wees nie – ek kry genoeg van kinderagtigheid.” Bertus se stem is so onvergenoeg dat Annie baie lus het en skop hom op sy skeen.
Die ou buffel! Hy gun haar nie eens ’n ou komplimentjie nie. Vies vir Bertus glimlag sy breër vir die blonde man as wat sy in haar hart voel. “Hoekom op aarde sal hulle hul kinders uit die skool wil haal, meneer . . . e . . .?”
“Potgieter, Schalk Potgieter.”
Hy steek sy hand na haar uit en sy skud dit plegtig.
“Ek is Annie Delport. Aangename kennis, meneer Potgieter.”
Sy gee vir Bertus ’n vuil kyk. Hy kon darem die ordentlikheid gehad het om haar aan die man voor te stel.
“Hulle sal bang wees hul seuntjies leer nie, juffrou. As ek so ’n mooi juffrou moes gehad het, sou ek net heeldag na haar wou kyk. Ek sou nooit na vervelige boeke gekyk het nie!”
Blosend trek Annie haar hand uit syne. Sy staan ’n entjie terug. Dit sal haar leer om koketterig met vreemde mans te wees net om vir Bertus Kruger te wys dat iemand haar wel raaksien. Nou is sy skaam en sonder woorde vir die warm begeerte in die man se oë.
“Verskoon my, asseblief, meneer Potgieter.” Sy draai beslis na Bertus. “Jy wou my gespreek het, meneer Kruger. Sal ek solank in die kantoor gaan wag?”
Sy kyk op en die donker frons op Bertus se gesig laat haar vinniger padgee as wat goed is vir haar waardigheid.
Bertus vat Schalk se arm beslis en stap in die rigting waar sy bakkie geparkeer staan. Schalk rem egter glimlaggend terug en roep na Annie.
“Ons sal weer gesels, juffrou Annie! Ek kom een van die dae vir jou kuier!”
Annie antwoord hom nie. Sy hou net haar rug baie regop en styf terwyl sy wegstap. Hy is darem hopeloos te voor op die wa. Hy dink seker hy is vreeslik aantreklik.
Sy skink solank vir haar tee in en roer dit ingedagte.
“Jy kan maar deurkom kantoor toe, juffrou.” Bertus grom die woorde in haar rigting. Hy stap ook sommer voor haar by die kantoordeur in en gaan sit agter sy massiewe lessenaar.
“Maak asseblief die deur toe.”
Annie grinnik. Hy ken darem die woordjie asseblief. Dalk roskam hy haar nou behoorlik en mag die kinders dit nie sien nie.
Gewoonlik leef sy haar in sulke situasies in. Dié gedagteflits word nou so werklik dat sy beswaarlik die lag van haar gesig kan afhou.
Toe sy omdraai, is haar oë dus vol pret in plaas van vrees, en onmiddellik is Bertus woedend. Wie dink sy is sy dat sy hom hier in sy eie kantoor vir die gek wil hou?
“Juffrou Delport, ek sal hierdie blatante uitdagings en ondermyning van my gesag nie ’n oomblik langer duld nie.”
Annie frons.
“Maar . . .” Sy kan nou glad nie die kloutjie by die oor bring nie.
“Ek praat nou, juffrou Delport. As iemand jou nog nie geleer het dat ’n mens nie iemand anders in die rede val nie, sal ek dit as my plig beskou.”
Annie pers haar lippe saam. Ou matie, dink sy, nou gaan jy darem sukkel om weer ’n boe of ’n ba uit my mond te kry. Penregop soos ’n kind wat sy afranseling kom haal, gaan staan sy voor die lessenaar.
“Sulke ongedissiplineerdheid soos vanoggend in jou klas sal nie hier op Skurwekop toegelaat word nie. Buitendien glo ek nie dat jy iets gedemonstreer het nie. Ek wil nou weet wat presies daar aangegaan het en wie daarvoor verantwoordelik was.”
Annie staan egter doodstil en antwoord hom nie. Bertus kyk vererg op toe die stilte rek en rek.
Die skraal skouertjies is agteroor getrek en haar hele lyf is kersregop. Die donkerbruin hare hang los op haar skouers en wip guitig onder by die punte op. Dit is los en blink en omraam die fyn gesiggie. Twee groot, bruin oë kyk hom onbevrees van onder lang wimpers aan. Die ligblou rok met die patroon van fyn wit blommetjies pas knus om die dun middeltjie en klok wyd uit, sodat dit sag en vol om haar kuite hang.
