Zmierzch bogów. Michał Gołkowski

splunął na ziemię, pokręcił głową.

      – Nie. Problem nie jest rozwiązany, dopóki ja nie powiem Gorgiosowi, że tak jest.

      – Ale przecież wynoszą się, patrz! – syknął Litios, pokazując na jadące po ulicy dwukółki z rzeczami.

      – Ten z tatuażami zostaje. Do tego domu, gdzie ma mieszkać z tą swoją paniusią, cały czas przychodzą ludzie, przynoszą im rzeczy.

      – Bystry, proszę cię…

      Zeno spojrzał na towarzysza, powoli pokręcił głową.

      – Ci mnie nie obchodzą. – Pokazał na waregów. – Ale tamten… tamten zapłaci mi krwią. Najpierw ta jego dziunia, a na końcu on.

      – Tu jest niewiarygodnie!

      Okrzyk odbił się echem od wymalowanego w kolorowe wzory sklepienia, zadźwięczał w różnobarwnych szklanych pojemnikach lamp oliwnych, w końcu wysączył się na podwórzec poprzez łukowate okna z ażurowymi kratami.

      Waregowie wnieśli swoje rzeczy, zrzucili na środku największej sali i teraz powoli, cokolwiek nieśmiało eksplorowali przyległe pomieszczenia.

      – To… gdzie możemy spać? – zapytał w końcu Hrodlav. – W sensie ile z tego jest nasze?

      Zahred spojrzał na niego.

      – Wszystko.

      – Aha, czyli tutaj? Chłopaki, to poszukajcie sienników, bo możemy…!

      – Nie, nie ta komnata. Wszystko.

      Hrodlav podszedł bliżej, przekrzywił głowę.

      – Panie?

      – Całość. Od wejścia ze strony dziedzińca przy forum aż do… – wychylił się, pokazał ręką w amfiladę – do tamtych drzwi wielkich, bo to już przejście do pałacu.

      – Całość? – upewnił się wareg.

      – Całość.

      – Razem z ogrodem, panie? I z tą sadzawką tam, z rybami i wszystkim innym?

      – Z tego, co mi powiedziano, tak.

      – I… i piwnica? Bo tam… – pokazał kciukiem – ja nie wiem, ale Ulfhvatr, on mówi, że…

      Zahred tylko skinął głową. Hrodlav też pokiwał lustrzanym gestem, cofając się krok po kroku, potem odwrócił się i krzyknął na całe gardło:

      – Ej, bracia! To nasze wszystko! Wszystko!

      – Ju-huuu! – wydarł się któryś.

      Zahred objął Mirę, odezwał się:

      – Basileus nas kupuje.

      – Mhm – zgodziła się. – Skutecznie?