Michałko. Болеслав Прус

wbił na oczy.

      Parę razy obrócili go w kółko, tak, że nie wiedział już, skąd przyszedł.

      – Skądżeś to, chłopaku?…

      – Z Wilczołyków, panie! – odparł Michałko.

      Ale że mówił śpiewającym głosem i miał minę bardzo zakłopotaną, więc mularze poczęli się chórem śmiać.

      On stał między nimi i, choć go trochę poniewierali, śmiał się także.

      – To ci dopiero wesoły naród, nie bój się! – myślał.

      Ten jego śmiech i uczciwa mina przejednały mu ludzi. Uspokoili się, zaczęli go wypytywać. A gdy powiedział, że szuka roboty, kazali mu iść za sobą.

      – Głupi bestia, ale zdaje się, że dobry chłopak – mówił jeden z majstrów.

      – Trza go wziąć – dodał drugi.

      – A wkupisz się ty? – pytał Michałka czeladnik.

      – Kiedy nie wiem jak?

      – Postawisz garniec wódki – dodał drugi.

      – Albo dostaniesz basarunek6! – wtrącił trzeci ze śmiechem.

      Po namyśle chłop odparł:

      – Jużci wolę dostać, niż dawać…

      Mularzom się i to podobało. Wsunęli mu znowu parę razy czapkę na oczy, ale ani upominali się o wódkę, ani mu nie sprawili basarunku.

      Tak, zabawiając się, zaszli na miejsce i wzięli się do roboty. Majstrowie wleźli na wysokie rusztowania, a dziewuchy i wyrostki zaczęli cegłę nosić. Michałkowi, jako nowotnemu7, kazano przerabiać gracą wapno z piaskiem.