บางครั้งเธอเองก็มีน้ำเสียงหยาบกระด้าง พูดออกไปโดยไม่ทันคิด เธอหวังว่าจะปรับบรรยากาศให้ดีขึ้น
“วันแรกของเธอเป็นยังไงบ้าง?” เคทลินถาม พยายามเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา
เขายักไหล่ “ก็ดี ฉันคิดว่างั้นนะ” เขาวางเท้าลงบนเก้าอี้
เขาเงยหน้าขึ้น “แล้วพี่ล่ะ?”
เธอยักไหล่ การแสดงออกของเธอต้องมีอะไรบางอย่าง เพราะแซมยังคงจ้องอยู่ เขามองเธอไม่ละสายตา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไร” เธอพูดป้องกันตัว หันหลังและเดินไปที่หน้าต่าง
เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังมองเธออยู่
“พี่ดู...แปลกไปนะ”
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง มองอย่างไร้จุดหมาย ผู้ชายที่อยู่ด้านนอกร้านขายของชำตรงหัวมุมกำลังยื่นถุงให้คนซื้อ
“ยังไงหรอ?”
เงียบ
“ฉันก็ไม่รู้หรอก” ในที่สุดเขาก็ตอบออกมา
เธอหยุดชะงัก สงสัยว่าเขารู้หรือไม่ สงสัยว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเธอมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่า เธอกลืนน้ำลาย
“ฉันเกลียดที่ใหม่นี่” เขาพูด
เธอหันกลับไปและมองเขา
“ฉันก็ไม่ชอบ”
“ฉันเคยคิดที่จะ...” เขาลดหัวต่ำลง “...หนีออกไป”
“เธอหมายความว่ายังไง?”
เขายักไหล่ให้
เธอมองหน้าเขา เขาดูเป็นทุกข์อย่างยิ่ง
“ไปที่ไหน?” เธอถาม
“บางที...อาจจะตามพ่อไป”
“ยังไงล่ะ? เราไม่รู้เลยว่าพ่ออยู่ไหน”
“ฉันควรลอง ฉันสามารถหาเขาได้”
“ทำยังไง?”
“ฉันไม่รู้...แต่ฉันจะลอง”
“แซม เท่าที่เรารู้เขาอาจตายไปแล้วก็ได้”
“อย่าพูดแบบนั้นนะ!” เขาโพล่งออกมา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ
“ขอโทษ” เธอพูด
เขาสงบลง
“แต่เธอเคยคิดบ้างมั้ยว่าถ้าเราเจอพ่อ