geruststellend en pakte voorzichtig haar hand: “Lieverd ... dat is het laatste waar je je zorgen over moet maken. Ik zal je helpen het huis van je dromen te krijgen als dat is wat je wilt ... en durf het me niet moeilijk te maken. Dat is mijn petekind daarbinnen.”
Envy was geamuseerd en hij wees opnieuw naar haar onderbuik. Ze gaf toe aan de glimlach maar schudde haar hoofd: “Ik kan je dat niet aan doen Kriss ... en je hebt niet zoveel geld ... toch?” Ik bedoel ... ik ben een barman en jij bent een parttime stripper.”
“De enige reden waarom ik de moeite neem om te strippen, is omdat het leuk is. Ik heb een spaarrekening, aandelen, obligaties en een paar andere dingen waarvan ik niet zeker ben wat de namen zijn,” zei Kriss en klonk bijna idioot. “Ik weet het eigenlijk niet meer ... maar de man bij de bank blijft me als zijn favoriete miljardair beschouwen.”
“Je bent zo'n idioot,” zei Envy giechelend en gooide een kussen naar hem.
“Ow,” Kriss keek me een uitgestreken gezicht toen het kussen hem in het gezicht raakte.
Dean verborg zijn grijns wetende dat dit precies was wat Kriss nodig had ... iemand om voor te zorgen, zelfs al was het maar voor een korte tijd. Ze waren allebei slecht in het oppakken van liefdadigheidszaken leek het.
Hij blokkeerde het speelse gekibbel van zijn huisgenoten en keek vanuit het enorme penthouse-venster naar de meedogenloze stad. Het was duidelijk dat Kriss een tijdje bezig zou zijn met Envy en uiteindelijk ... Envy zou de zekerheid hebben die zij en de baby nodig hadden. Dit was de perfecte gelegenheid voor hem om opnieuw de gevallen hybride te stalken die met Misery was opgesloten.
Dean had hem per ongeluk gevonden en had hem sindsdien stil van op afstand in de gaten gehouden. Na een paar dagen kijken, liet Dean hem kleine items achter, zoals schone kleding, dekens en af en toe een eetbaar gerecht van de nabijgelegen supermarkt. Het eten werd niet altijd gegeten, maar ... menselijk eten was geen noodzaak. Ze zouden met of zonder kunnen leven. De kleding en dekens werden echter elke keer meegenomen.
Tot nu toe had de hybride geen slechte neigingen getoond en vermeed de andere demonen als de pest. Het was een goed teken van de mentale toestand van de hybride ... maar dingen hadden de neiging te veranderen als dergelijke wezens te lang alleen werden gelaten.
Van wat Dean had opgemerkt, was de hybride meer een gevallene dan een demon en hij zou zijn eigen miljarden dollars wedden dat hij de hybride zover kon krijgen om hem te vertrouwen als hij wat meer tijd kreeg. Als dat zou gebeuren, dan zou hij hem misschien kunnen redden van de vreemdheid van deze wereld waarin hij plotseling was vrijgelaten.
Hij sloot zijn ogen en herinnerde de tranen van de man toen hij uit de grotmuur barstte en de nacht in vluchtte. Dat was de dooddoener ... demonen huilen niet.
“Ik ga een tijdje weg,” zei Dean plotseling en liep naar de deur.
“Neem wat chocoladesiroop mee terwijl je weg bent,” riep Kriss voordat Dean de deur bereikte.
Dean zweeg en wierp een blik op hem terug: “Chocoladesiroop, waarom wil je dat in vredesnaam?”
“Chocolademelk,” zeiden Kriss en Envy tegelijkertijd.
Dean schudde zijn hoofd en verliet het penthouse, terwijl hij de deur geamuseerd giechelend achter zich sloot.
Nadat de deur dicht was, keek Envy naar Kriss op: “Ik heb geen kleren meegenomen en ik begin slaperig te worden. Het was een lange dag ... en nacht. Heb je iets waar ik in kan omkleden?”
Kriss knikte: “In de tweede slaapkamer.” Hij wees naar een gesloten deur en knipoogde vervolgens naar Envy, “daar slaap ik als ik pissig ben op Dean. Het dressoir daar heeft een paar van mijn grotere shirts en een paar boksers ... help jezelf.”
“Vechten jullie vaak?” Zei Envy bezorgd, en wilde de toevlucht van Kriss niet van hem wegnemen.
“Alleen als hij een lul is,” grijnsde Kriss en stak zijn duim naar een andere gesloten deur. “Dat is zijn logeerkamer als ik hem wegjaag.”
Envy kon niet anders dan lachen: “Je bent gek ... weet je dat?”
