Do Kasie (Jako lód taje przezroczysty z lekka...). Mikołaj Sęp Szarzyński

łaj Sęp Szarzyński

      Do Kasie (Jako lód taje przezroczysty z lekka...)

      Jako lód taje przezroczysty z lekka,

      Kiedy go ogień zagrzewa z daleka,

      Tak ja na twarz twą na każdą godzinę

      Patrzam1 a ginę.

      Patrzam a ginę z wielkiego frasunku;

      A jeśli nie dasz łaskawie ratunku,

      Nielutościwą2 tobie wiecznie słynąć3,

      Przyjdzie mnie zginąć.

      W co mie nieszczęście okrutne wprawiło!

      Śmierć tuż, gdy patrzam na to, co mi miło,

      Śmierć tuż, gdybych4 cie namniej5 spuścił z oczy,

      Za mną się toczy.

      Gdzież on mój umysł, który płomień taki

      Aż nazbyt sobie miał za ladajaki6?

      O, próżne dumy! Nie my sobą sami:

      Bóg rządzi nami.

      Tak napiękniejszej7 Narcysus8