Heiligdom
Door Bloed Gebonden Series-Boek 9
Amy Blankenship, RK Melton
Vertaald door Dimitri Hillewaert
Copyright © 2012 Amy Blankenship
Tweede editie Gepubliceerd door Amy Blankenship
Alle rechten voorbehouden.
Hoofdstuk 1
Nick parkeerde zijn auto een paar blokken van The Witch’s Brew. De waarheid was dat hij een paar minuten stevig moest lopen om een deel van de adrenaline die zich in hem had opgebouwd af te slijten. Het woord ‘overnachter’ irriteerde hem enorm en hij wilde weten of Gypsy's definitie van het woord hetzelfde was als die van hem. Dat ... en dit was een goed excuus om te ontsnappen aan Devon en de rotzooi waarin hij verkeerde.
Hij wist dat Devon alles voor Envy zou doen, maar die driftbui van hem ging iets te ver. Nick blies zijn adem uit en vroeg zich af of hij het beter had afgehandeld dan zijn grote broer ... twijfelachtig. Het was ook waardeloos om je persoonlijke gedachten zo bloot te stellen ... vooral wanneer je in je gedachten iemand verwondde. Als gedachten een zonde waren, dan was deze wereld in grote problemen.
Het grappige was, tussen Devon en Trevor; Nick dacht dat Trevor goed in zijn vel zat. Trevor had niet lang genoeg pijn gehad om een hele moord te plannen ... in tegenstelling tot Devon, die waarschijnlijk al had besloten waar hij het lichaam moest begraven. Terwijl hij het gevoel had dat Trevor gewoon leuk was voor de show ... probeerde de agent tenminste zijn persoonlijke gevoelens jegens Devon niet in de weg te lopen.
Op dit moment moesten ze samenwerken en ervoor zorgen dat Envy zo comfortabel en gelukkig mogelijk was. Tot nu toe ... gebeurde dat niet. Als dit zo zou blijven, zou dit kunnen leiden dat Envy de baby kon verliezen door alle stress.
“Idioten,” mompelde hij bij zichzelf.
Nick sloeg de laatste bocht om, zag een man tegen het voorraam van The Witch’s Brew leunen en stapte snel uit het zicht. De man stond volkomen stil met zijn handpalmen plat tegen het glas ... gewoon starend als een voyeur.
‘Wat hebben we hier, de overnachter ... of een stalker?’ Nick trok een wenkbrauw op en bekeek de man. De man zag eruit als een playboy in zijn Armani pak en gouden sieraden, zijn honderd dollar; “Ik ben cooler dan jij” kapsel niet meegerekend. Hij sloeg zijn lange pony uit zijn gezicht en ontkende mentaal de jaloerse steek die hij voelde.
Nick boog zich voorover en pakte een steen op, rolde hem in zijn hand voordat hij hem een harde slinger gaf. Hij raakte de lantaarnpaal achter de man met een luide ping en klonk bijna te luid in de avondschemering.
Toen het hoofd van de man met een ruk omdraaide om te zien wat het geluid had gemaakt, ving Nick de onnatuurlijke gloed van zijn ogen toen het licht precies over hen glinsterde. Hij gromde innerlijk en vroeg zich af of de stad ooit van alle verdomde vampiers zou worden verlost.
Nick haalde zwijgend zijn pistool uit zijn holster glijden en zorgde ervoor dat het verborgen bleef in de schaduw terwijl hij dubbel controleerde of de kamer geladen was. Het laatste wat hij wilde doen was het gevaarlijke wezen verwonden in plaats van het te doden. Hij bevestigde de geluiddemper en besloot dat hij hiervoor geen publiek nodig had.
Waarom een vampier rond The Witch’s Brew zou hangen, was hem niet duidelijk ... vooral omdat de winkel dingen verkocht die hen hebben gedood.
Nick gluurde om de stenen heen en stak zijn linkerarm op en legde de vampier in het vizier van het pistool. Hij haalde de trekker over, grijnsde toen de vampier zich daadwerkelijk omdraaide en hem aankeek net voordat de kogel hem boven het rechteroog raakte.
Nick liep snel genoeg van zijn schuilplaats weg om de sukkel te vangen voordat hij viel. Hij nam notie van enkele voetgangers die zijn kant opkeken en zuchtte opgelucht. Voor de toeschouwers bleken het gewoon twee vrienden te zijn die een avondje gingen drinken en die elkaar overeind moesten houden. Hij zwaaide een beetje om het er goed uit te laten zien voordat hij de hoek van het gebouw omging en het lichaam achter de afvalcontainer gooide.
