Piękna i Bestia. Praca zbiorowa

subtitle>

      W królewskim pałacu mieszkał chłopiec. Królewicz miał złe serce. Nikt nie umiał sobie poradzić z małym urwisem.

      Pewnego poranka do drzwi pałacu ktoś zapukał. To była staruszka odziana w łachmany.

      – Precz! Wynoś się! – zawołał królewicz, nie dając dojść do słowa staruszce.

      – Witaj, królewiczu! Pozory często mylą – kiedy to powiedziała, zamieniła się w piękną dziewczynę. – Złe masz serce, zimne i nieczułe. Niech ta kula przypomina ci o tym, że na złych ludzi przychodzi kres – dodała, wręczając królewiczowi kryształową kulę, a on wtedy zamienił się w ohydnego potwora.

      – Ta kula co dzień będzie tracić swój blask, przypominając ci o zbliżającym się końcu czaru. Jeśli do 18. roku życia nie poznasz wrażliwości i miłości, twoje życie jako chłopca zgaśnie wraz ze światłem kuli i zostaniesz bestią na zawsze.

      Dziewczyna, odchodząc zaśmiała się i potem słychać było tylko jej słowa:

      – Pozory mylą! Sam widzisz!…

      Mijały lata. Bestia mieszkała w ponurym zamku, otoczona ciemnością i smutkiem. Towarzyszyły jej tylko zwierzęta, którymi stali się słudzy królewskiej rodziny.

      – Panie – zawołał pies Leonard, wbiegając do zamku. – Na dziedzińcu leży człowiek!

      – Człowiek? Tutaj? Jesteś pewny? – zdziwił się potwór.

      – Tak, panie, obwąchałem go, chyba jeszcze żyje! – odparł pies.

      Bestia wyszła z zamku, by sprawdzić, czy Leonard się nie pomylił. Rzeczywiście leżał tam staruszek. Potwór wziął go na ręce, zaniósł do zamku.

      – Gdzie ja jestem? – zapytał starzec myszkę Izoldę, bo Bestia ukryła się w cieniu.

      – Odpoczywaj, potem przyniosę ci rosołku, a porozmawiamy jutro – powiedziała Izolda, nie chcąc zdradzać tajemnicy swego pana.

      Staruszek zgodził się i zaraz zasnął.

      – Zaopiekujcie się nim dopóki nie poczuje się lepiej – powiedziała Bestia do zwierząt.