Helene de Kock Omnibus 6. Helene de Kock

kerk en die holkranspiekniek – so asof hy vermoed dat hulle naby familie kan wees, en mevrou Geyer straal.

      Maar toe hy saam met hulle die Ou Senaatsaal binnestap, het Kiewiet spoorloos verdwyn. Loek de Jager is onmiddellik voelbaar teenwoordig. Hy is ’n imposante man. Koel, seker van homself en tog op die oog af onbewus van die effek wat hy op die gehoor het. Daar is dadelik ’n suisende stilte asof daar pas ’n sluis toegedraai is, en toe Jessica sydelings om haar loer waar sy voor langs mevrou Geyer sit, sien sy die verrukking op die meeste jongmeisiegesigte. Sy sug innerlik. ’n Mens sal die een of ander tyd iets hieroor moet kwytraak. Miskien in Die Wapad se briewekolom. Iets soos: Oppas vir daardie zombie-emosie! Ontworstel jou betyds aan massahipnose. Kyk hoe sit hulle: ken-in-die-hand, verlore-verlief.

      Maar toe Daniël, na hy die TV-persoonlikheid amptelik welkom geheet het, langs haar in die bank inskuif, doen Loek de Jager sy ding en Jessica vergeet van die mense om haar. Die man se blinkwakker blik laat jou voel dat hy elke moontlike kans benut om nét met jou oogkontak te maak. Sy mooi stem vul die Ou Senaatsaal en beklemtoon elke woord wat hy met gesag en onbetwisbare insig kwytraak. Daar is nie ’n vervelige oomblik nie. Hy is afwisselend diep ernstig, ligweg uitdagend en baie, baie gevat.

      Soms luister die gehoor met plegtige konsentrasie na sy stellings, net om die volgende keer dit met oorgawe uit te skater. Hy doen ’n gewigtige beroep op die studente as veronderstelde demokraties denkendes om aan te hou met praat, aan te hou met kommunikeer om sodoende geweld in die samelewing te besweer. Maar sy slotwoord dra fyn spot en ’n robuuste humor wat Jessica dadelik haar mond laat saampers.

      “En verder, dames en here, moet u maar die politici met ’n knippie sout beluister. Daar word mos gesê dat daar drie spesies is waarvan ’n mens nooit seker kan wees of hulle kom of gaan nie: diplomate, vroue en krappe. Politici het óf gearriveer óf is op pad uit. En ons almal weet dat selfs ’n slim vrou soms nie doodseker is watter rigting om in te slaan nie. Vat nou maar vir Maggie Thatcher, haar opponente was selde seker of sy kom of gaan …”

      Die feministe jou luidkeels en die macho manne lag sodat Loek sy hande in ’n speelse vredesgebaar lig om die gehoor tot bedaring te bring. Jessica sit met ’n geslote liplaggie en luister en dra sorg dat sy nie een keer direk na Loek kyk nie. Die pes, dink sy, en dít nadat hy duidelik getoon het dat hy nie graag wil hê dit moet voorkom asof ons mekaar ken nie!

      Met teetyd staan sy styf langs Daniël sodat hy kort-kort met ingenome besitlikheid ’n arm om haar skouers vou. Maar Loek merk dit óf glad nie op nie, óf hy maak ’n punt daarvan om haar te ignoreer. Hy staan druk in gesprek met ’n klompie belangstellende studente en dosente. Hy raak gou haastig om te vertrek, want dis ’n hele entjie in die donker Johannesburg toe. Jessica stap saam toe Daniël hom by sy knalrooi sportmotor gaan wegsien. Toe sy haar kom kry, sê sy sonder gedagte. “Ry tog mooi. Die paaie is so gevaarlik deesdae.”

      “Vrééslik;” stem Loek vroom saam, flits sy beroemde glimlag na haar kant toe en trek seepglad weg in sy blink vuurwa.

      Daniël kyk dit effens bot agterna en neem toe die twee vroue huis toe. Hy bly net vir koffie, want hy het hope werk, beduie hy sugtend. Maar toe hy Jessica op die patio nagsoen, gly sy hande met warm drif oor haar rug en heupe. “Jess,” fluister hy teen haar mond, “waarvoor wag ons? Ons mors net tyd.”

      Sy druk haar vingers sag oor sy lippe en skud haar kop. “Nog nie, Daniël. Nog nie, asseblief,” sê sy sag en glip binnetoe.

      Dis laatnag toe die foon langs haar bed skril en sy vervaard na die gehoorbuis gryp.

      “Ek het mooi gery, Maggie,” sê Loek in sy Kiewiet-stem. “Ek dag ek sê jou net.”

      “Dankie, Bill,” sê sy suf van die vaak en hoor hom agter in sy keel lag toe hy saggies die gehoorbuis neersit.