Bay. Iets verder weg was het Balboa schiereiland, het laatste stukje land voor het begin van de Stille Oceaan. Het diepblauwe water liep zo ver als het oog reikte en smolt uiteindelijk samen met de lichtere, azuurblauwe lucht waarop enkele donzige wolken dreven. Het was adembenemend.
Dichterbij zag ze de drukke jachthaven waar de boten binnen en buiten voeren volgens een of ander onzichtbaar systeem dat beter georganiseerd en mooier was dan op de autosnelweg. De mensen, die van hieruit zo klein als mieren leken, liepen op de pier en bezochten de vele winkels en restaurants. Ze zag dat er een boerenmarkt aan de gang was.
Het pad liep uit op een enorme, stenen trap die naar de pier leidde. Ondanks de houten reling langs beide kanten, was de trap toch wat intimiderend.
“Het pad komt ongeveer binnen vijftig meter terug en kronkelt dan naar beneden tot aan de haven,” zei Mel toen ze de terughoudendheid van Jessie speurde. “We kunnen die weg nemen in plaats van de trappen, maar dan duurt het twintig minuten langer en het uitzicht is minder mooi.”
“Nee, dit is oké,” verzekerde Jessie haar. “Ik heb alleen mijn Stairmaster oefeningen al een tijdje niet meer gedaan en opeens heb ik daar spijt van.”
“Je benen zeggen enkel in het begin auw,” zei Daughton terwijl hij voor haar uitsprong en de leiding nam.
“Altijd leuk om door een peuter voor schut te worden gezet,” zei Jessie en ze probeerde te lachen.
Ze begonnen met de afdaling van de trappen. Daughton ging eerst, dan Mel, Jessie, Kyle en Teddy kwam als laatste. Na een minuutje was Daughton al ver voor hen en snelde Mel naar beneden om hem in te halen. Jessie hoorde de mannen praten achter haar, maar kon niet helemaal verstaan wat ze zeiden. En door de verraderlijke treden was ze niet geneigd om zich om te draaien om erachter te komen.
Toen ze ongeveer halverwege de trappen waren, zag ze een meisje van in de twintig de trappen op komen. Ze droeg enkel een bikini en flip-flops en ze droeg een strandtas over haar schouders. Haar haren waren nog nat van het water en druppeltjes zweet liepen naar beneden over haar naakte, zongebruinde huid. Haar rondingen waren indrukwekkend en haar bikini bedekte ze nauwelijks. Ze zag eruit alsof ze elk moment uit haar bikini barsten kon. Jessie probeerde niet te staren toen ze elkaar kruisten en ze vroeg zich af of Kyle hetzelfde deed.
“Verdomd mooie kont dat ze heeft,” hoorde ze Teddy een paar seconden later zeggen.
Jessie voelde zich verstijven, niet enkel door de botheid van de uitspraak, maar ook omdat het meisje bijna zeker nog dicht genoeg in de buurt was om het te horen. Ze was geneigd om zich om te draaien en hem een blik te werpen, maar toen hoorde ze de stem van Kyle.
“Ja toch?” voegde hij toe, giechelend als een schooljongen.
Ze bleef staan. Toen Kyle haar bereikt had, greep ze zijn arm. Teddy bleef ook staan, met een verraste blik op zijn gezicht.
“Ga maar verder, Teddy,” zei ze met een plastic glimlach op haar gezicht. “Ik heb mijn man even nodig.”
Teddy keek haar aan met een blik alsof hij wist waarover het ging en liep verder zonder commentaar. Toen ze zeker was dat hij hen niet meer kon horen, richtte ze zich tot haar echtgenoot.
“Ik weet dat hij je vriend is vanop de middelbare school,” fluisterde ze. “Maar is het mogelijk om je niet te gedragen alsof je nog op school zit?”
“Wat?” vroeg hij defensief.
“Dat meisje kon Teddy en zijn vieze toon waarschijnlijk horen. En jij moedigt hem nog aan ook? Niet oké.”
“Het is niet zo’n probleem, Jess,” drong hij aan. “Hij maakte gewoon een grapje. Misschien voelde ze zich wel gevleid.”
“En misschien vond ze het gluiperig. Hoe dan ook, ik heb liever niet dat mijn echtgenoot meedoet aan het objectiveren van vrouwen. Is dat een redelijke vraag van me?”
“Jezus. Ga je altijd zo reageren als er een meisje in een badpak voorbij loopt?”
