nodig had, dacht Avery. Waarom probeerde ik haar weer weg te duwen?
“Dus gaan we gewoon de hele nacht rond het onderwerp Ramirez dansen?” vroeg Rose.
Avery grijnsde. Het was vreemd om zijn naam uit de mond van Rose te horen komen... Vooral alleen zijn achternaam, alsof ze hem ook van het werk kende.
“Niet dansen,” zei Avery. “Ik wil gewoon niet dat deze avond verandert in een snotterfestijn waar jij ervoor moet zorgen dat je moeder niet instort.”
“In een situatie als deze is het prima om een beetje in te storten. Ik weet alleen niet of het het beste ter wereld is om in een ziekenhuiskamer te verblijven. Ik bedoel... Is het niet deprimerend?”
“Soms wel,” gaf Avery toe. “Maar ik denk dat ik graag zou hebben dat er constant iemand aan mijn bed zou zitten als ik voor mijn leven vocht.”
“Ja, ik denk dat hij hetzelfde voor jou zou doen. Ik bedoel, ik zou er ook zijn. Maar tegelijkertijd weet je dat hij je zou berispen als hij wist dat je het deed.”
“Waarschijnlijk.”
“Heb je...” Rose begon iets te vragen, maar stopte toen alsof ze er nog eens over nadacht om het te vragen.
“Het is in orde hoor,” zei Avery. “Je kunt me alles vragen.”
“Heb je al een voorgevoel? Zoals ... Vertellen je instincten je op de een of andere manier dat hij erdoor komt of niet?”
Het was een moeilijke vraag om te beantwoorden. Ze had geen sterk gevoel op de een of andere manier. En misschien was dat de reden waarom het haar zo erg trof. Er was geen zekerheid. Geen instinctieve duw die haar vertelde dat hij erdoor zou komen of niet.
“Nee, nog niet.”
“Nog een vraag,” zei Rose. “Hou je van hem?”
Het kwam zo onverwacht dat Avery heel even niet wist hoe te reageren. Het was een vraag die ze zichzelf in het verleden verschillende keren had gesteld, een vraag die de afgelopen twee weken een heel uitgesproken en duidelijk antwoord had gekregen.
“Ja, ik hou van hem.”
Rose leek hierdoor te stralen en verborg haar glimlach achter haar wijnglas.
“Denk je dat hij het weet?”
“Ik denk het wel. Maar het is niet iets dat we...”
Ze werd onderbroken door het geluid van brekend glas en een hard bonzend geluid. Het was zo plotseling en onverwacht dat het Avery ongeveer twee seconden kostte om op te staan en de situatie in zich op te nemen. Terwijl ze dat deed, slaakte Rose een kleine kreet. Ze was van de bank gesprongen en liep achteruit de keuken in.
Het raam tegen de verre muur links van de bank was verbrijzeld. Een koude luchtstoot kwam het appartement binnen. Het voorwerp dat werd gebruikt om het raam te breken, lag op de vloer en was niet direct logisch.
Er lag een oude versleten steen op de vloer, maar Avery zag dat alleen nadat ze de dode kat zag. Het beest leek een dunne, ondervoede zwerfkat te zijn. Ze was aan de baksteen vastgemaakt met een soort rubberen band, zoals het soort dat werd gebruikt om luifels of zonneschermen vast te binden. Ernaast schitterden gebroken glasscherven.
“Mama?” vroeg Rose.
“Het is oké,” zei Avery terwijl ze naar het kapotte raam rende. Haar appartement was op de tweede verdieping, dus hoewel het wat kracht moet hebben gekost, was het heel goed mogelijk geweest voor iemand om de worp te maken.
Ze zag niemand direct daaronder op de straat. Ze dacht erover om naar buiten te gaan, de trap af en naar buiten, maar wie de steen en kat gooide zou minstens een minuut voorsprong op haar hebben. En met de drukte van het verkeer in Boston en voetgangers op deze tijd van de avond (het was maar vijf over half tien zag ze terwijl ze haar horloge controleerde), was hij beslist al zo goed als verdwenen.
Ze stapte in de richting van de kat en zorgde ervoor niet op haar blote voeten op het glas te trappen.
