Bruid uit die koue. Ettie Bierman

hierdie laaste minuut om olie te gooi…

      Hy glimlag gemaak ongeërg. “Wulps en vet is nie dieselfde nie. Vet is rolle, soos ballonne of ’n uitgerysde poeding. Wulps is kurwes, soos die vloeiende golwe van die see. Die wind wat oor ’n koringland waai, of die vlug van ’n arend bo die wolke…”

      Jurg slaak ’n verligte sug toe hy by die parkeerterrein indraai en stilhou. Hy is verras deur sy eie welsprekendheid. Nie sleg vir ’n senuweeagtige boertjie wat ’n snoesige donsie wil beïndruk nie…

      Hy word vinnig aarde toe gebring.

      “Wat was daardie gepaste woord wat jy netnou gebruik het?” vra Clio. “Tjol! G’n meisie kan soos ’n golf of ’n stuk koring lyk nie. Of ’n voël nie, behalwe as sy ’n haakneus het wat soos ’n snawel lyk.”

      Sy stoot die deur oop om uit te klim, maar kom agter sportmotors is nie gebruikersvriendelik ten opsigte van vroulike passasiers nie. Genadiglik het sy nie hoëhakskoene of ’n mini aan nie. Nogtans sukkel sy om uitgeklim te kom.

      Jurg is afgehaal, versigtig om nie weer van vrypostigheid beskuldig te word as hy te gou byderhand is nie. Hy bly staan. Maar toe sy in ’n bondel elmboë en kniekoppe bly sit, kom hy versigtig nader en steek sy hand uit. “Kan ek jou help?”

      Hoog tyd! Of geniet hy haar dilemma?

      “Indien dit nie vir jou te veel moeite is nie,” antwoord sy sarkasties.

      Sy hand is breed en sterk. Gerusstellend warm. Toe sy vingers ferm om hare sluit, stuur die kontak ’n wilde sensasie deur haar lyf – van haar hand af deur haar arm, af oor haar ribbes en gaan lê in ’n vreemde krieweling op die krop van haar maag. Haar hart skop woes teen haar borsbeen, só hard sy is bang hy hoor dit. As haar bene nie jellie was nie, het Clio sy hand gelos. Maar sy is bang sy val om.

      “Wat makeer? Is iets verkeerd?” vra sy stem iewers bokant haar regteroor.

      Het hy iets agtergekom? Sy kyk skrams op, maar sy gesig is suiwer besorg.

      “Natuurlik is ek oukei. Hoekom sal ek nie wees nie?” vra sy half kortasem.

      “Ek het net gewonder…”

      “Ek is nog vlugvoos. My kop draai van die lang vlug en min slaap, dis al,” antwoord sy verdedigend.

      In haar binneste protesteer ’n stemmetjie: Jy jok! Dit het niks met die vlug of min slaap te doen nie. Dis iets anders. ’n Vonk, ’n chemiese reaksie, ’n elektriese lading tussen jou en Jurg van Deventer.

      Tjol! stry sy. Bog en snert! Ons kan mekaar nie verdra nie, vir wat sal daar iets tussen ons wees?

      Jurg kyk vraend na haar. “Ekskuus?”

      Het sy al daardie onsin hardop geuiter? Clio pluk onthuts haar hand uit syne los. Sy kruip bo in ’n boom weg as hy gehoor het hoe haar kop raas en haar verspotte hart tekere gaan.

      “Niks. Ek het sommer net gehoes,” mompel sy.

      Sy loop vinnig in die rigting van die hospitaal se ingang. Die driekwartier in die motor saam met hom was net ’n interlude. Dis oor en verby, dit beteken niks.

      Haar eerste prioriteit is Arnold. Dis waarvoor sy halfpad om die aarde gevlieg het: om by Arnold te wees. Hy het haar nodig.