“Ik weet het niet, Kyle. Ga jij elke keer zo reageren?”
“Komen jullie?” riep Teddy. De Carlisles waren ongeveer vijftig treden verder.
“We komen,” riep Kyle voor hij het volume van zijn stem verminderde. “Tenminste, als dat nog oké is voor jou.”
Hij liep verder voor ze kon antwoorden. Hij nam twee treden tegelijk. Jessie dwong zichzelf lang en traag te ademen en hoopte dat ze alle frustratie samen met de lucht in haar longen kon uitademen.
We zijn nog niet eens helemaal verhuisd en hij verandert al in het soort van klootzak dat ik mijn hele leven heb proberen te vermijden.
Jessie probeerde zichzelf eraan te herinneren dat één domme opmerking door de invloed van een oude vriend van op de middelbare school nog niet betekende dat haar echtgenoot nu opeens een Filistijn geworden was. Maar ze kon het idee niet van zich afschudden dat dit nog maar het begin was.
HOOFDSTUK DRIE
Jessie was nog steeds in stilte woedend toen ze vijf minuten later de lobby van Club Deseo binnenliepen. Daar kregen ze de nodige afkoeling door de airconditioning. Het was al erg warm geworden. Jessie keek rond en probeerde een indruk te vormen van de locatie. Teddy had haar verteld dat de naam “club van wensen” betekende. Ze vond de naam wat overdreven in vergelijking met wat ze zag.
Ze had de ingang van de club bijna niet gezien. Het was een ongemarkeerde, verweerde, eiken deur in een bescheiden gebouw aan de rustigere rand van de haven. Er was niets bijzonders aan de lobby, enkel een eenvoudige staander voor hostesses die op dat moment bemand werd door een ijverig uitziende brunette van begin in de twintig.
Teddy boog zich naar haar toe en sprak met haar op een stille toon. Ze knikte en toonde de groep de weg door een smalle hal. Pas toen een andere, al even mooie, blonde vrouw haar vroeg om haar handtas in een mandje te leggen, begreep Jessie dat de hal ook een stijlvolle metaaldetector was.
Eenmaal ze door de hal gelopen waren, gaf de vrouw haar de handtas terug en ze verzocht haar de anderen te volgen doorheen een tweede, met hout beklede deur die bijna verdween in de muur. Als ze alleen was geweest, zou ze de deur misschien zelfs niet opgemerkt hebben.
Vanaf het moment dat ze door die tweede deur stapten, was er niets meer te merken van alle bescheidenheid die ze opgemerkt had in de lobby. De spelonkachtige, cirkelvormige zaal die ze aanschouwde had twee verdiepingen. De bovenste verdieping, waar zij zich nu bevond, had rondom tafeltjes van waar je kon neerkijken op de lagere verdieping die bereikbaar was via een brede trap.
Beneden zag ze een kleine, centrale dansvloer die omringd was door meerdere tafels. De zaal zag eruit alsof ze ontworpen was met hergebruikt hout van oude zeilschepen. De planken die gebruikt werden voor de muren hadden verschillende kleur- en lichtschakeringen. Je zou denken dat die mengelmoes niet kon werken, maar op een of andere manier werkte het wel en het gaf de zaal een maritieme sfeer die eerbiedig was en niet kitscherig.
Het meest indrukwekkende element bevond zich aan de andere kant van de ruimte. Aan het deel van de club dat naar de zee gericht was, was er een gigantisch, glazen raam. De helft van het raam was boven water, de andere helft bevond zich onder water. Afhankelijk van waar je zat, zag je de horizon of vissen die in scholen onder het wateroppervlak voorbij zwommen. Het was ongelooflijk.
Ze werden naar een grote tafel gebracht op de benedenverdieping waar een groep van ongeveer vijftien mensen op hen aan het wachten was. Teddy en Mel stelden hen voor, maar Jessie deed niet eens de moeite om al die namen te onthouden. Ze kwam te weten dat er vier koppels waren met alles samengeteld ongeveer zeven kinderen. In plaats daarvan glimlachte ze en knikte ze beleefd terwijl iedereen haar met meer informatie bestookte dan ze kon verwerken.
“Ik werk in social media marketing,” zei een man die Roger or Richard heette. Hij bewoog zich erg zenuwachtig en elke keer wanneer hij dacht dat niemand aan het kijken was, prutste hij aan zijn neus.
“We zijn nu tapijten voor aan de muur aan het uitkiezen,” zei de vrouw naast hem. Het was een brunette met