Hij stond daar even voordat hij de vampier een schop gaf en in de gaten hield om er zeker van te zijn dat hij doodbleef. Hij voelde iets in de lucht veranderen en draaide zich net op tijd naar de monding van de steeg om een andere vampier naar hem te zien komen.
Deze stadsvampiers waren lafaards en reisden bijna nooit alleen. Kon niet zeggen dat hij ze de schuld gaf van alle rondrennende demonen. Hij fronste om de ongemakkelijke verandering in de voedselketen van de stad.
De vampier sprong op hem af en Nick stak zijn armen uit en greep de vampier bij de stof van zijn shirt. Hij gebruikte het moment om hem door de steeg te laten vliegen. Hij vloekte toen hij de vampier zijn pistool voelde vastpakken en uit zijn hand trok. Het was maar goed dat zijn vinger niet aan de trekker lag, anders had de kogel het beest volledig gemist.
“Je hebt Bernard vermoord,” siste de vampier.
Nick wierp een blik op de dode vamp: “Maak je geen zorgen, je gaat snel naar je geliefde.”
“Shifter afval,” vloekte de vampier en kwam naar hem toe.
Nick boog zijn knieën en liet zijn instinct het overnemen. De vampier begon hem te volgen en Nick was blij dat Michael hem had laten zien hoe hij deze truc kon tegengaan. Het was niet moeilijk voor een vampier om te bereiken, maar het was iets dat een tijdje duurde voordat de pasgeboren vampiers leerden hoe ze het vlekkeloos konden doen.
Deze bloedzuiger kon het, maar hij leek te flikkeren alsof hij door een stroboscoopbeweging bewoog in plaats van een vloeiende overgang van de ene plaats naar de andere.
“Slordig,” mompelde Nick en reikte naar de schede die aan de achterkant van zijn spijkerbroek was vastgebonden. Net toen de vampier bovenop hem lag, trok Nick de houten dolk eruit en stak hem diep in de keel van de vampier.
Dik, donker bloed stroomde uit de wond en over de hand van Nick. Hij boog zijn pols en de dolk brak af en liet het hout begraven in de vampier. Zijn hoofd hing opzij op een katachtige manier terwijl de vamp een paar stappen achteruit strompelde voordat hij iets onverstaanbaars zei en omviel.
Nick besloot ervoor te zorgen dat het ding dood was en legde de onderkant van zijn gevechtslaars op het hoofd van de vampier en verpletterend het. Hij tilde zijn voet op, draaide hem omhoog en maakte een gezicht naar de puinhoop aan de onderkant voordat hij zijn eigen vertolking deed om zijn voet over de grond te schrapen om hem eraf te krijgen.
Eindelijk tevreden liep hij de steeg weer in om zijn pistool te pakken en staarde hij naar de gebroken dolk.
“Verdomme, nu moet ik een nieuwe maken,” klaagde Nick en pakte zijn mobiele telefoon.
De telefoon ging drie keer over voordat deze werd beantwoord door een zeer vertrouwde stem.
“Hey Nick,” begroette de stem.
Nick fronste: “Mijn nummer staat niet in beeld.”
“Ik weet het, je nummer is het enige dat als privénummer verschijnt.”
Nick zuchtte: “Ik heb een gunst nodig Harley. Ik heb een pick-up voor de schoonmakers. Er ligt een vampier achter de vuilcontainer van The Witches Brew en een andere met een verpletterde schedel op een paar meter afstand in dezelfde steeg.
“Ben er over vijf minuten,” zei Harley met grote ogen en zuchtte toen Nick gewoon ophing.
Ze hadden allemaal de instructie gekregen om de vampiers te ontwijken vanwege hoe gevaarlijk zelfs één van hen zou kunnen zijn. Hier klootte Nick er met twee in dezelfde nacht ... en het was niet de eerste keer.
“Verdomde vampiers,” mompelde Nick en herlaadde snel z’n opgehaalde pistool. Omdat hij zijn geluk niet wilde drukken, kwam hij uit de donkere steeg en hield zijn aandacht gericht op elke beweging om hem heen. Hij verstopte discreet het handvat van de dolk en stopte het met zijn met bloed bedekte hand in zijn zak ... hij zou de jeans later wassen.
Nick fronste toen hij zich weer naar de voordeur begaf en het gesloten bord op ooghoogte naar hem terug