Hospitaaltyd. François Bloemhof

op ’n manier laat vriende word het. Werner lag toe Rudi ’n pen uit sy sak haal en ’n stokmannetjie op sy gips teken.

      “Jy sê jy’t nie gesien hoe lyk die ou wat jou omgery het nie?”

      Werner sug. “Nee. Dit was te vinnig.”

      “En die kar?”

      “Ook nie.”

      Die klok lui. “Kom ons gaan rye toe,” sê Rudi.

      “Jip. Ons moet seker maar.”

      Rudi keer toe Werner sportveld se kant toe wil loop: “Nee, dié kant toe.”

      “Ek maak net ’n grappie.”

      Verbeel Rudi hom, of klink Werner half onseker? En hoekom loop hy so teenaan hom, asof hy hom rye toe volg eerder as dat hy sáám met hom loop?

      Hulle is net betyds vir die instapklok.

      Die ander in hulle klas trek al doer, toe kom Werner eers met sy krukke by die trappe aangesukkel. Rudi volg hom geduldig – enigiets om skooltyd te mors.

      Pardoef, loop Werner in ’n deur vas.

      “Eina!”

      “Hei!” Rudi keer, want dit was so amper of hy ploeg neer. Hy kry Werner aan sy arm beet en hou hom regop.

      “Jis! Dankie.”

      “Is jy orraait?”

      Werner skud sy kop, maar sê: “Ja.”

      “Hoe het jy dan gemaak?”

      Werner vererg hom. “Dink jy ek het dit aspris gedoen?”

      “Jy’s mos nie verniet Ou Skerpoog nie. Hoe’s dit dan dat jy nou in deure vasloop?”

      “Vandat ek uit die hospitaal gekom het, is my bene beter, maar . . . ek kan nie so lekker sien nie. Dis of ek deur digte mis loop. Maar die dokter sê ek moet my nie daaroor bekommer nie. Dit sal een van die dae oorgaan. Kom, ons mors tyd.”

      Op pad klas toe kom daar ’n ry kinders van voor af. Tom Stander is een van hulle. Hy is die ander kind wat omgery is, ongeveer twee weke voor Werner. Hy het tot ’n rukkie gelede ook met krukke geloop.

      “Hei, Tom!” sê Rudi onderlangs toe hy langs hom is. “Hoe’s dinge?”

      Maar Tom bly voor hom kyk en reageer nie. Dan onthou Rudi dat hy nie meer so goed kan hoor vandat hy in die ongeluk was nie.

      Rudi kyk Tom agterna. Hy het skielik aan iets gedink.

      Dit lyk vir hom as jy in ’n ongeluk was, is jy nooit weer dieselfde nie. Kyk nou maar vir Suné. En dowe Tom daar oorkant. Vroeër het sy ore niks makeer nie.

      “Rudi?”

      Hy spring amper in die lug toe die stem agter hom kom. Hy tol om.

      “O, hallo, ek meen, môre, mevrou Steyn.”

      Sy glimlag nie. “Moet jy nie by jou klas uitkom nie?”

      “Ja, Mevrou.” Hy kyk in die gang af. Werner het sowaar al tot by hulle klaskamer gevorder.

      “Nou ja toe?” Sy beduie hy moet loop.

      Rudi kyk haar verbaas aan.

      “Onthou, hier is ek nie Suné se ma nie.” Daar is ’n vreemde kyk in mevrou Steyn se oë. “Hier is ek die skoolhoof, en hier maak jy soos ek sê.”

      “Ja, Mevrou.” Rudi loop vinnig klaskamer toe. Hy voel haar oë op sy rug. Na die dag toe hy haar in haar kantoor laat skrik het, is sy nie meer so vriendelik soos altyd met hom nie.

      Toe hy by die klaskamer se deur omkyk, staan sy hom nog altyd en dophou.

      5

      ’n Wonderwerk

      Rudi het skaars die voordeurklokkie gelui of die deur gaan oop.

      “Middag, Dokter.” Rudi kon dit nog nooit regkry om hom “Oom” te noem nie, net so min as wat hy vir die skoolhoof “Tannie” sou kon sê.

      “A, dis jy, seun,” sê dokter Steyn bo-oor sy bril. “Kom deur na Suné toe. Ek het vir jou ’n verrassing.”

      Rudi volg hom in die breë gang af. Die dokter dra sy wit jas. Rudi het hom nog nooit daarsonder gesien nie.

      “Ek het vanoggend haar oogverbande afgehaal . . .” Hy lei Rudi die kamer binne. “Ek is baie in my skik!”

      Daar sit Suné. Sy glimlag. Sy het maande laas so gelukkig gelyk.

      “Rudi! Dis ’n wonderwerk! Ek kan weer sien nes altyd! Selfs nog beter!”

      Asof hy saamstem, kef die poedel langs haar ’n paar keer luidkeels.

      “Sjuut, Wagter!” sê Suné. “Weet jy, Rudi, ek was so benoud toe my pa die verbande begin afhaal. Ek was bang ek sien nog swakker, of dalk glád nie. Maar my oë is perfek! Alles is so helder! Ek kan selfs my pa se naamplaatjie van hier af lees!”

      Rudi kyk ook daarna. Op die goue plaatjie staan:

      DOKTER F. N. STEYN

      Die dokter glimlag vir Suné. “Ek het jou mos gesê jy is in veilige hande, my kind. Ek sal jou weer die mensie maak wat jy vroeër was. Wees net geduldig.”

      “Wat sê jy, Rudi?” vra Suné. “Is dit nie fantasties nie?”

      Hy gaap haar aan. Hy kan sommer sién haar oë is beter. Hulle blink behoorlik.

      “Ek . . . is baie bly.”

      “Kom nou, jy kan beter as dít doen!”

      “Ek is vrek bly,” glimlag hy van oor tot oor.

      “Ek kan sien!” skree sy. “Ek kan sien! Ek kan sien!”

      Haar pa staan haastig nader en sit sy hand op haar skouer. “My kind, asseblief, bedaar.”

      “Maar Pappa!”

      “Jou hart. Onthou van jou hart.”

      Haar gesig val en sy sug. “Ja . . .”

      Ook Suné se hart het daardie dag toe sy omgery is ernstige skade opgedoen. Rudi weet dis die grootste probleem. Sy was sover gelukkig: haar ore en oë is baie beter. Maar ’n hart is ’n moeilike ding om reg te dokter, selfs vir ’n slim man soos haar pa.

      “Belowe my jy sal nie té opgewonde raak nie. Wat help dit ons maak jou in sekere opsigte gesond, maar dan . . .”

      Suné sak terug in haar kussing. “Goed, Pappa. Ek sal probeer.”

      Die dokter haal sy bril af en vryf dit blink. Dan staan hy deur se kant toe. “Ek los julle twee nou alleen. Ek moet gaan werk. Ek kan seker nie ál my tyd by my gunsteling-pasiënt deurbring nie!”

      Wagter kef.

      Toe hulle alleen is, sê Suné: “Weet jy, Rudi, alles is so skerp en nuut. Dis asof dinge nou ánders lyk. Behalwe jy. Jy lyk nes ek jou onthou. Veral as jy lag!”

      Hy onthou weer die deuntjie se woorde: Daar’s ’n lied en ’n glimlag vir jou . . .