So lig soos klip. Jacques Pretorius

nie.”

      “Ag toe, Bets.”

      “Soen pampoen. Soen pampoen. Soen pampoen,” tart sy hom.

      Om ’n plastiekskerpmaker by Bets te leen was soos om melk te gaan leen by die bure – suur melk by die suur bure.

      Juffrou deel vir hulle ’n prentjie van ’n bak vol vrugte uit. Hulle moet dit in hul boek plak en inkleur. Hý moet ook gom leen.

      Lorraine hou ’n kleurpotlood oor die papier en kerf die punt daarvan versigtig met die lemmetjie van haar skerpmaker tot ’n fyn poeier. Sy vryf dit dan met ’n sneesdoekie in om haar vrugte soos ’n gekleurde wolk te laat lyk: geel vir die piesang, oranje vir die lemoen en pers vir die druiwe. Haar vrugtemandjie lyk soos gepoeierde plastiek.

      Lorraine se vrugte lyk nie vir hom soos regte vrugte nie. Hy kleur sy prent met lang hale in. Ook geel vir die piesang, maar met bruin strepe daarby – ’n regte piesang het bruin vlekke. Hy gee sy lemoen ’n groen wang omdat dit nog nie heeltemal ryp is nie. Sy perske kry ook ’n rooi kol, en ’n mens kan ook sien dat al sy druiwekorrels nog nie ryp is nie.

      Juffrou loop met haar donkiestempel tussen die groepe deur; goeie werk kry ’n stempel, party kinders kry ook ’n mooi woordjie of twee van die juffrou. Jy kan kies: óf ’n stempel in die boek, óf ’n stempel op die voorkop. ’n Stempel in die boek hou vir ewig, maar niemand sien dit nie; ’n stempel op die voorkop hou minstens tot badtyd, maar op die speelgrond en in die straat op pad huis toe kan almal dit sien. Hy wil ’n stempel op sy voorkop hê, waar almal dit kan sien.

      Al hoe nader het die juffrou gekom. Eers Lorraine en dan hy.

      “Dit is wonderlike vrugte, Lorraine,” sê die juffrou, “baie mooi, my kind.”

      Lorraine wil die stempel in haar boek hê. Wag totdat Juffrou myne sien, het hy gedink. Hy het solank sy kuif van sy voorkop gevee en sy kop agteroor gekantel, breed geglimlag en sy tong deur die gaatjie gedruk waar sy voortand uitgetrek is.

      “Sies!” sê die juffrou. “Dis lelik.” Sy klink soos sy ma.

      Ek het langs haar op die bank gaan sit en sy het haar hand op my dy gesit, dit omgeskuif na die binnekant van my been en met haar blougeverfde naels die naat van my broek gevolg, op, op, op … tot byna bo. Ek het my regterhand op haar hand gesit, oorgeleun om met my linkerhand die hare van haar voorkop weg te stoot. Sy het van onder haar wenkbroue skamerig na my geloer. “Koffie?” het sy gevra, haar oë stadig geknip. Ek kon fyn korreltjies maskara aan haar wimpers sien kleef. Ek wou haar soen, maar sy het opgestaan. “Ek bring vir ons koffie,” het sy gesê.