ข้าแค่มีความสุขที่เห็นว่าพระองค์ทรงมีพระชนม์ชีพอยู่"
"พวกเราทุกคนเป็นหนี้เจ้า" เอลเด้นพูดแทรกเข้ามา "เจ้าช่วยชีวิตพวกเราทุกคนไว้ พวกเราทุกคนคงจะติดอยู่ข้างหลังนั้นด้านหลังของหุบเขาใหญ่ไปชั่วกาล"
"พูดถึงเรื่องการเป็นหนี้แล้ว ข้ามีเรื่องหนึ่งที่จะต้องปรึกษาท่าน" คร็อกกล่าวกับเจ้าชายรีส เขาเดินกระโผลกกระเผลกขึ้นมาเคียงข้างกับพระองค์ ตั้งแต่อิลเลพร่าได้เข้าเฝือกที่ขาของเขาตั้งแต่บนยอดของหุบเขาใหญ่ คร็อกอย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็สามารถเดินได้ด้วยตัวเอง
"พระองค์ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ตอนที่อยู่ข้างล่างนั่น ซึ่งมันมากกว่าหนึ่งครั้ง" คร็อกยังกล่าวต่อไป "มันค่อนข้างเป็นเรื่องที่โง่เง่าสำหรับพระองค์ หากตรัสถามในมุมมองข้าแต่พระองค์ก็จะทรงทำมันอยู่ดี ข้าไม่คิดว่าข้าจะเป็นหนี้พระองค์แล้วกระมัง"
เจ้าชายรีสส่ายพระเศียร ทรงจับได้จากเสียงอันแหบห้าวและความพยายามที่จะขอบคุณพระองค์อย่างอ้อมๆ
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดประชดประชันข้าหรือว่ากำลังขอบคุณข้าอยู่” เจ้าชายรีสตรัส
“ข้ามีวิถีของข้า” คร็อกกล่าว “ข้ากำลังจะเฝ้าระวังหลังให้พระองค์ นับต่อแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ใช่เพราะว่าข้าชอบในตัวพระองค์ แต่นั่นเป็นเพราะทำตามความรู้สึก ทำตามคำเรียกร้องของตัวข้าเอง”
เจ้าชายรีสทรงส่ายพระเศียร ทรงรู้สึกงุนงงจากคำพูดของคร็อก ซึ่งมันเป็นเช่นนี้อยู่เสมอๆ
“อย่ากังวลไปเลย” เจ้าชายรีสตรัส “ข้าก็ไม่ชอบเจ้าเช่นกัน”
พวกเขาทุกคนยังคงมุ่งหน้าเดินทางต่อไป