“Ek het met jou gepraat, juffrou Delport!”
“Is jy dus klaar, meneer Kruger? Jy het ook gesê dat ek jou nie in die rede mag val nie.”
Bertus maak sy vuiste oop en druk met sy handpalms op die lessenaar terwyl hy op sy tande kners. Hierdie vroumens sal hom nog teen die mure laat uitklim.
“Ek wag vir ’n antwoord, juffrou. Wie was vanoggend verantwoordelik vir die chaos in jou klas?”
“Ek is jammer om van jou te verskil, meneer Kruger, maar daar was geen chaos in my klas nie. Ek het reeds verduidelik wat gebeur het.”
“Jy jok! Ek verwag absolute eerlikheid van al die leerlinge en ook van jou! Ek verwag ook dat jy te alle tye vir hierdie kinders ’n voorbeeld sal wees. Hulle kom almal uit gegoede huise. Hul ouers onderhou hierdie skool finansieel. Hulle het dus die volste reg om te verwag dat ons hul kinders dissipline en eerbaarheid sal leer en dat my personeel hulle nie sal skuldig maak aan laakbare gedrag nie.”
Annie staar hom net stil aan en dit maak Bertus buite homself van woede.
“En ek verwys ook na jou gedrag van ’n paar oomblikke gelede, juffrou.”
Annie kyk hom uit die veld geslaan aan. Sy kan aan niks dink wat sy verkeerd gedoen het nie.
“Nou speel jy weer jou onskuldige rolletjie, nè, juffrou? Vroumense is mos goed daarmee. Hulle maak wat hulle wil en is dan vreeslik verontwaardig as hulle met hul eie gedrag gekonfronteer word.” Hy huiwer ’n oomblik voordat hy sy tirade hervat. “Ek praat van Schalk Potgieter, juffrou, as jy jou geheue verfris wil hê. Hy is die distrik se grootste losbol. Hoe vreemd dit ook al vir my is, is dit ’n feit dat die meisies in trosse agter hom aanloop. Jou koketterigheid van netnou het beslis nie op barre aarde geval nie. Die seuns se ouers sal glad nie daarmee tevrede wees as hulle moet weet dat my enigste leerkrag in hierdie stadium ook in die optog agter Schalk aan is nie.”
Woede maak Annie heeltemal onverskillig. So ’n nare suurknol van ’n gefrustreerde mens! Waar kry hy die reg om haar sommer van allerhande dinge te beskuldig?
“Meneer Kruger, ek hou skool hier op Skurwekop en jy is my skoolhoof, maar wat ek met my lewe en my vrye tyd doen, het niks met jou of met hierdie kinders se ouers te doen nie. Julle het my nie gekoop nie!”
“Nee, juffrou, ek het jou beslis nie gekoop nie. Ek wil jou nie eens present hê nie. Jy is egter te dikvellig. Jy het jou kanse mooi opgeweeg en gedink dat jy hier ’n ryk boer kan uitslaan. Jy dring daarop aan om hier te bly, want jy weet dat as ek jou summier terugstuur, sal die departement nie moeite doen om vir my ’n ander onderwyser te stuur nie. As jy egter uit jou eie gaan, gee dit ons ’n beter kans. Maar nou sit ons met jou!”
Annie kyk hom geskok aan. Sy maak haar mond oop om iets te sê, maar klap dit dan vinnig toe toe sy skielik warm trane agter haar ooglede voel brand. As sy nou iets sê, gaan sy huil, en daardie satisfaksie sal sy hom nie gee nie.
Sy draai dus sonder verskoning om en stap deur toe.
“Ek is nog nie klaar nie! Kom hier!”
Annie ruk egter net die deur oop en klap dit hard agter haar toe.
“Buffel! Ongeskikte buffel!” Sy sis die woorde saam met ’n verlate snikkie uit.
“Juffrou!” Org staan ontsteld nader van waar hy om die hoek vir haar gestaan en wag het. Hy vat haar saggies aan die arm en stap woordeloos saam met haar na die klaskamer toe. Annie soek wild na ’n sakdoek en blaas dan haar neus hard.
“Juffrou, ek . . . ek is vreeslik jammer! Ek gaan nou na meneer Kruger toe –”
“Nee, jy doen dit nie!”
“Asseblief, juffrou. Ek weet hoe dit voel as meneer Kruger ’n mens in die hande kry. Hy laat jou soos ’n wurm voel. Vir my sal hy net ’n pak slae gee en dis nie so erg nie.”
“Dan sal hy my nog steeds soos ’n