“De ambitie van mijn leven,” zuchtte Kriss speels en liep toen naar de keuken. Hij moest een nieuwe boodschappenlijst maken voordat de verlangens van hem en Envy begonnen in te slaan. Hij stopte halverwege en liep naar de voordeur. Weg met de lijst ... hij wilde nu augurken. “Ik ga de supermarkt plunderen ... wacht niet op mij.”
Envy wachtte tot hij weg was voordat zij langzaam van de bank stapte om haar kamer te bekijken. Ze sloot de deur achter zich, opende het dressoir en giechelde om enkele van de hemden die hij daar had. Sommigen waren schattig met kleine babydieren erop, anderen hadden grappige uitdrukkingen en anderen waren gewoon effen kleuren. Ze koos een effen zwart shirt en een paar Sponge Bob-boxers, legde ze op het bed en tilde haar shirt over haar hoofd.
Haar weerspiegeling in de spiegel trok haar aandacht en ze streelde de zachte, gladde huid van haar buik. Ze hield haar hoofd opzij om haar buik vol met het kind voor te stellen en draaide zich naar de zijkant om de bolle helling van haar buik te onderzoeken.
“Ik vraag me af hoe je gaat worden,” zei ze zachtjes tegen de groeiende baby. “Ga je zoals ik zijn, wild en koppig… of zul je net als hem zijn, slim en koppig? Ik hoop dat ik een goede moeder voor je zal zijn en ik weet dat Trevor een goede vader zal zijn.”
Envy glimlachte naar haar spiegelbeeld en stelde zich de kleine ziel voor die zich daar nestelde. “Je bent al gezegend ... weet je dat? Je zult zoveel ooms en peetouders hebben die je beschermen, ik durf te wedden dat je niet eens een papiersnee krijgt.”
Ze zag beweging achter haar in de spiegelreflectie en draaide zich om om te zien wat het was. Ze ging dichter naar het balkonraam, duwde het gordijn opzij en staarde naar de prachtige witte uil die op de reling zat en haar met diepe donkere ogen in de gaten hield.
De uil hield zijn hoofd opzij alsof hij probeerde te bepalen wat ze was voordat hij zijn hoofd in de tegenovergestelde richting draaide. Envy had er nog nooit één zo dichtbij gezien en was bang dat als ze wegkeek het zou verdwijnen.
De uil draaide zijn hoofd nog een keer naar haar toe voordat hij zijn rug omdraaide en van de reling sprong. Zijn vleugels spreiden zich uit in de wind en vlogen over de stad naar Angeles National Forest.
Envy herinnerde zich ergens dat uilen een teken van wijsheid waren en ze hoopte dat het een teken was dat ze het juiste deed.
*****
Aurora hield haar kleine zwaard steviger vast en keek achterom het gebouw op zoek naar enig teken van Samuel. Ze kon niet geloven dat ze zo nonchalant was geweest om zich zo door hem laten te besluipen. Het was een ongelofelijke meevaller geweest dat ze in één stuk van het dak van de wolkenkrabber was gekomen.
Terwijl ze viel, had ze zich neergelegd bij het feit dat dit echt pijn zou doen, maar een ongebruikelijke redder had haar geholpen. Op die specifieke wolkenkrabber stonden beelden van haviken die gelukkig vanaf de zijkanten uitstaken. Ze had er midden in haar val één kunnen pakken en zich eronder kunnen slingeren, zodat ze voor Samuels gezicht verborgen was toen hij langs de rand van het gebouw keek.
Het voelde alsof ze voor eeuwig had vastgehouden toen het gevoel van zijn aura eindelijk begon te vervagen. Nadat ze zeker wist dat Samuel weg was, trok ze zich omhoog en kon bovenop de kop van de havik kruipen.
Moe en buiten adem leunde Aurora achterover tegen de muur van het gebouw om even te rusten. Het kostte haar een paar minuten om op adem te komen, maar elke adempauze van Samuels obsessie met haar was meer dan welkom. In gedachten wist ze waarom hij haar bleef volgen ... wellust, duidelijk en eenvoudig.
Ze zou niet ontkennen dat Samuel wenselijk was, maar dat was de allure van de krachtigere demonen. Ze waren mooi om naar te kijken totdat je zag wat er onder hun buitenkant zat. Samuël was mooier dan de meeste demonen, maar in veel opzichten was hij veel donkerder dan zij aan de binnenkant.
Ze had hem zo goed mogelijk vermeden en het leek erop dat ze hem eindelijk weer kwijt was ... althans voorlopig. Omdat ze overal in de buurt van hem was, had ze een misselijk gevoel in haar