Dziewczyna taka jak ja. Ginger Scott

Zjawią się za dwie minuty – oznajmia, a jego klatka piersiowa szybko unosi się i opada. Zresztą nie tylko jego. Każde serce w tym małym kręgu wali jak szalone, wszystkich swędzi skóra, w żyłach buzuje adrenalina i wszyscy skąpani są w swoistej magii, którą czują dzieci, kiedy im się wydaje, że usłyszeli za oknem Świętego Mikołaja.

      Wszyscy to czują. Wszyscy… oprócz mnie.

      Mnie ściska w żołądku i gorączkowo się zastanawiam, jak się zachowam na jego widok, czy powinnam udawać, czy też uciec. Gdzieś tam kręcą się także myśli o tym, jak mam postąpić z Taryn – co powiedzieć i w jaki sposób przeprosić za niedopuszczenie jej do swojej tajemnicy – ale najważniejsze jest to… ta chwila.

      Przyjaciółka puszcza moją dłoń, podchodzi do TK i wsuwa mu rękę pod ramię. Boli trochę, że tak szybko mnie porzuciła. Ale w sumie na to zasłużyłam.

      Dziennikarze spokojnie czekają na to, co się zaraz rozegra na tym podjeździe i obejmie w posiadanie wszystkie kanały o siedemnastej oraz jutrzejsze wydania gazet. Mój tata opiera się o przedni zderzak swojego samochodu, ręce ma skrzyżowane na piersi, a palcami jednej ręki wybija nerwowy rytm na przedramieniu drugiej.

      Wszyscy pragną, aby to się już wydarzyło – wszyscy oprócz mnie.

      Nie wiem, czego się spodziewałam… że odnajdę Wesa, nasze spojrzenia się spotkają i wrócimy razem do domu, bez pytań, bez robienia z jego powrotu przedstawienia? Tyle że jego powrót nastąpi tylko i wyłącznie tak, jak dzieje się to teraz.

      – Już są – mówi TK, odczytując wiadomość na wyświetlaczu.

      Wszyscy przechodzą bliżej domu, ja kilka kroków za pozostałymi. Zerkam na tatę. Prostuje się, chowa ręce do kieszeni i stoi wpatrzony w ulicę, wyczekując samochodu państwa Stokes. Podążam za jego spojrzeniem i wstrzymuję oddech. Paru dziennikarzy coś zwietrzyło i zaczęło napierać na taśmę, w kilku miejscach ją przerywając.

      Zza rogu wyłania się samochód, a mnie do gardła napływa żółć.

      – Proszę się cofnąć! – woła policjant do grupy siedmiorga dziennikarzy. Chwilę później liczba ta ulega podwojeniu, dołączają kolejni i na umowną granicę, jaką policja wyznaczyła przed domem Stokesów, napiera jakieś dwadzieścia osób. Depczą kwiaty, wbijają w trawę statywy i rozlegają się trzaski przesłon. Każdy z dziennikarzy zaczyna nagranie niemal od tego samego.

      – Chłopca uznawano za zmarłego.

      – Do domu wraca zaginiony nastolatek z Bakersfield.

      – Dla rodziców zdarzył się cud.

      Ta ścieżka dźwiękowa towarzyszy Bruce’owi, który jedzie powoli w stronę domu i niczego nie pragnie bardziej niż mieć rodzinę znowu w komplecie. I już nigdy nie stracić swojego chłopca. Chłopca, o którym sam mi powiedział, że jest wyjątkowy.

      Chłopca, o którym wiem, że jest wyjątkowy.

      – Nazywają go bohaterem…

      Słowa te wypowiada blondynka stojąca przed kamerą najbliżej mnie, słowa, które przypominają mi to, co usłyszałam niedawno od Shawna.

      Będziesz potrzebowała bohatera.

      Powtarzam w myślach te słowa, poruszając bezgłośnie ustami, gdy tymczasem auto wjeżdża na podjazd. Wes ma czapkę z daszkiem opuszczonym nisko na czoło i ubrany jest w kurtkę ojca z uniesionym kołnierzem.

      Kiedy Bruce gasi silnik, przedstawiciele mediów ruszają naprzód. Policyjna granica okazuje się niewystarczająca. Zostaję pchnięta przez ramię, na którym opiera się kamera, a bracia Wesa krzyczą i rozkładają ręce, próbując osłonić Wesa. To jednak niemożliwe. Te zdjęcia mnie na naszym podjeździe, szkody wyrządzone przez mojego ojca już zawsze będą żyć na stronach internetowych i w wycinkach z gazet zbieranych przez ludzi ekscytujących się tym, że nasze miasteczko zasłynęło jakąś tragedią.

      Wszyscy zobaczą Wesa – nastoletniego bohatera, który w końcu wrócił do domu. Będą za nim chodzić przez tygodnie, może nawet miesiące, dopóki nie wydarzy się coś bardziej seksownego, bardziej tragicznego. A nawet wtedy temat co rusz będzie odgrzewany. Pierwsze Boże Narodzenie w domu, ukończenie szkoły średniej, pójście na studia – to wszystko z pewnością pojawi się w wiadomościach.

      Kiedy stoję w otoczeniu dziennikarzy – wokół światła i lampy błyskowe – Bruce wysiada z samochodu i otwiera tylne drzwi, próbując zasłonić sobą syna. Staję na palcach i dostrzegam czubek głowy Wesa oraz brązowy kolor kurtki, którą ma na sobie. Idzie w stronę domu, chroniony przez swoją rodzinę oraz Kyle’a i Taryn.

      Nie powinien ryzykować, że zostanie zobaczony, ale wiem, czemu to robi. Zwalnia, jego rodzina tak samo, odsuwa rękę od twarzy i przeczesuje wzrokiem zgromadzony przed domem gęsty tłum. Błękitne oczy mrugają, oślepione lampami błyskowymi, i Wes rozchyla usta, niemal tak, jakby chciał coś powiedzieć. Wiem co – chce mnie zawołać. Przemieszczam się w tłumie i opieram rękę na ramieniu stojącego przede mną kamerzysty. Ignorując jego pomruki, staję na palcach, aż w końcu oczy Wesa odnajdują mnie pośród tego szaleństwa. Zalewa mnie nagle fala strachu.