daar tog waarheid daarin dat liefde blind is, maar ook net tot op ’n punt. Kyk nou maar na haar ouers. Dalk raak party vroue desperaat wanneer dit by mans kom. Hulle voel vasgekeer in omstandighede waarin hulle ongelukkig is en wat hulle dan wanhopige dinge laat aanvang.
Daarom sien sy nie kans vir die drama wat met mans gepaard gaan nie. Al wat sy wil doen, is om haar beelde te maak en in vrede te leef. Die wêreld is aan haar voete. Sy kan kies wat sy doen. Kan skep net wat sy wil, hoe sy wil, wanneer sy wil. Sonder dat iemand haar inperk, haar bewegings strem en vir haar voorskryf. Sy hoef haar lewe nie te skik om by iemand anders se grille en giere te pas nie en dis hoe sy dit verkies. Wanneer sy werk, is dit asof selfs die voëls in die tuin asem ophou om te sien hoe die beeld vorm onder haar vingers aanneem. Sy het ’n gawe gekry waarvoor sy baie dankbaar is.
“Hei, hoor jy my?” vra Mari.
“Ja, ek het gehoor. Vanaand nog. Ek moet begin beplan, rondspeel met gedagtes. Sketse maak.”
“Moet asseblief nie dat ons jou weer vir dae aaneen nie sien of van jou hoor nie. Ek bekommer my as ek jou nie in die hande kan kry nie.”
“Ek sal nie, maar hierdie opdrag is groot. Dit gaan baie tyd verg en ek het nog ander bestellings wat moet klaarkom. Vertel my nou eers hoekom dit so absoluut noodsaaklik is dat ek vandag saam met jou gaan. Dit pla jou gewoonlik nie om alleen na partytjies te gaan nie.”
Mari kyk vlugtig sydelings na haar en beduie met haar oë in Lika se rigting. “Kom ons sê maar ek het die morele ondersteuning nodig.”
Die huis in Eagle Canyon Golf Estate is, om die minste te sê, ’n paleis. Dis nie een van die tipiese Toskaanse monstruositeite wat die afgelope jare met nuwe geld gebou is nie. Maar sonder twyfel spreek dit van geld, en baie daarvan. Van die hoë kontemporêre sinkdak tot by die fontein wat water die lug in spuit asof daar geen kommer is oor waar die volgende twintig jaar se water vandaan gaan kom nie.
Miskien is dit tog die geld wat haar suster intimideer, besluit Leah terwyl sy alles om haar waarneem. “Waarvandaan ken jy dié mense?”
Die groot voordeur swaai oop en ’n kloon van Patricia Lewis, met arms dramaties wyd oop, kom uit. Die gebaar is seker veronderstel om verwelkomend te wees. Leah en Mari glimlag albei asof hulle Alice in Wonderland is.
“Lika is saam met die dogtertjie in Graad R. Dis mos ’n gesogte privaat skool. Feitlik al die kinders in ons skool kom uit dié tipe omstandighede. Goue lepel in die mond en agterstewe in die botter,” fluister Mari toe hulle nader stap.
“Mari, ek is so bly julle het gekom. Baie welkom. En is dié nou jou kunstenaarsuster? Ons sal van jou gebruik moet maak, ek hoor net goeie dinge.”
Mari stel hulle aan mekaar voor, maar die vrou se naam ontgaan Leah byna onmiddellik weer, want so ’n wit glimlag het sy laas by Bon Jovi gesien. Tog klink die gasvrou se woorde opreg genoeg. Seker maar wat ’n kosmetiese regtrek hier en daar doen.
Binne-in is die huis ook als wat die buitekant beloof. Die dak is hoog en die onthaalarea soos ’n saal. Die massiewe stapeldeure wat op die gholfbaan uitkyk, is heeltemal oopgeskuif met die gevolg dat die een kant van die huis oop is. Groot glasvensters bo teen die dak dra daartoe by dat die vertrek besonder lig is. Mari het Gideon op die heup, dié klou skielik aan haar nek soos ’n apie wat in lewensgevaar verkeer. Lika het Leah se hand beet asof sy nog nooit voorheen mense gesien het nie. Die kinders is blykbaar ook oorweldig.
Die malvalekkerpienk partytjieversierings is opvallend. Die tema is prinsesse en ponies. Dis inderwaarheid asof hulle pas ’n sprokieswêreld betree het. Daar is ’n magdom kinderoppassers en kelners in prinses- en prinsgewade.
“Dit is nou Mari Louw, ons onderhoof,” stel die gasvrou Mari aan ’n vrou voor wat Leah nouliks kan groet, want Lika rem skielik wild aan haar hand.
“Kyk! Kyk!” roep sy. “Kyk die babaperdjies!”
