Kylie weier om dit te erken; dit sal soos oorgawe wees.
“Wat het die kamermeisie in die eerste plek daardie tyd van die aand met ’n loper in die gang gesoek?” wil Rynard weet.
“Dit was negeuur, die tyd wat die meeste hotelgaste uit is vir aandete en sy ingaan om die beddegoed terug te vou en ’n sjokolade op die kussing te sit.”
Rynard lig sy wenkbroue. “So laat? Negeuur is baie hotelgaste al in die bed.”
“Ek was in so ’n toestand … Dalk het ek verkeerd gehoor.”
Negeuur klop nie met die tyd soos hy dit onthou nie. Soos baie ander detail ten opsigte van die destydse skandaal ook nie sin gemaak het nie. Kylie was in ’n senutoestand en het geweier om enige van die ongure besonderhede met hom te bespreek. Sy het haar tasse gepak en uitgetrek, deure toegeklap en die foon neergegooi wanneer hy probeer uitvra het. Sy het vernederd gevoel. Sy wou nou eenmaal skei en by die lugdiens bedank, en niks of niemand kon haar tot ander insigte bring nie.
Toe hy Jo-Anne konfronteer, het dit aanvanklik gelyk asof sy by hom flikkers gooi. Sy was koketterig en suggestief en het probeer om hom te verlei. Maar toe hy nie saamgespeel het nie en dit duidelik gemaak het dat hy nie belangstel nie, het dit op ’n onsmaaklike konfrontasie uitgeloop. Sy het hom as ’n lafaard en ’n leuenaar uitgekryt wat die skuld op haar wil pak om sy eie bas te red. Uit weerwraak het sy die storie versprei dat hy ’n rokjagter en vroueverneuker is en dat hy haar dronk gemaak het om haar in sy bed te kry – dat dit op ’n oornagstop glo ’n ou laai van hom is met die waardinne in sy bemanning: om hom op hulle af te dwing en agterna alles te ontken. Daar was ongure skinderstories, selfs ’n suggestie van ’n verkragting.
Pas daarna het sy by die lugdiens bedank en Kylie ook.
Dalk is Kylie deurmekaar wat die tyd betref, nogtans stem dit Rynard tot nadenke. Hy was tydens die smeerveldtog en sy daaropvolgende huweliksprobleme so onthuts dat hy ook nie behoorlik gefunksioneer het nie en miskien te maklik moed opgegee het.
Sy kop is nou helderder. Hy gaan bietjie speurwerk doen sodra hulle weer ’n oornagstop by die hotel in Rome het. Hopelik werk Maria Castello nog daar en kan hy met behulp van ’n tolk meer inligting uit haar kry. Hy wil nie nou, sonder bewyse, spoke opjaag en Kylie opnuut die harnas injaag nie.
“Ek het Sampie Botha midde-in al die gerugte en onthullings in kruisverhoor geneem. Hy was ’n totaal onbetroubare getuie – vaag en ontwykend, bang die saak draai in die hof en hy moet onder eed getuienis lewer.”
“Arme ou Sampie,” tree Kylie vir hom in die bres. “Ek het ’n paar keer saam met hom binnelands gevlieg. Bietjie lief vir skinder, maar ’n goeie kelner. Ek het ook met hom gesels. Jy het hom geïntimideer en hy was bang hy word afgedank. Maar hy het die kamermeisie se storie bevestig.”
“’n Italiaanse kamermeisie wat skaars drie woorde Engels kan praat en waarskynlik vooraf ’n fooitjie in die hand gestop is, plus ’n skinderbek-kelner? ’n Klinkklare kombinasie vir ’n sameswering.”
Rynard skud sy kop. Hy kyk deur die venster na ’n veraf Boeing 747 wat pas vanaf O.R. Tambo opgestyg het en in ’n noordwaartse rigting klim; hy wag tot die dreuning wegsterf voor hy na Kylie draai. Sy oë is onverwags sag en weemoedig. “Kylie …? Hoekom het ons toegelaat dat Jo-Anne wen en haar sin kry?”
Sy vraag vang haar onverhoeds. “Ek weet nie. Ek het baie daaroor getob: wie was reg en wat om te glo?” Sy kam haar vingers deur haar hare en vryf met die agterkant van ’n moeë hand oor haar oë. Vandag was ’n lang dag vol ontstellende gebeure. Die wiskunde-evalueerder het uit die bloute by die skool opgedaag, toe die fiasko met die buurman en nou weer Rynard met al sy drama … Sy voel suf en gedreineer. Die baklei is uit haar uit en al wat oorbly is ’n verblindende hoofpyn wat veroorsaak dat haar oë nie behoorlik kan fokus nie.
“Wat het jy hier kom maak, Rynard, behalwe om opnuut te stry en die blaam te verskuif? Hierdie gesprek is al holrug gery.”
