Jan Bielecki. Juliusz Słowacki

dzisiaj Bielecki się żeni;

      Nim wróci, niech mi Bóg tak dopomoże,

      Dom zrzucę, spalę, grunt domu zaorzę”.

      Miodem i winem, i ucztą zagrzany,

      Tłum szlachty powstał z ochotnym oklaskiem.

      I tam widziałbyś, jakim cudnym blaskiem

      Migały w tłumie drogie aksamity,

      Złociste pasy i jasne żupany,

      Jak się wahały brylantowe kity

      I oko ćmiły różnobarwne krasy:

      Blask chyba równy, gdy w przedpotopowe

      Wicher nowego świata zbłądzi lasy,

      Gdy aż do ziemi nachyli drzew głowę,

      Gdy się zmieszają wszystkie barwy borów;

      Liście i kwiaty płyną jak potoki,

      Zachwyca oczy cudna gra kolorów,

      Szum razem miły, straszny i głęboki.

      Pali się szlachta, już dosiadła koni,

      Pieszym pan Brzezan rozdaje rumaki.

      Już most zwodowy10 pod kopyty11 dzwoni,

      Dalej! na pola przez ubite szlaki!

      Wino zagrzewa, zemsta pośpiech radzi,

      Już pojechali… Niech ich Bóg prowadzi.

      II. Wesele

      W Brzezan miasteczku, w kościele u fary12

      Jaśnieje ołtarz – potężne organy

      Wstrząsają pełne grobowców filary,

      Po ławkach jasne migają żupany;

      Tam pożółkniały ksiąg pargamin13 stary,

      A owdzie stoczek złotem malowany.

      Ołtarz upstrzony woskowymi kwiaty,

      Służba rozwija kobierzec bogaty.

      Swaty i drużby wystąpili strojno

      I młoda para przysięgi powtarza.

      Z otwartym czołem, Jan Bielecki zbrojno14,

      W husarskiej zbroi, w misiurce15 ze stali,

      Jako do bitwy stanął do ołtarza,

      Patrzy na młodą, a wzrok mu się pali.

      Przy męskiej piersi, gdzie żelazo lśniło,

      Od lubej w miłym dany upominku

      Skłaniał się bukiet z róży i barwinku

      I drzał16 listkami, tak mu serce biło,

      Tak silnie piersi wstrząsały puklerzem…

      A dalej swaty za młodym rycerzem,

      A dalej bracia husary, pancerni,

      A dalej służba w wielkim stoi kole,

      Zbroją od prostej odróżniona czerni.

      Piękny to widok, gdy przed wrogów tłumem

      Rozwiną skrzydła na barkach sokole

      I jako ptaki głuszą skrzydeł szumem.

      Lecz panna młoda jakże przystrojona!

      Trudno weselne opisać ubiory.

      Ślubna jej szata była w dwa kolory;

      Błękitną barwą lśniąca jedna strona,

      Bo takie było męża herbu pole;