Zatruta studnia. Franciszek Mirandola

      Zatruta studnia

      Łan niezmierzony leżał pod żarem słońca. Na puszystym dywanie wybielałego od promieni złota uwijali się żeńce.

      Człowiek z wiadrem siedział na cembrowinie studni i spozierał1 zadumany wokół.

      Miał przykaz poić wszystkich spracowanych, gdy pić zapragną.

      To był jego urząd. Ochotnie wziął sznur z rąk poprzednika, który odszedł zwolniony ze służby we właściwym czasie.

      Silnymi ramiony2 pełnił wiadro dobytą z głębi ziemi krystaliczną wodą.

      Przychodzili rozradowani, świadomi, że pracują, jak trzeba, i chłodzili czoła na powiewie wiatru, nim usta przytknęli do wody.

      Przychodzili też okryci kurzem drogi wędrowcy ze stron widać dalekich, nie będący pracownikami na złocistym łanie. Twarze ich były obce, ubiory nieznane, mowa dziwna.

      I tym dawał pić wedle przykazu.

      Zgłaszali się też próżniacy, szydzący z pracowników, ciskający im słowa szydercze. Spragnione ich usta pożądały napoju.

      I tym dawał wedle przykazu.

      Najchętniej nachylał wiadro ku ustom dzieci zgrzanych, spoconych, zmęczonych zbytkami3.

      Poił spragnionych, bo ten był cel życia jego. A że myśli jego nie zajmowało w zupełności to zajęcie, przeto pozwalał im krążyć, gdzie chciały.

      Zrazu latały wokół ponad łanem i przyglądały się żeńcom.

      Byli tam młodzi chłopcy, chylący się elastycznie ku ziemi, dziewczęta w jasnych strojach roześmiane i zalotne, starzy ludzie osiwiali w pracy, poglądający często ku niebu, kobiety wiekowe w czarnych szatach, szepczące pacierze. Łzy padały gęsto z oczu tych kobiet, a spojrzenia szukały raz po raz mogił, kędyś w łanie życia skrytych.

      Byli tam kapłani głoszący nauki pracującym. Podnosili ręce nad pochylonymi głowami, darząc pracowników błogosławieństwem niebiosów4.

      Nie brakło też kramarzy z pudłami pełnymi tandety i wrzaskliwych skoczków zachęcających do wesołości.

      Wróciwszy sponad łanu, myśli usiadły na cembrowinie studni, pytając:

      – Gdzie teraz polecimy?

      – Lećcie wzdłuż gościńców dalekich, snujących się bezmiarem widnokręgu.

      Poleciały.

      Wzbiły się zrazu w niebo, by obrać kierunek, potem ruszyły każda w inną stronę świata.

      Człowiek z wiadrem pełnił tymczasem dalej swą powinność, w duszy miał przy tym wielką ciekawość, co mu też jego myśli przyniosą. Siedział i pracował i tak był zajęty, że nie spostrzegł, iż jedna z myśli nie poleciała wraz z innymi, ale siedziała na cembrowinie niepewna i zakłopotana, strzepując jeno czasem skrzydełkami.

      – Czemu zostałaś tutaj? – spytał, spostrzegłszy ją nagle.

      – Chcę się udać gdzie indziej! – odpowiedziała.