Louisa du Toit Omnibus 6. Louisa du Toit

’n plukkie om die mondhoek, wat sy vertolk as erkenning eerder as sinisme. “Ek vat jou ’n bietjie na die oumens toe, hè?”

      “Ja, gerus. Sy sal later dink ek wil nie meer daar kom nie, en dis nie so nie.” Al het sy nie spesifiek vanaand vir Betta Momberg lus nie, plig is plig.

      “Herfs is in die lug,” sê Danie. “Kyk hoe val die eerste blare.”

      Dit behoort vir haar vreemd te wees dat hy oor sake van die natuur gesels, want normaalweg bestempel hy dit as geselskap soek. Waarom sal jy praat oor dinge wat vanself spreek, is sy opvatting.

      Tog ervaar sy dit vanaand nie as vreemd nie. Dis of die swaar ondertoon noodsaaklik is, soos vir ’n duikelaar-pop om regop te kan bly. En of die swaarheid van haar of van Danie is, kan sy weer eens nie besluit nie.

      Nie nodig nie. Hulle ken mekaar al so lank dat hulle dikwels niks hoef te praat, dinge hoef te ontleed nie. Sy geniet maar net die rit in die swaar, volryp herfsaand.

      “Al planne vir die April-vakansie, Petrus?” wil hy weet toe hulle sy ma se huis nader deur die stiller strate waar kinders in sylanings speel.

      “Ek dink nie ek moet na my ma toe gaan nie. Dit kos geld en ek het baie werk om af te handel. Sal julle vir my ’n plekkie hier hê?”

      “Natuurlik. Maar Rina wou eintlik hê ek moet voorbrand maak en vra of jy nie in haar woonstel wil bly en ’n ogie oor Hennie hou nie. Sy moet Johannesburg toe.”

      “Ek kan daaroor dink. As ek haar kan help, dan moet ek. Terloops, mevrou Paulter is ’n rukkie ná die TV-ou hier weg. Vir ’n onbepaalde tyd in verband met werk, is daar gesê vir diegene wat wou weet.” Of nie wou weet nie, voeg sy amper by.

      “Klink vir my na ’n ontmoeting met iemand,” sê Danie. “Hy, die Vaughan, het glo vir Rina gesê hy en mevrou Paulter ken mekaar goed.”

      “Bra onversigtig van hom. Ek wil in elk geval nie graag glo dat sy en haar man huweliksprobleme het nie. Ek dink sy is maar net ’n bietjie te jolig vir hom, dis al.”

      “Nadat sy jou ingewaaier het, het ek nie veel tyd vir haar oor nie,” besluit Danie. “As ek voor haar te staan kom, sal ek vir haar sê: ‘Ekskuus, jy staan in my pad. Moet ek bo-oor jou loop, of dwarsdeur?’ En dan sal ek in elk geval bo-oor haar loop.”

      Maar ek het jou nie alles vertel nie, dink Petro met ’n gloeiing soos van koors, diep agter in haar oë. Ek het jou nie vertel dat sy my beskuldig het met haar man nie. En dat hy na my toe gekom het nie, Danie, en iets gesê het soos: ‘Miskien, juffrou, as ons in ’n ander tyd, ’n ander situasie, ontmoet het . . .’ Ek het die eerste keer ’n geheim vir jou en ek wil jou gesig in my hande hou en nie meer geheime vir jou hê nie, behalwe hierdie enkele een. Laat my met hierdie een diep in my bewaar, liewe Danie . . .

      Half verskrik kyk sy na Danie. Gestel hy het haar gedagtes gelees? Hy ken haar so deur en deur.

      Maar sy aandag is op die oomblik nie by haar nie. Sy hande, nadat hy die motor afgeskakel het onder die prieel met verbruinde blare, rus doods op die stuurwiel. En hy staar in die niet, asof hy niks gewaar nie.

      Sy merk duidelik dat sy blik nêrens vasheg nie, dat dit transendentaal vertoef buite enige bereik.