Rooi vlokkies hare val grond toe. Oom Boekevat knip haar punte reguit asof hy skaap skeer. Nie een praat nie.
In haar vreeslose, harregat dae het sy soms opgehike Hondeklipbaai toe. Dit was wanneer sy haar ma gemis het. Daar is ’n gerusstellende ooreenkoms tussen haar ma en haar Weskus-bamboestannie. Op party van haar babafoto’s weet hulle nie watter een van die twee susters dit is wat Ginkelsnoek vashou nie. Albei getroud met baardmans. Albei krul hul bene onder hulle op as hulle gaan sit. Ma laat haar dink aan klippe met kerse op, kaktusse wat in opgetelde walviswerwels geplant is en katte wat vir viskoppe spring. Toe Orige Aitjie amper gevrek het van kattegriep het Ma die kat hande opgelê. Gesond gebid.
Dis vir jou geloof, het Pa gesê.
Tannie se kat is ’n buiteboerkat. Naam is Hênsop. Net sy pootmerke op die glasskuifdeur verklap dat hy ooit binnekom.
Tee en geroosterde botterbroodjies. Ginkelsnoek se sterkste assosiasie met haar tannie. Naas Star-lekkers. Sy’t ’n ou foto. Almal vroegwinter saam op ’n dubbelbed. Ontbytskink-bord in die middel. Effens oorbelig. Laggende monde. SyWatDroom se hare nog lank. Vet babawange vir SyWatDoen.
Toe was daar nog nie duvets nie. Dekens. Almal in die familie het identiese dekens gehad destyds. Ouma het gegee. Of jy nou Kersfees by die huis was of by ’n tante in die Karoo, jy’t onder presies dieselfde beddegoed geslaap. Dit het die kinders veilig laat voel. Neefs en niggies het sonder aankondiging ingeval en in volle vertroue na ’n bed gestrompel. Asof ’n stukkie van hul eie huis ook in ander, nader huise was.
Oom Boekevat was nie die dag tuis toe Ginkelsnoek gekom het nie. Op pad. Sou eers laatnag kom. Sy wou wakker bly, maar haar oë het begin leep trek. In haar niggie se kamer geslaap.
Nig was ’n sendeling met ’n skaam laggie wat altyd familielede se verjaarsdae onthou het. Pynlik. Sulke lang, floral wrap-arounds gedra. Jerusalem-sandale. Tog had Ginkelsnoek ’n geheime admirasie vir haar nig. Sy het instinktief iets daarvan verstaan om op ’n mission te wees wat jy nie lekker kan explain nie. Dis hoekom ek lucky packets koop, verdedig Ginkelsnoek haar teen ’n lappop met ’n ingetekende koki-mond en knoop-oë. Nig doet ook naaldwerk.
Die rush van die onbekende.
Ek is ôk ’n Syndolling, neurie sy vrolik fading terwyl sy met justified genot die hordes gestopte gereformeerde poppe van die bed trap. Pilletjies coolrond in die kies. Jammie. Life on the edge.
Die straatlig het ’n vierkantige blok lig gegooi. Onder meer op ’n matriekafskeidsportret. Wys Nig Bedagsaam met ’n reuse-strik op die kop. Een van daai uitpof blink rokke wat soos ’n onderstebo blom gelyk het.
Al was dit effe benoud, het Ginkelsnoek haar beddegoed hoog opgetrek. Sy’t dikgelukkig weggesink met gedagtes aan droompampoenkoetse wat deur lucky packet-soldaatjies getrek word wat waatlemoenpitte oor die toeskouers strooi. Eers toe hy gaan sit, het die drukking van sy gewig op die bed se voetenent haar wakker gemaak. Oom Boekevat het verskoning gemaak vir sy laat kom. Verste waterpomp al weer flenters. Rooikat het drie lammers platgetrek.
In die donker was sy stem dié van ’n jong man. Ginkelsnoek het gewonder of haar tannie ook nog wakker was.
In die middel van die universiteit se hoofbiblioteek onder die Rooi Plein is grys plantbakke van wisselende hoogtes en groottes. Groot Piet van Windhoek sit manalleen op die trap en betoog. Met sy lengte en size en Moses-voor-die-starlight-bosbaard lyk hy ’n bietjie na Ben Dekker wat jare tevore ook so sy eie plakkaatjie gedra het: Stem lekker. Stem dekker!
Niemand weet eintlik waarvoor Pietman staan nie, want sy plakkaat het al effe verkleur. ’n Skateboarder vra of hy die stuk karton as ’n slide kan ombuig om by die trappies te probeer af-glide. Mense gebruik Piet maar as die halfway stop as hulle soos zombies uit die bib se ondergrondse gat die trappe opkruip. Ginkelsnoek hou die meeste van die palmbome. Aaklige buisligte hardloop in grys pype teen die dak langs. Oorsee is dié tipe ligte verbied. Die flikkerspoed daarvan neuk glo jou oë en konsentrasie op.
Wat volgende? I ask you.
