Singapur. Przewodnik. Magdalena Nowakowska

Najczęściej będzie to obficie przyprawiony kurczak, podany w marynacie z jogurtu.

      W singapurskim bogactwie potraw bez trudu znajdziemy także dania będące swego rodzaju hybrydą: łączące różne zwyczaje kulinarne, przyprawy, aromaty i smaki. Przykładem może być kuchnia nyonya, czyli chińskie specjały w wydaniu malajskim (tradycyjne dania chińskie przyprawiane po malajsku). Kuchnia malajska może przeplatać się z europejską, a hinduska z muzułmańską. Pewne reguły zdają się być jednak niezmienne: Chińczycy uwielbiają wieprzowinę, której z kolei unikają muzułmanie; hindusi preferują dania warzywne, wzdrygając się przed wołowiną. Wszystkich łączy obfitość pojawiających się na talerzach ryb i owoców morza, co jest zrozumiałe ze względu na położenie geograficzne Singapuru.

      Nie zapomnijmy zajrzeć do ulicznych stoisk, nazywanych tu hawkers. Zwykle zaczynają one działalność dopiero po zmierzchu, skupiając się w wybranych rejonach metropolii. Te kramiki cieszą się ogromną popularnością wśród mieszkańców Singapuru. Na co dzień, zamiast przesiadywać w restauracjach, stołują się oni właśnie w hawkersach. Poszczególne stoiska specjalizują się zazwyczaj w jednym lub dwóch daniach, a wiele z nich ma rzeszę wiernych klientów, gotowych przejechać pół miasta, by raczyć się zupą bądź krewetkami przyrządzonymi przez ulubionego kucharza.

      Singapur nie zapomina także o osobach nieco już zmęczonych azjatyckimi specjałami. Bez trudu odnajdziemy tu lokale specjalizujące się we włoskiej czy amerykańskiej kuchni, choć nie należą one do najtańszych. Kuszące mogą być także urządzone w europejskim stylu kawiarnie oraz lokale znanych sieci kawowych (np. Starbucks), w których – w przeciwieństwie do innych knajpek –  dostaniemy napar o smaku i aromacie, do których w Europie na co dzień przywykliśmy.

      Architektura

      Wszechobecne drapacze chmur, morze betonu, tafle szkła, chrom. Singapur jest miastem nie tylko na wskroś nowoczesnym, ale też wyznaczającym trendy w architektonicznym świecie. To właśnie tu najlepsi projektanci zamieniają swoje wizje w rzeczywistość, a każdy nowo powstały budynek staje w szranki o tytuł symbolu miasta i najbardziej niesamowitego osiągnięcia architektonicznego. Dźgające niebo budynki noszą logo międzynarodowych korporacji, słynnych firm i znanych niemal w każdym zakątku świata marek. Nocą, podświetlane na wszystkie możliwe kolory, zamieniają się w kadr z futurystycznego filmu, sprawiający nieco nierealne wrażenie. Wbrew pozorom jednak, o kształcie dzisiejszego Singapuru wciąż decyduje w dużej mierze jego historia. Uważny obserwator, który nie da się oszołomić hipernowoczesnym projektom, dojrzy budynki z czasów kolonialnych, chińskie domy-sklepy (shophouses), a nawet – choć to już raczej na obrzeżach miasta – dawne wiejskie domki, stawiane na palach, przewiewne i lekkie w konstrukcji.

      Najstarsze budynki Singapuru pamiętają czasy kolonialne i pochodzą z początków XIX wieku. Obok nielicznych już dziś shophouses – niskich, piętrowych domów służących niegdyś kupcom za miejsce życia i pracy – uwagę przyciągają budynki rządowe i administracyjne. Chcąc je obejrzeć, udajmy się do dzielnicy historycznej (zwanej też kolonialną) i rozejrzyjmy się za teatrem Victoria, dawnym budynkiem Sądu Najwyższego, Ratuszem, Muzeum Narodowym, czy Parlamentem, a także słynnym hotelem Raffles. Większość z nich w mniej lub bardziej udany sposób łączy europejskie i pozaeuropejskie style architektoniczne, tworząc interesujący przykład eklektyzmu. Wszystkie zyskały nieco lokalnych cech – przewiewne okiennice, lekkie ścianki, patia, okazałe zacienione arkady – dających ich użytkownikom lub mieszkańcom nieco wytchnienia od prażącego słońca i wilgotnego upalnego klimatu.