Rynard stem saam. Hy tokkel op dieselfde deuntjie en bereik niks. Kylie vermy hom en dus is dit selde dat hy die kans kry om met haar te praat. Daar is soveel wat hy wil probeer uitklaar, maar daar is nooit tyd nie. Nou ook nie. Hy het ’n vlug vanaand en dit word laat.
Hy neem die koevert wat voor hom op die koffietafel lê. “Ek het tydens ons skeisaak alle polisse en annuïteite aan jou gesedeer en onderneem om die maandelikse paaiemente te betaal. Maar jy het nie belanggestel in enige hofdokumente of bepalings nie. Die eerste annuïteit wat ek op jou naam uitgeneem het, het verjaar en kan nou uitbetaal word. In die koevert is die nodige eisvorms. Ek het al die besonderhede klaar ingevul. Al wat jy moet doen, is om elke bladsy te parafeer en op die laaste een voluit te teken. Ek is vanaand op pad Australasië toe: Perth – Melbourne – Sydney – Wellington, retoer. Dis ’n trip van ses dae. Teen die einde van volgende week sal ek terug wees en die dokumente by jou kom haal.”
En weer ou rowe afkrap? Kylie sien nie daarvoor kans nie. Sy wil Rynard vergeet en nuut begin. Die enigste manier waarop sy dit kan regkry, is om hom uit haar lewe te sny. Nie weer te sien, geensins kontak te hê nie. Dis hoe dit moet wees ter wille van haar selfrespek en sielerus.
“Ek wil nie jou geld hê nie, Rynard,” antwoord sy ferm.
“Dis nie my geld nie, dis joune – in jou naam. Dit het goeie rente getrek en ’n ruim uitkeerbedrag opgelewer. Jy kan daarmee vir jou ’n nuwe motor koop.”
“Dankie, maar nee dankie. My oue is goed genoeg. Moenie jou oor my finansies bekommer nie. Ek het ’n permanente pos by die skool, ek verdien ’n salaris en kan vir myself sorg.”
Rynard is nie oortuig nie. Kylie het gewig verloor, sy lyk moeg en uitgewas. Dalk omdat dit Vrydag, ná ’n besige week is, of aan die einde van die kwartaal. Nogtans is hy bekommerd oor haar. Hy sal dit altyd wees en die hoop bly koester op ’n moontlike versoening iewers in die toekoms.
“Al is ons nie meer saam nie, gee ek steeds vir jou om, Kyltjie.”
Haar hart verskiet en steek in haar keel vas. Hy moenie haar Kyltjie noem nie – sy troetelnaam van lank gelede. Dan haak haar kop uit. En sy wil nie … wíl nie vir hom lief wees nie.
Rynard hou die koevert na haar uit. “Lees dit, parafeer en teken. Dis al. Dan sal ek meer gerus voel dat jy behoorlik versorg is.”
Boetedoening om sy gewete te sus? wonder sy sinies. Sy neem nie die dik manilakoevert by hom nie. “Los die dokumente by my prokureur. Ek sal dit met hom bespreek, nie met jou nie. Ek dag jy het gesê jy’s haastig? Gaan jy nie laat wees vir jou vlug nie?”
Rynard kyk na die antieke staanhorlosie in ’n hoek van die sitkamer en skrik. Hy moes al weg gewees het en sal moet voet in die hoek sit. Gelukkig het die Porsche genoeg perde onder die enjinkap om hom betyds op O.R. Tambo te besorg. Hy sal hom later oor die spoedkaartjies bekommer.
Rynard staan op en sit die koevert op die koffietafel neer. Met die omdraai buk hy onverwags oor Kylie se stoel, sy hande weerskante op die armleunings gestut sodat sy gevange gehou word en nie kan opspring nie. Sy kneukels klem wit teen die donker leer en sy oë dwaal oor haar nek, haar keel en die slanke lyn van haar kakebeen. Talm oor haar gesig en stop by haar mond met ’n takserende uitdrukking op sy gesig. Hy is so naby dat Kylie sy warm asem teen haar wang kan voel en die bekende reuk van sy naskeermiddel ruik. Suurlemoen, gemeng met die geur van kaneel. Die assosiasie maak herinneringe in haar wakker wat sy wil ontken en doodsmoor.
Haar oë is donkergroen en stormagtig. Sy sit stokstyf en staar asof gehipnotiseerd na Rynard. Hy moenie, hy mág nie, het nie die rég nie … Hulle is lankal nie meer man en vrou nie. Hy sal dit tog sekerlik nie waag om haar te soen nie? Rynard was altyd onvoorspelbaar en sy was nooit seker wat om te verwag nie: of hy haar soos ’n grotman oor sy skouer gaan gooi en die gang af dra slaapkamer toe om passievol liefde te maak nie, en of hy André Rieu se strelende walse in die videospeler sal druk, vir haar tee bring en rustig langs haar op die bank sit en luister nie. Miskien is dit deel van sy magnetisme – die onvoorspelbaarheid.
Die broeiende oë wat in hare boor, hou Kylie vasgevang,