In haar kop noem sy hulle die hartseerboompies. Soos daai hoenders en kalfies wat hulle hele lewe in hokke grootword. Verby die groen van die vatvyf-palms is die grys afskortinghokkies met hordes koppe hare wat uitsteek. Dis alles so artificial sy wil sommer iets wilds doen. Ginkelsnoek aai die hoogste bak. Met een maklike beweging kan sy onder daai palm sit. Klam grond om die duiseligheid van ’n ondergrondse biblioteek sonder vensters teë te werk.
Alles is so grys. Eenvormig. In kompartemente. Die hele plek laat haar aan die binnekant van ’n bank dink. Daardie verbeeldinglose styl met designer grys mure, plastiekbordjies en lipstiffie-bekkies wat agter whaddoyouwantglas verveeld op jou wag om iets in die metaallaai te gooi.
Sy smag na iets eg.
iemand eg.
Musk se ondraaglike stanksoet prikkel haar sinusse. Dit vererger die hoofpyn in haar slape. Sonder om op te kyk, vat sy twee boeke oor haar skouer aan. Sy hoop die irritasie en die geur sal wyk as sy dit ignoreer. Tipies.
Een van SyWatDoen se aanhangers. Vra Ginkelsnoek moet asseblief die goed vir haar kleinsus huis toe vat. Haar suster is laat vir ’n afspraak en kan nie nou self gaan nie. Ginkelsnoek probeer aan iets nice van SyWatDoen dink om die gevoel dat sy al weer misbruik word, te onderdruk. Een van die meer gewaagde goed wat Ginkelsnoek van haar kleinsus weet, is dat sus en kudde vir die sekuriteitskameras in hul satyn-bra’tjies by die autobank flash. Ginkelsnoek dink dis kinderagtig al hou sy in beginsel van die idee. As haar soldersuster dieselfde gedoen het, sou dit natuurlik heeltemal anders afgegaan het. Net ’n kwessie van attitude.
Ginkelsnoek skryf Kies vir jou … Wou skryf ’n vinger, maar dit krap aan haar om iets negatiefs permanensie te gee. ’n Onverklaarbare ordintlikheid sensor ook die misliker goed wat sy soms wil kwytraak. Skrikkerig vir iets sommer op papier sit. Daai einste meneer Pitblaas het ’n love letter van haar in sy klas gekaap en vir die Afrikaans-onderwyser aangepaas. Haar spelfoute en sinskonstruksie in die les behandel. So gehuil oor die foun Suidwes toe dat Ma amper die skool gebel het. Spelling was nooit haar sterk punt nie.
Toe Ginkelsnoek nog in die laerskool op hul eie dorp was, het haar kêrel smiddae buite die plaashek in die laning bome vir haar gesit en fluit. Sy bomberfiets onder die boom laat lê. Eers het hy altyd baie hoog in die takke gesit. Vir mekaar briewe in ’n geheime mik in die boom gelos. Dan steel haar susters weer die briewe en wys dit vir Ma of vir Aia.
Hy het gereeld klasse gemis.
Daniel.
Moes al twee keer ’n standerd herhaal het, alhoewel hy glad nie dom was nie. Ma was baie lief vir hom. Gesê daar’s êrens fout. Altyd ’n eetgoedjie uitgestuur laning toe as hy kom kuier het, omdat hy nooit nader aan die huis wou kom nie.
Ginkelsnoek oorreed toe eendag vir SyWatDroom om saam na die kleinhoewe te loop waar Daniel-hulle se karavaan gestaan het. Hulle het hom ’n week laas by die skool gesien. Kamstig sy huiswerk by die meneer gaan haal as ’n verskoning om na hom toe te gaan.
Van ver af al die val van ’n byl gehoor. Sy blonde kop herken. Kaal bolyf langs ’n skuur besig om hout te kap. Gespierde rug in die middagson.
Toe begin hy hulle te vloek! Sê hulle moet fokkof! Met sy arms beduie hulle moet loop! Nie nader kom nie.
Gehuil tot by die huis.
Oor die paal.
En die ketting wat hom met sy enkel daaraan vasgehou het. Skribbel “I feel good, I knew that I would now” as ’n afterthought op haar moordlustige gedagtes. Neurie die deuntjie aspris hard genoeg dat die koppe in die biblioteekhokke om haar oplig. ’n Lieg, maar dit klink beter. Vieserig probeer sy die twee ekstra boeke êrens inprop.
Hoekom jok sy vir haarself? Was sy genuine al óóit fine? Was iemand? Is dit nie erg genoeg dat almal heeltyd voorgee nie? Sy haat dit. Soos verjaarsdae. Almal maak of hulle so bly is jou ma het jou suksesvol uitgeskweez.
’n Welsynsuster het al die meisies eenkeer in matriek kom toespreek. Gepraat van die Ou Spier. Die meisies dog eers sy praat van ’n landgoed, soos Twee Rivieren, toe’s dit daai besigheid onder. Prentjies