Eerste gedigte. Antjie Krog

hande,

      hoe hulle soms nog na my soek;

      net sodat ek daelank oor jou

      loop en wonder.

      AFSKEID

      Die aand kom stil oor die veld geloop

      nugter en alleen –

      die maan klim teen die bloekoms uit

      en versplinter alles om ons heen.

      jou blou hempie roer in die wind

      jou hare krul deur my vingers

      sag en blond soos dié van ’n kind,

      ons staan stil bymekaar

      ons oë rou

      ons wange huil

      ons palms wentel om mekaar

      want jy gaan weg armie toe

      Heidelberg toe vir ’n jaar.

      jy moet altyd so bly soos nou

      moenie dat baie nagte se water

      slote kerf in jou gesig,

      moenie dat baie dae se ligte

      sterre breek in jou oë

      vou saans jou hande

      en bid soet woorde teen my bors.

      KIEWIETJIE

      My flenterhartjie is gestelt

      op rooi dun kiewietbeentjies in die veld

      wat aaklig roep en soek na liefde

      as ek in die prik-prik

      van die dubbeltjies verstrik.

      STASIE

      Op watter stasie, my liefling, het jy my gelos

      in watter gebreekte koelte

      onder watter brandsiek bos

      teen watter sipres het jy my gekruisig

      met spykers uit jou mond

      in watter lendekleed – doek

      struikel my hartseer rond

      in watter kerkhof mag ek rou

      oor jy my nooit weer vas sal hou?

      AGTER DIE ENGELSE KERK

      Agter die Engelse kerk

      lê ’n grys uil

      dood

      (reg onder die klok)

      In die bos by Heuningspruit

      huil ’n kiewiet in die gras

      en teen die koppie

      lê ’n groot klip

      gebars.

      By die rivier spoel ’n pienk bloes

      en by die spruit het ’n wilgerboom gebreek

      oor die krom wind hom vertel het:

      Ons het mekaar vergeet.

      WAT HET DAAR OORGEBLY?

      Wat het daar oorgebly van ons saamwees?

      Wat is daar om te wys vir hierdie skraal wind

      vir hierdie bleek dag?

      Wil julle weet van ons hardloop oor die nat straat

      oor die skewe brug?

      Wil julle hoor van sy bruin hare

      sy bruin trui

      die bruin rivier, die riete

      die wilgers met hulle

      bruin swepe in die water?

      Of dalk wil julle weet van die grys middag

      met die vyfde simfonie,

      toe ons begin het om met passers te gooi.

      En nou, wat het daar oorgebly van

      alles wat mooi was?

      ’n hopie briewe, ’n poskaart

      ’n foto êrens in my kas?

      Nee, net ’n rouplek

      waar ons twee aan mekaar vas was.

      JY RAAK MY NIE MEER

      Jy raak my nie meer

      die haartjies op jou wange

      die bitterwit huisies van jou mond

      die warm holte van jou hand

      die soet lepel van jou tong

      die droë distel van jou liefde

      roer my nie meer

      jy het glansloos geword soos dié om jou.

      En nou eers na al die baie stil dae

      kan ek sonder hartseer

      aan jou dink

      en bly wees oor jy nie weet

      hoe my lekhart leegbloei

      in my oë.

JÉRIGO

      ONDERWYSER

      Jy staan voor ons in die klas

      by jou tafel, by jou moedertaal

      by jou boeke, jou hoedjie en jou tas

      Jy staan voor ons soos ’n klein Jericho

      en al het jy mure om jou gebou

      dra jy tande van silwer en goud

      en al het jy wagters in al jou torings

      bly daar ’n Ragab in jou

      Tog bly jy sterk,

      al trek ons elke dag óm jou

      met die ark van die jeug op ons skouers,

      met trompette van ligsinnigheid voor ons monde

      Tog bly jy werk,

      al krummel jou mure op die sewende dag

      al val jy vooroor op die aarde

      jy sal nie kla oor jou lot

      want Malherbe is jou here en

      Totius jou god.