Adelien kyk Nomsa se ronde figuurtjie ’n oomblik goedig agterna en keer toe haar aandag na Christelle wat onophoudelik babbel oor haar tienerbestaan. Met haar swiepende bos hare, pikante gesig en vol bates, mooi lang bene en skraal arms soos haar pa s’n, beduie sy lyflik en aanskoulik oor alles en nog wat. Hulle is al amper in haar kamer voordat Adelien ’n woord inkry.
“Wat lyk jy so mooi?” wil sy met susterlike ongeërgdheid by Christelle weet. “So … soos ’n grootmens?”
“Ek is mos een,” glimlag Christelle en lig ’n wenkbrou bo ’n olyfgroen ooglid met wimpers vol maskara.
“Jy leer nog om een te wees,” maan Adelien outomaties en is glad nie voorbereid op die uitbarsting wat volg nie.
“Ag, my maggies!” roep Christelle woedend uit, haar wange bloedrooi. “Wanneer wil jy besef dat ek ’n vrou geword het?”
“Wat … bedoel jy?” vra Adelien, skielik lam geskrik.
“Niks drasties nie,” bedaar Christelle effens, “maar besef tog dat ek die drange en begeertes van ’n vrou het. Ek hou my nie meer op met skoolseuntjies nie! Ek het volwasse geword!” Sy gooi haarself op die bed neer en kruis haar lang bene, die ene balhorige aggressie. Adelien sug innerlik. Hier is verwikkelinge waarmee sy nie tred gehou het nie. Maar sy sal eers die kat uit die boom moet kyk. Hierdie kleinsus van haar was nog altyd ’n hand vol en nou nog meer. Sy met haar blonde haardos, groot groen oë en vol, koppige mond. Adelien hang haar klere weg en draai stadig om.
“Wanneer het hierdie vrou in jou ontwaak?” vra sy soetjies.
Christelle kom orent, slaan haar arms om haar knieë. “Vandat ons ’n nuwe adjunkhoof gekry het. Hy doseer Afrikaans …” Haar oë raak blink. “Hy’s bitter streng, hoor! Maar as hy gedigte voorlees, is dit of sy stem soos … soos ’n balm om jou hart vou. Daarby het hy die ongelooflikste bruin oë. Donker en diep en …”
“Spaar my dit,” sug Adelien voordat sy kan keer.
“Geensins,” antwoord Christelle kalm en staan op, vee plathand oor haar smal heupe. “Ek het hom en juffrou Steensma vir aandete genooi – en Pa het geen besware nie!”
Adelien staan versteen. Natuurlik het hy nie kapsie gemaak nie. Pa Abel is veels te sag met sy jongste en buitendien sal hy ook nie gevaar ruik nie. Nie voordat dit te laat is nie.
Sy loop deur toe. “Wag,” sê sy, “ek wil vir Anna gaan dag sê en sommer hoor wat sy gaan kook aangesien ons gaste kry!”
Christelle kom huppelend agterna. Beduie uitasem dat sy reeds opdrag gegee het dat Mamma se wit kanttafeldoek en Ouma se porseleinservies uitgehaal moet word. En daar sal skaapboud en doekpoeding en so aan wees. Meneer is mál oor skaapvleis …
Sy hoor Nomsa met haar ma in die kombuis klets en Anna groet skaars voordat sy grootoog beduie: “Jy sal moet praat met daai sussie van jou! Dis nie behoorlik vir ’n skoolkind om onnies huis toe te nooi nie. Laas Sondag het sy dit ook gedoen. Hy en jou pa het lekker gesels en Chrissie het gesit en tande tel tot die man weg is. Dit hóórt nie!”
Toe Adelien haar pa later in sy studeerkamer alleen kry, gooi hy allerlei draaie. Nee, maar die kind is dan nou so gelukkig. Hy het nie die hart gehad om nee te sê nie. Sy wat Adelien is, moet maar praat as daar gepraat moet word. Maar sy moet eers die saak uitkyk.
En sy doen dit. Trek haar beste, formele swart rok met die hoë kragie aan en maak haar hare in ’n stylvolle bolla hoog op haar kop. En sy raas met Christelle toe dié in ’n mini verskyn. Dat die kind pragtig lyk, is nie te betwyfel nie. Haar vol, vroulike kurwes en die dun middeltjie … maar nee, hemel, die rokkie is darem te skraps. Stuur haar summier kamer toe om ’n langbroek teen die koue aan te trek.
“Daar sal ’n tyd kom,” waarsku Christelle en haar oë skiet blougroen vonke, “dat ek my mini’s sal dra wanneer ek wil!”