Er zat een klein stukje papier tussen de onderkant van de kat en de zwarte rubberen band. Ze stak haar hand uit om het briefje te pakken en gruwelde een beetje toen ze het koude, stijve lichaam van de kat voelde.
“Mam, wat is dat verdorie?” vroeg Rose.
“Er is een briefje.”
“Wie zou zoiets doen?”
“Ik weet het niet,” antwoordde ze terwijl ze het briefje pakte en uitrolde. Het was geschreven op de helft van een afgescheurd papiertje van een blocnote. Het briefje was heel eenvoudig, maar deed toch een rilling door het lichaam van Avery gaan.
Ik ben VRIJ! En ik kan niet WACHTEN tot ik je weer zie!
Verdomme, dacht ze. Howard. Hij moet het zijn.
Het was de eerste gedachte in haar hoofd en ze merkte dat ze het meteen negeerde. Net als de brutaliteit van de moord met het spijkerpistool, leek deze onbezonnen uitspraak met dreigende toon en een dode kat gooien door het raam van een appartement, niet iets dat Howard Randall zou doen.
“Wat staat er?” vroeg Rose, die dichterbij kwam. Ze zag eruit alsof ze op het punt stond om te gaan huilen.
“Het is gewoon een domme dreiging.”
“Van wie?”
In plaats van Rose te beantwoorden, pakte ze haar mobiele telefoon van de bank en belde O’Malley.
Van wie? had Rose gevraagd.
En terwijl de telefoon in Avery’s oor begon te bellen, leek er maar een plausibel antwoord te zijn, hoe erg ze er ook probeerde tegen te vechten.
Howard Randall.
HOOFDSTUK VIJF
Er gebeurde heel wat in de twaalf minuten dat het duurde voordat O’Malley verscheen. Om te beginnen was de patrouillewagen van de A1 niet het eerste voertuig dat arriveerde. Een nieuwsbusje stopte met gierende banden voor het appartementsgebouw van Avery. Vanuit haar gebroken raam, zag ze drie mensen uitstappen: een verslaggever, een cameraman en een technicus, die de kabel vanuit de achterkant van het busje afrolde.
“Verdorie,” zei Avery.
De cameraploeg was bijna opgesteld en klaar om te beginnen toen O’Malley stopte. Een andere auto kwam achter hem aan en reed bijna in op het nieuwsbusje. Ze was helemaal niet verrast om Finley eruit te zien komen. Connelly plaatste Finley blijkbaar om hogerop te komen, misschien zelfs om de positie van Ramirez in te vullen.
Ze keek boos naar het busje terwijl ze keek hoe Finley de verslaggever zijn gedacht zei. Er was wat kort gekibbel tussen hen voordat Finley en O’Malley uit het zicht liepen, naar de trap van het appartement van Avery.
Op het moment dat ze op de deur klopten, deed Avery open en gaf ze geen kans om iets te zeggen voordat ze haar zorgen en frustraties uitte.
“O’Malley, wel verdomme? Ik heb jou direct gebeld in plaats van de centrale om de nieuwsdienst te vermijden. Wat is hun deal eigenlijk?”
“Hun deal is dat ze erom kwijlen dat Howard Randall is ontsnapt. En ze weten dat je een bekend gezicht in zijn geschiedenis bent. Dus ze houden je in de gaten. Ik denk dat deze specifieke bemanning buiten een scanner heeft staan.”
“Mobiele telefoons?” vroeg Avery.
“Nee. Kijk, ik moest dit melden aan de centrale. Het is een te hoog profiel. Ze moeten het via de radiozender hebben opgepikt.”
Avery wilde woedend zijn, maar ze wist hoe moeilijk het kon zijn om in het geheim te communiceren wanneer een waanzinnige media hard aan het werk was om een baanbrekend verhaal te maken. Ze wierp een blik op de cameraploeg en zag hen een fragment filmen. God wist wat ze allemaal zeiden. Terwijl ze toekeek, stopte er nog een voertuig van de media, deze keer een kleine SUV.
O’Malley en Finley keken naar de baksteen, de kat en het gebroken glas. Avery had het briefje op de vloer achtergelaten