เธอรู้สึกเหมือนสถานที่แห่งนี้ต้องคำสาป เพราะไม่เคยมีสิ่งดี ๆ ออกมาจากที่นี่เลย คนของพ่อได้รับบาดเจ็บหลังจากออกล่าในป่า หลายครั้งที่กำแพงอัคคีถูกโทรลบุก พวกมันใช้ป่านี้เป็นที่หลบซ่อนเพื่อโจมตีหมู่บ้าน
ขณะที่ไคร่าเดินเข้าไป เธอรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นทันที ในป่าแห่งนี้ช่างลึกลับ อากาศหนาวเย็น เปียกชื้น กลิ่นของต้นหนามกระจายไปทั่ว กลิ่นของมันเหมือนหน้าดินที่กำลังเน่าเปื่อย ภายในป่ามีต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ดูดซับแสงเหลืออยู่ ไคร่าเดินอย่างระมัดระวัง แม้ว่าเธอจะโกรธพี่ชาย แต่การเข้ามาในป่านี้โดยไม่มีเพื่อนร่วมทางเป็นนักรบหลาย ๆ คนมันอันตรายเกินไป โดยเฉพาะหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน เสียงสะท้อนกึกก้องทำให้เธอหวาดผวา เสียงร้องของสัตว์ดังมาแต่ไกล เธอสะดุ้งและหันกลับไปมอง แต่ป่าหนาทึบมาก เธอไม่สามารถหาที่มาของเสียงนั้นได้
เลโอส่งเสียงร้องอยู่ข้างเธอ ทันใดนั้นมันวิ่งออกไปตามเสียง
“เลโอ!” เธอตะโกนขึ้น
แต่เลโอหายไปแล้ว
เธอถอนหายใจ รู้สึกหงุดหงิด เลโอมักจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อมีสัตว์อื่นเข้ามาใกล้ แต่สุดท้ายแล้วมันมักจะกลับมาเอง
ไคร่าเดินต่อไป ตอนนี้เธออยู่เพียงลำพัง ภายในป่าที่ดูหนาทึบขึ้นเรื่อย ๆ เธอพยายามติดตามร่องรอยของพี่ชายและน้องชาย เมื่อไคร่าได้ยินเสียงหัวเราะดังมาแต่ไกล เธอมองหาที่มาของเสียง และรีบฝ่าดงต้นไม้หนาออกไป จนเห็นพี่น้องของเธออยู่เบื้องหน้า
ไคร่าถอยกลับมา พยายามรักษาระยะห่างไว้ และไม่ต้องการให้ใครเห็น เธอรู้ว่าถ้าไอดานเห็นเธอ เขาจะต้องอับอายและไม่อยากพบเธออีก