Bitter bloeisels. Ettie Bierman

om te doen ...” na-aap Dieter haar spottend. “Jy het my laat verstaan jou hele lewe wentel om Albie. Is dit nie so nie?”

      “Dit was. Jy het my egter laat verstaan dis tyd dat ek ’n lewe van my eie opbou. Dit is presies wat ek van môre af gaan begin doen.”

      “Ek wens dit was so eenvoudig.” Dieter bestel vir hulle koffie en kom dan weer oorkant Rothea sit. “Vroeër vanaand in die motor het ek gesê Albie is baie afhanklik van jou. Die ontvangs wat jy van hom gekry het toe jy by die hotel aangekom het, het my korrek bewys. Dis duidelik dat hy ’n tydperk van aanpassing nodig sal hê voor hy van jou geskei kan word. Ek is bevrees ek sal in die begin jou samewerking nodig hê.”

      Soos toe Albie van al die sjokolade naar geword het, begin Rothea die situasie geniet. Die selfversekerde, outokratiese Dieter Richter wraggies besig om hulp te vra? Sy het nie gedink so ’n uur sal aanbreek nie.

      “Samewerking?” vra sy oënskynlik verbaas. “Ek dag jy tel die sekondes om Albie onder my oorbeskermende invloed weg te kry. Hy is mos ’n mamma-se-seuntjie. Hoekom wil jy my teenwoordigheid môre hê? Sal ek nie jou manlike invloed vertroebel nie?”

      “Ek sê steeds jy maak ’n meisiekind van Albie. Maar ek was nie bewus watter rol jy in sy lewe speel en hoeveel hy op jou vertrou nie. Jy het gesorg dat jy onmisbaar vir hom is.”

      “My opregte verskoning,” sê Rothea vermakerig. “Ek besef nou ek moes Albie mishandel en laat hongerly het, om jou taak te vergemaklik. Ek moes hom geslaan en nie liefgehad het nie.”

      Dieter het kalm probeer bly, maar Dorothea Beukes besit die gawe om hom kwaad te maak. “Het iemand al ooit vir jou gesê dat jy besonder irriterend en uitputtend is wanneer jy jou probeer slim hou? Of aangebied om jou oor sy skoot te trek en jóú die pak slae te gee wat jy verdien?”

      Rothea kyk op na hom. Wat sy op Dieter se gesig lees, laat haar dieper op die bank terugskuif.

      “Jy sal nie ... Jy sal dit nie waag nie!”

      “O ja ...?” Dieter steek sy hande in sy broeksakke, asof hy hulle nie vertrou om die versoeking te weerstaan nie. “Dis wat ’n stroomop rooikop soos jy nodig het.”

      Rothea het van die koffie vergeet wat Dieter bestel het en is dankbaar oor die onderbreking toe ’n kelner met die skinkbord binnekom.

      “Jy speel mos so graag ma,” merk Dieter op. “Sal jy skink?”

      Rothea bly onrustig, tot hy met sy koppie weer by die venster gaan staan, ’n veilige afstand van haar af. Sy onthou wat Ernst eendag gesê het: “Ek bejammer die meisie wat met Dieter trou. Hy is ’n moeilike mens om mee saam te leef. Maar dalk sal Mutti vir haar gunstelingseun ’n vrou vind wat so dolverlief op haar man is, dat sy nie sal omgee as hy haar soos ’n vloerlap behandel nie. ’n Duitse vrou, natuurlik ...”

      Dieter sit sy koppie met ’n harde klikgeluid neer.

      “Dis laat en ek wil gaan slaap. Maar eers moet ons klaar oor môre praat. Ek hoef nie heldersiende te wees om te weet jy hou nie van my nie. Korrek?”

      Rothea loer na hom oor haar koppie se rand. “Korrek.”

      “Maar om Albie se ontwil sal jy ’n poging moet aanwend om met my oor die weg te kom. Kinders het ’n fyn aanvoeling vir atmosfeer en dit sal tot sy onsekerheid bydra as ons twee gedurig haaks is. Dus – ter wille van Albie – sien jy kans om op die oog af voor te gee om vriende te wees?”

      “Ja.” Om dubbel seker te maak, herhaal Rothea sy presiese woorde: “Op die oog af, voor te gee ...”

      “Ons vorder,” sê Dieter spottend. “Goed, oor een punt het ons darem nou uitsluitsel. Punt nommer twee: Stem jy in om vannag hier oor te bly en môre die dag saam met ons deur te bring?”

      Rothea weet sy kan nie weier nie. “Ja,” stem sy in. “Om Albie se onthalwe.”

      “Natuurlik,” glimlag Dieter wrang. “Daaroor het ons ook eenstemmigheid. Nie een van ons twee sal dink dis om jou of my onthalwe nie.”