Zaburzenia nerwicowe w praktyce lekarza POZ. Отсутствует

badania diagnostyczne oraz są kierowani na kolejne konsultacje specjalistyczne. Prawidłowe wyniki kolejnych badań nie skutkują uspokojeniem pacjenta, co powinno zwrócić uwagę lekarza zajmującego się taką osobą. W przypadku podejrzenia emocjonalnej przyczyny prezentowanych objawów somatycznych właściwym leczeniem jest leczenie psychiatryczne i psychoterapeutyczne, wskazane jest więc jak najszybsze skierowanie takiego pacjenta do właściwego specjalisty.

      Podsumowanie

      Można zauważyć, że często na pierwszym planie opisywanych przez pacjentów z zaburzeniami nerwicowymi dolegliwości znajdą się skargi niewskazujące w pierwszym momencie na psychogenne podłoże prezentowanych objawów. Taki obraz kliniczny skutkuje zgłaszaniem się pacjentów do lekarzy rodzinnych lub określonych specjalistów, rzadko natomiast pacjenci z nerwicą pierwsze kroki kierują do poradni zdrowia psychicznego.

      Należy jeszcze raz podkreślić, że w diagnostyce zaburzeń nerwicowych bardzo ważne jest wykluczenie innych chorób, mogących przebiegać z podobnymi objawami.

      Także u pacjentów leczonych wcześniej psychiatrycznie z powodu zaburzeń nerwicowych nie należy bagatelizować pojawiających się dolegliwości, szczególnie o innym niż dotychczasowe charakterze, ponieważ w wyniku stereotypowego postrzegania zgłaszanych przez takiego chorego objawów może nam umknąć dostrzeżenie rozwijającego się schorzenia somatycznego.

      Piśmiennictwo

      1. Jarema M. (red.). Psychiatria. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016.

      2. Jarema M. (red.). Psychiatria w praktyce. Medical Education, Warszawa 2011.

      3. Pużyński S., Rybakowski J., Wciórka J. (red.). Psychiatria. Psychiatria kliniczna. Tom 2. Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2011.

      4. Pużyński S., Wciórka J. (red.). Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne Vesalius, Instytut Psychiatrii i Neurologii, Kraków-Warszawa 1997.

      3

      Zaburzenia seksualne

      Justyna Holka-Pokorska

      Zdrowie seksualne i prokreacyjne stanowi jeden z nierozłącznych elementów zdrowia jako stanu pozwalającego na satysfakcjonujące funkcjonowanie w obszarze emocjonalnym i fizycznym. Pozwala także na realizację ludzkiego potencjału w różnych obszarach życia i większości ról społecznych.

      Według definicji WHO „stan fizycznego, emocjonalnego, mentalnego oraz społecznego dobrostanu w relacji do seksualności stanowi nie tylko element braku choroby, dysfunkcji lub niepełnosprawności. Zdrowie seksualne wymaga pozytywnego oraz zachowującego szacunku podejścia zarówno do seksualności, jak i relacji seksualnych. Wymaga także umożliwienia podejmowania bezpiecznych oraz satysfakcjonujących doświadczeń seksualnych, wolnych od przymusu, dyskryminacji czy przemocy. Osiągnięcie oraz utrzymanie zdrowia seksualnego wymaga zachowania, przestrzegania oraz ochrony praw seksualnych wszystkich ludzi” (WHO, 2006).

      W przytoczonej powyżej definicji WHO wyraźnie zaakcentowano, że dla „pełnego” stanu zdrowia psychofizycznego konieczne jest zachowanie pełnego zdrowia seksualnego.

      Wydaje się, że diagnoza, terapia oraz edukacja na temat uzyskania oraz zachowania zdrowia seksualnego powinny stanowić jeden z nierozłącznych elementów praktyki każdego lekarza rodzinnego. Wynika to nie tylko z samej definicji zdrowia, ale z faktu, że objawy dysfunkcji seksualnych mogą stanowić jeden z najwcześniejszych sygnałów poważnych chorób ogólnoustrojowych. Na przykład zaburzenia erekcji mogą stanowić jeden z markerów prognostycznych choroby wieńcowej czy innych zaburzeń sercowo-naczyniowych. Lekarze rodzinni powinni zatem czuć się w pełni uprawnieni do diagnozy i terapii dysfunkcji seksualnych wśród pacjentów pozostających pod ich opieką. Powinni także posiadać aktualną wiedzę zarówno z zakresu diagnozy, jak i terapii dysfunkcji seksualnych.

      Za cel niniejszego rozdziału przyjęto omówienie najczęstszych dysfunkcji seksualnych kobiet i mężczyzn. Szczególną uwagę zwrócono na powiązania pomiędzy patologicznymi objawami, dotyczącymi sfery seksualnej, a ogólnoustrojowymi problemami zdrowotnymi pozostającymi w kręgu zainteresowania lekarzy rodzinnych.

      Rozpowszechnienie oraz definicja dysfunkcji seksualnych

      Jedną z kwestii najbardziej charakterystycznych dla ludzkiego zdrowia seksualnego stanowi nierozłączne powiązanie sfery psychiki i sfery cielesnej.

      Dysfunkcje seksualne odnoszą się do nieprawidłowości dotyczących kolejnych faz reakcji seksualnej, tj. zaburzeń pożądania (potrzeby podejmowania aktywności seksualnej), zaburzeń podniecenia seksualnego, zaburzeń orgazmu, lub dolegliwości bólowych związanych z odpowiedzią seksualną, dotyczących obszaru genitalnego i miednicy (Hatzimouratidis, Hatzichristou, 2007).