nog so ’n halfuur lank oor die saak, maar uiteindelik besluit hulle dat ek in my pa se plek saam met my ma op die bootreis na Mauritius sal gaan.
Jippie!
3
Voorbereidings
Terug in my kamer, wag Willem op my.
“Het dit toe so gewerk?” wil hy weet.
“Hoe bedoel jy? Het wat hoe gewerk?” Ek verstaan glad nie wat my hond bedoel nie.
“O, ek bedoel maar net, hoekom lyk jy so opgewonde?”
Ek vertel hom alles, skoon uitasem van blydskap. Maar skielik tref dit my dat daar geen rede vir Willem is om my vreugde te deel nie. Hy sal nou alleen by die huis moet bly en saans my pa geselskap hou. En my pa gaan so hard werk aan hierdie nuwe opdrag van hom dat ek maar net hoop hy onthou om vir hom en Willem iets te kry om te eet.
Maar Willem lyk glad nie afgehaal nie. Inteendeel, hy lyk heel in sy skik.
“Nou ja, dan moet ons dadelik begin voorbereidings tref!” sê hy.
“Ons?” vra ek. “Wat bedoel jy, ons?”
“Ons, ja,” sê Willem ferm. “Ek kan julle natuurlik nie alleen laat gaan nie. Ek moet julle oppas. Dit is my werk.”
“Nee, Willem!” probeer ek keer. “Troeteldiere word nie op sulke bote toegelaat nie. En ons het geen beskerming nodig nie, dankie! Dit is heeltemal veilig op so ’n boot.”
“O nee, dit is nie!” maan Willem, en hy waai die nuwe boek deur die lug wat met die oggendpos aangekom het. Die boek oor die seerowers.
“Seerowers is opnuut bedrywig in die Indiese Oseaan,” preek hy. “Net ’n paar maande gelede is ’n passasiersboot net soos die een waarop jy en jou ma nou gaan reis, naby die Seychelle-eilande deur seerowers aangeval. En nou die dag ’n olietenker ook. Die seerowers werk vanaf die kus van Somalië, en hulle klink vir my na ’n gevaarlike spul. Daar is geen kwessie hieroor nie, ek gaan saam!”
Ek probeer nog protesteer, maar ek ken al my hond. Hy is baie hardkoppig, en hy kry altyd sy sin.
Naderhand begin sy argumente die oorhand kry.
“Maar Willem, selfs al wil ek jou saamvat,” (sy stories oor die seerowers klink nogal rof, en ek begin wonder of dit nie maar beter sal wees as hy wel saamgaan nie) “hoe gaan ons dit regkry? Jy kan nie sommer net ’n bont Hawaise hemp aantrek en aan boord stap nie. Hulle sal jou summier van die skip afgooi. Ek sê jou mos, honde word nie toegelaat nie!”
“Dit sal nie die eerste keer wees dat ek in jou bagasie wegkruip nie,” sê Willem ongestoord. “Dra my net tot op die boot, ek sal vir die res sorg.”
Ek is seker hy sal.
Willem is nie ’n gewone hond nie.
4
Ons vertrek
Die Donderdag voor ons vertrek, kom daar twee pakkies by ons aan.
Een van die pakkies is geadresseer aan Willem, en een aan my. Gelukkig maak ek die voordeur oop vir die afleweringsbode, anders sou my ouers seker gewonder het hoekom my hond ’n pakkie kry.
“Wat is daarin, Willem?” wil ek weet.
“Husse met lang ore,” sê Willem stuurs.
“Luister, ou kêrel,” waarsku ek. “Ek steek my nek uit vir jou deur jou in my bagasie weg te steek en jou op die skip te smokkel. Die minste wat ek van jou verwag, is redelike antwoorde op ordentlike vrae!”
“Jy klink nou so bietjie soos jou pa, nè?” grom Willem.
“Ag, los dit net!” sê ek vies.
