Dziady. Widowisko, część I. Адам Мицкевич

gołąbków, a orlik trzeci:

      Uszłaś, gołąbko, spojrzy5 do góry,

      Czy jest za tobą mąż srebrnopióry?

      Nie płacz, nie wzdychaj w próżnej żałobie,

      Nowy małżonek grucha ku tobie,

      Nóżki z ostrogą, szyją6 mu wieńczy

      Wstążka błękitna, a kolor tęczy.

      Róża z fijałkiem na letniej łące

      Podają sobie dłonie pachnące,

      Pieszy robotnik kosi dąbrowę,

      Zranił małżonka, zostawił wdowę.

      Płaczesz i wzdychasz w próżnej żałobie,

      Wysmukły narcyz kłania się tobie,

      Jasną źrenicą śród polnych dzieci

      Jak księżyc między gwiazdami świeci.

      Nie łam twych rączek, niewiasto młoda,

      Nie płacz, i rączek, i oczu szkoda.

      Ten, po kim płaczesz, wzajem nie błyśnie

      Okiem ku tobie, ręki nie ściśnie.

      On ciemny krzyżyk w prawicy trzyma,

      A miejsca w niebie szuka oczyma.

      Dla niego na mszę daj, młoda wdowo,

      A dla nas żywych piękne daj słowo.