Podziemia. Joanna Pypłacz

się w tłum, rozmawiając mocno ściszonymi, podekscytowanymi głosami.

      – Pani Tamaro, chciałbym pani przedstawić mojego przyjaciela – powiedział dumnie, wykonując dyplomatyczny gest w stronę żony bankiera.

      Wiktor ukłonił się elegancko. Przyjmując narzuconą sobie rolę w całym tym niespodziewanym spektaklu, ucałował wyciągniętą do siebie rękę w atłasowej rękawiczce.

      – Wiktor Serafin – przedstawił się, odrywając wargi od jedwabnej powierzchni. – Czuję się zaszczycony.