Płomienie winy: część 3. Inger Gammelgaard Madsen

mój wnuk, powtarza, że widział ten samochód i że za kierownicą siedział funkcjonariusz w mundurze.

      – Czy powiedział o tym policji?

      – Wydaje mi się, że tak. Szef Johana był tutaj wczoraj wieczorem. Lukas wspomniał mu o tym. Alice uważa, że chłopiec ma wybujałą wyobraźnię, ale jeśli on ma rację?

      – Jeśli ma rację, to policja na pewno to potwierdzi. Rozumiem, że nie ma takiej możliwości, żebym porozmawiała z Lukasem?

      – Nie, proszę go o nic nie wypytywać. Te biedne dzieci przeżyły wystarczającą tragedię.

      Anne usłyszała wyraźnie, że kobieta wypowiedziała ostatnie słowa zdławionym, przyciszonym głosem.

      – Dobrze, oczywiście uszanuję pani życzenie.

      Ponownie zaległa cisza.

      – Ten materiał zostanie nadany dziś wieczorem?

      – Tak, zazwyczaj nadajemy reportaż o dziewiętnastej trzydzieści, tuż po „Wiadomościach” TV2.

      – Dziękuję, przekażę to Alice.

      Kobieta zakończyła połączenie. Anne siedziała zaskoczona z telefonem przy uchu, bo chętnie zadałaby kilka dodatkowych pytań, ale nie chciała dzwonić jeszcze raz. Rodzina była pogrążona w żałobie i należało mieć to na względzie. Zamiast tego postanowiła zadzwonić na Komendę Policji na Jutlandię Środkową i Zachodnią, gdzie została przełączona do inspektora policji, Axela Borga, który odpowiadał za kontakty z mediami. Mówił głębokim, przyjaznym głosem, ale zdawał się zachowywać dystans.

      – Niestety nie możemy wypowiadać się w tej sprawie – odparł, gdy Anne przedstawiła się i złożyła wyrazy współczucia.

      – Czy dochodzenie prowadzi inna komenda policji? Z kim powinnam się skontaktować?

      – Jak już wspomniałem, nie wolno mi się wypowiadać.

      – Chyba mógłby pan powiedzieć mi coś, co pomogłoby w pozyskaniu świadków? Czy jest jakiś trop? Czy ten samochód nie został przypadkiem nagrany przez kamerę monitoringu? Co z marką samochodu? Albo numerem rejestracyjnym?

      – Proszę poczekać, aż zwołamy konferencję prasową odnośnie do tego śledztwa. Zrobimy to, gdy pojawią się jakieś nowe informacje.

      – Z tego, co wiem, Lukas, syn Johana, jest świadkiem w sprawie. Co panu wyznał?

      – Myślę, że powinniście państwo zostawić rodzinę ofiary w spokoju. Alice… Żona Johana wiele przeszła.

      – Oczywiście szanuję prywatność rodziny. Rozmawiałam z teściową Johana. Alice nie była w stanie podejść do telefonu, i…

      – Ale chyba nie jest chora…? – zapytał Axel Borg, zanim zdążył się pohamować.

      Anne zauważyła, że w tonie jego głosu nastąpiła zmiana. Wypowiedział imię Alice w szczególny sposób. Było w tym więcej czułości, niż można by się spodziewać ze strony szefa jej zmarłego współmałżonka. Może po prostu jej współczuł. Anne nie wiedziała, jak dobrze Axel znał Alice.

      – Z tego, co zrozumiałam, Alice odpoczywała. Ale bardzo by nam pomogło w śledztwie dziennikarskim, gdybyśmy mogli poznać jakieś szczegóły sprawy. Czy nadal sprawdzacie państwo zeznania syna odnośnie do tego, że to funkcjonariusz prowadził ten samochód?

      Ton głosu inspektora ponownie się zmienił i teraz brzmiał niemal jak syk.

      – Nie wiem, ile razy mam pani powtarzać, że nie wolno mi się wypowiadać. Dopóki prokuratura… – Urwał, jakby chciał się ugryźć w język. Z pewnością w duchu przeklął siebie za brak ostrożności.

      – Więc to prokuratura przejęła śledztwo? Dochodzenie dotyczy więc innego policjanta…?

      Axel Borg przerwał jej, mówiąc bardziej przyjaznym, ale nadal oficjalnym tonem, że oczywiście poinformuje ją o wszystkim, gdy tylko będą mieli gotowe oświadczenie dla prasy, ale teraz musi ją przeprosić.

      Anne uśmiechnęła się bezwiednie, gdy odłożyła telefon. Nie zawsze udawało jej się zyskać tyle informacji w trakcie tak krótkiej rozmowy.

      – Dowiedziałaś się czegoś? – spytał szef „Wiadomości”, który w tej samej chwili pojawił się przy jej biurku, wracając od automatu z kawą.

      Najwyraźniej miał już dosyć herbaty Pukka.

      – Tak, wygląda na to, że śledztwo przejęła prokuratura. Ponadto najwyraźniej syn Johana Boje był świadkiem śmierci ojca. Powiedział, że za kierownicą siedział policjant w mundurze. Być może był to jeden z kolegów Johana Boje, a może wszystkiemu winna jest wybujała wyobraźnia chłopca, jak mówi jego matka.