Leah kyk. “Dis miniatuurperdjies.” Sy verkyk haar ook aan die vyf kostelike perdjies, almal opgedollie in pienk. “Jy kan maar saam met die ander maatjies gaan help om hulle te borsel en streel. Kyk, daardie tannie wys julle hoe.”
Lika laat nou nie op haar wag om saam met die ander kinders deur die perdjies meegevoer te word nie.
Mari het dieper die vertrek in beweeg, en Leah staan nader om klein Gideon te gaan haal.
“Mari! Ek het nie geweet jy gaan ook hier wees nie,” sê ’n ryk, goed gemoduleerde manstem agter haar net toe Leah Gideon se handjies van sy ma se nek begin loswoel.
Die ligte blos op Mari se wange en die lig in haar oë bring Leah tot stilstand. So ’n stem kan sjampanjeborrels in vroue se are loslaat. Eindelik slaag sy daarin om Gideon weg van sy ma te trek. Die kleinding kon netsowel ’n neet gewees het, want die oomblik toe sy hom op haar heup het, suig sy arms om haar nek vas.
Die eienaar van die stem kom in Leah se gesigsveld, en sy laat val die seuntjie in haar arms amper. Mari glimlag nogal ietwat verleë van alle dinge, toe sy die man se hand vat. Sy donker hare is modieus kort. Kuiltjies duik in sy wange toe hy glimlag. Waar in jou lewe, behalwe op die groot skerm, het jy nou al so iets gesien? Sterk ken, netjiese reguit neus en ’n paar blougroen oë wat knieë kan laat swik.
Onwillekeurig dink Leah aan haar buurman. Kan hy kers vashou by dié man? Ongetwyfeld. Gelukkig kan sy mooi mans bewonder omdat sy waardeer wat sy sien, maar dan kan sy haar rug draai, haar hande om haar klei vou en van hul bestaan vergeet.
Vat jou goed en hardloop, wil sy in Mari se oor fluister, hierdie man breek harte sonder dat hy dit eers weet.
Sy wonder of haar suster in staat gaan wees om ’n sinvolle gesprek te voer. Haar eie mond is droog, en sy ken die man nie van adamskant nie.
“Hallo, Ian. Lika is in die verjaarsdagmaatjie se klas.” Mari slaag daarin om kalm en koel te antwoord, en Leah kyk met nuwe oë na haar suster. Mari se selfbeheersing is dus nie net bluf nie. “Kan ek julle voorstel? Ian, dis Leah, my suster, en Ian Swartz. Ian is Lika en Gideon se pediater en die verjaarsdagmaatjie se oom.”
Leah lê haar hand in Ian s’n. “Aangenaam.” Die manshand is warm om hare en die druk bedagsaam. Hierdie man gee tog om vir ander, sy kan dit aanvoel.
Mari maak nog ’n aanmerking oor die partytjie terwyl Ian een of ander staaltjie oor die reëlings vertel.
“Ek gaan die perdjies vir Gideon wys.” Leah hoor hoe Mari lag toe sy wegstap en sou wat wou gee om te weet wat in haar suster se kop aangaan.
Vanaf die perdjies hou Leah steeds vir Mari dop. Dié kry ’n drankie by die Prince Charming wat verbystap en teug versigtig daaraan terwyl sy geïnteresseerd na die pediater luister. Daar is nie ’n ring aan sy vinger nie. Mari lyk taamlik beïndruk.
Gelukkig interesseer die perdjies vir Gideon sodat hy dit waag om sy arms om haar nek los te maak. Sy gebruik die oomblik om weer na Ian Swartz te loer. Nog ’n man sluit by hom en Mari aan, en Ian se Hollywood-glimlag verbreed toe hy sy hand glimlaggend na die vreemdeling uithou. Dit blyk ’n vrolike gesprek te wees, want Mari lag klokhelder.
Een van die kinderoppassers kom tel Gideon op, en die seuntjie laat haar toe om hom die kasteel in die een hoek van die tuin te gaan wys.
Voor Leah by die groepie kan aansluit, verskoon Ian hom egter. Toe Mari haar sien huiwer, gaan Leah nader. Mari neem nog ’n drankie by ’n kelner en hou dit na Leah uit toe hulle buite gaan staan.
“Dankie dat jy na die kinders kyk. Gewoonlik kry ek nie kans vir gesels by sulke geleenthede nie.”
“Gewoonlik wíl jy nie gesels nie omdat jy nie lus het vir oppervlakkige praatjies nie of bang is mense vis uit oor jou persoonlike lewe.”
“Waar kom jy daaraan?”
“Ek ken al jou tricks. Jy gebruik jou kinders maklik om onnodige geselsies te vermy. Dit is nou die tweede man in twee ure wat jou kop laat draai. Het jy my saamgenooi omdat jy bang vir die pediater is?”
“Moenie laf wees nie. Ek was werklik net nie lus om nog een van hierdie geleenthede alleen