พระเจ้าได้สนองคำอธิษฐานของเธอไปแล้ว แล้วทรงให้เธอได้เพียงแค่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้ มันไม่มีอะไรอีกที่เธอจะทำได้ อย่างน้อยๆเธอก็รู้สึกสำนึกในบุญคุณกับสิ่งที่เธอมี
ทหารหลายสิบที่เข้ามาใกล้เธอ เข้ามาตีเธอด้วยไม้กระบอง ไมโครเพิลรู้สึกว่าตัวเองกำลังดิ่งจมลงอย่างช้าๆ ดิ่งลงไปๆ ดวงตากำลังปิด เธอหดตัวแน่น รู้สึกยอมจำนน สงสัยว่าเวลาของเธอในโลกนี้กำลังมาถึงจุดจบ
ในไม่ช้า โลกของเธอก็เต็มไปด้วยความมืดมิด
บทที่ เจ็ด
โรมิวลัสยืนอยู่ตรงบริเวณพวงมาลัยของเรือขนาดมหึมา ตัวลำเรือเป็นสีดำกับทองที่ประดับด้วยธงของจักรวรรดิที่เป็นรูปสิงโตคาบนกอินทรีย์ ผืนธงปลิวไสวอย่างเด่นชัดท่ามกลางกระแสลม เขายืนอยู่ตรงนั้นโดยวางมือไว้บนสะโพก ร่างกายของเขามีลำตัวที่กว้างผ่าผายและเต็มไปด้วยมัดกล้าม และมันยิ่งดูกว้างไปกว่าเดิมเหมือนกับว่ามันถูกฝังเอาไว้กับดาดฟ้าเรือ เขากำลังมองออกไปยังคลื่นที่สะท้อนแสงและกระเพื่อมขึ้นลงของทะเลอัมเบรค ภาพในระยะไกลที่มองเห็นจากตรงนี้คือ ชายฝั่งของอาณาจักรวงแหวนในที่สุด
หัวใจของโรมิวลัสก็ทะยานลิ่วไปด้วยความคาดหวัง เมื่อเขาสามารถมองเห็นอาณาจักรวงแหวนเป็นครั้งแรก บนเรือที่เขากำลังแล่นอยู่นี้มีนายทหารที่เลือกสรรมาแล้วว่ามีฝีมือดีที่สุดจำนวนหลายสิบนาย และห่างออกไปทางด้านหลังก็มีเรือที่เยี่ยมยอดที่สุดของจักรวรรดิที่แล่นตามมานับพันๆ ลำ มันเป็นกองเรือรบที่ยิ่งใหญ่ที่เติมเต็มน่านน้ำทะเลนี้ เรือทุกลำแล่นมาพร้อมผืนธงของอาณาจักรจักรวรรดิ