Willem pak die pakkie sorgvuldig in sy rugsak in, saam met sy beertjie.
Hy gaan mos nêrens sonder sy beertjie nie.
Onder die bruin papier van my pakkie is nog ’n laag
vrolike geskenkpapier, en ’n kaartjie wat sê: “Happy Birthday!”
Dit is onderteken deur hoofkommissaris Cedric Servin van die Internasionale Speurdiens. Ek het hom as sersant Servin leer ken toe ek en Willem in Europa rondgereis het.
“Maar dit is glad nie eens naby my verjaarsdag nie!” roep ek verbaas uit.
Ek skeur die geskenkpapier oop en kry die beste presente ooit: ’n ligte verkyker en twee kortgolfradio’s. Dit lyk nie regtig na speelgoed nie.
Dit lyk duur en ernstig.
“Heel nuttig vir hierdie reis!” meen Willem. Hy bekyk een van die radio’s. “Kom ons gaan speel in die tuin en toets dit!”
Ek vat my fiets en ry tot amper aan die ander kant van ons voorstad, maar ek en Willem kan nog steeds lekker gesels. Die klank is so duidelik, dit klink of hy reg langs my staan. Die radio’s kan ook verskillende frekwensies opvang, en ons kan die winkelsentrum se sekuriteitswagte afluister. Hulle gesprekke is maar vervelig.
Ons speel so lekker, ek vergeet amper om klaar in te pak vir die seereis. Ek maak vir Willem ’n gemaklike plek in my skouersak. Ek neem ook ’n tas, waarin ek die meeste van my klere, soos ’n baaibroek en ’n paar hemde, pak. Dan sit ek Willem se rugsak in my tas.
“Versigtig daarmee!” sê hy vermanend.
“Jong, ek los jou by die huis as jy met my sukkel!” kap ek terug.
Die aand voor ons vertrek, gaan slaap ons almal vroeg. My ma, veral, is baie opgewonde.
In die middel van die nag word ek wakker. Willem se mandjie is leeg. Ek sluip stilletjies af met die trap om hom te gaan soek. Dalk het hy honger geword. Die gedagte aan koekies en melk laat my maag ook grom.
Willem is nie in die kombuis nie. Ek hoor sy stem in my pa se studeerkamer. Hy praat oor die telefoon.
Ek druk my oor teen die deur. Willem praat Engels, op ’n fluistertoon. Ek hoor hy sê iets van die operasie wat op koers is.
Watter operasie? Wie is siek?
Voor ek verder kan wonder, hoor ek hoe hy aflui. Ek maak dat ek wegkom kombuis toe, voordat hy my vang en daarvan beskuldig dat ek hom afluister.
Hy kry my by die yskas, besig om ’n stuk melktert sommerso met my hand uit die bak uit te eet.
Hy swaai sy stert. Willem is mal oor melktert.
Sonder om ’n woord verder te sê oor sy middernagtelike telefoongesprek, eet ek en Willem die hele melktert op.
* * *
Die volgende oggend vroeg, toe die mis nog oor die see lê, vat my pa ons hawe toe. My ma het ’n nuwe rok aan. Ek het my drasak oor my skouer. Dit het ’n gaaspaneel bo langs die ritssluiter wat sorg vir genoeg vars lug vir Willem, en hy kan daardeur uitloer as hy wil.
Die Sonata oortref al my verwagtinge. Dit lyk soos ’n reuse, luukse hotel wat op die water dryf. Oral skarrel matrose in wit pakke rond, en toeriste in bont vakansieklere staan op die dekke en gesels.
’n Netjiese dame ontmoet ons op die dok. My ma wys haar ons kaartjies en paspoorte, en sy merk ons name op die lys af. Iemand laai ons tasse op ’n trollie.
My pa lyk klaar haastig om terug te kom by sy kantoor. Hy gee ons elkeen ’n druk en ’n soen, en ons stap met die loopplank op.
5
Op see
My