“Vir seker,” stem Adelien koel saam, “maar nie nóú nie!” En toe die gaste opdaag, dank sy haar sterre dat sy streng was. Die man is inderdaad ongelooflik. Lank en effens asketies van voorkoms. Donker hare met diep, blink oë onder swart wenkbroue. En ’n mond wat net so ferm soos sy handdruk sluit toe hy klaar gegroet het. Dis Christelle en die piepjong juffrou Steensma wat aanhoudend gesels. Ook Pa Abel sit met ’n mond vol tande aan tafel sodat dit Adelien se plig word om as gasvrou darem iets uit die man te probeer trek. “Van waar is u, meneer Henning?” vra sy en klink selfs vir haarself ongelooflik outyds. Vies vir haarself, pers sy haar mond saam en sny vir hom nog ’n stukkie skaapboud af.
“Kaap,” antwoord hy kortweg. “Dankie, dis nou genoeg. Ek eet te veel van oom Abel se lekker skape op! Ek hoor u is ’n vermaarde sielkundige. Vertel my waaroor u u doktorsgraad skryf.”
Sy haal haar skouers op. “Die mens,” antwoord sy moedswillig, sien hoedat die wakker oë effens vernou en voeg gou by: “… se vermoë om aan te pas onder haas onmoontlike omstandighede.”
“Is dit die volle, formele titel?” vra hy koel.
“Ek is nog besig om dit te formuleer,” erken sy stywerig. En sy dink: hierdie man is gevaarlik. ’n Mens moenie met hom speel nie. Roald Henning is ’n aanloklike trofee vir enige meisie, maar spesifiek vir Christelle. Want dis die soort man op wie ’n jong dogter haar hart onherroeplik kan verloor. ’n Hardekwas held; tegelyk ’n sosiaal sensitiewe siel ook nog, so blyk dit. En ’n denker. Miskien moet sy hom ’n bietjie aanpor: “Hoe klink dit asof u ook in die sielkunde gestudeer het?”
“Opvoedkunde,” sê hy en sy toon klink spottend. “Daar is ’n verskil. Skaars waarneembaar, maar tog.”
Sy voel opeens oor die vingers getik. So asof hy presies weet wat in haar kop aangaan en net betyds uit die pad spring as sy hom wil vaspen. ’n Regte onderwyser, dink sy opeens woedend. Wil ’n mens alewig iets leer. En ek laat my nie vertel dat hy nie weet Christelle het ’n allemintige “crush” op hom nie!
“Dan weet u hoe tieners se koppe werk?” spot sy terug, maar gedemp sodat Christelle en juffrou Steensma, wat hard aan die gesels is, nie moet hoor nie. Hy sit sy vurk neer, vou sy hande oor sy bord saam en die swartbruin oë kyk haar stip aan. “Ek dink so, ja.”
“Kan u uitbrei op die onderwerp?” vra sy baie sag.
“Nie hier nie, juffrou Buitendag.”
“Waar dan?”
“Maak u nou ’n afspraak?” wil hy doodsedig weet en Abel proes effens bo sy bord.
“Ja,” antwoord sy net so doodkoel, maar haar kake voel styf. Hierdie man is ’n komkommer van ’n mens. So kalm asof hy heeltyd vakansie hou. Of anders dra hy ’n masker; een wat sy nog driftig van sy gesig gaan afpluk.
Hoofstuk 2
Wat ’n onmoontlik komplekse man, dink Adelien wroegend toe sy laataand onder die dik blou duvet opgekrul lê. Sy moes haar kop gebruik het en hom net daar aan tafel vertel het wat sy van hom dink. Dat ’n opvoeder soos hy behoort te weet hoe die kwiksilwer emosies van ’n tienermeisie werk. En ook dat hy gerus minder ongeërg kan voorkom – so asof hy van g’n sout of water weet nie. En hy moet tog weet dat Christelle ’n fatale beheptheid met hom het. Die kind se oë was kwalik van hom af tydens die ete. Sy het wel daarin geslaag om ’n gesprek met juffrou Steensma aan die gang te hou, maar haar aandag was duidelik verdeeld. Adelien sug diep en draai op haar ander sy, trek die duvet se donsige warmte tot onder haar ken op. Dis ysig koud en toe hulle netnou die twee gaste gegroet het, kon sy nie gou genoeg die voordeur agter hulle toemaak nie. Christelle het haar natuurlik in die slaapkamer ingewag en geïrriteerd gevra: “Wat het jy en Meneer so lank gesels?”
“O … oor die psigologiese vereistes van ’n goeie opvoeder, natuurlik. Asook die ideaal van indirekte beheer in die klaskamer, ensovoorts.”
“Wat?”
“Ag toemaar, jy sal wel eendag kan saamgesels. Word maar eers mooi groot.” Adelien wou haar suster kwaad maak en sy het.
“Luister,