laat vir ’n siek mens. Geen wonder dat julle vanoggend nie kon opkom nie. Jy behoort beter te weet as om jou niggie nog voor te gaan in so ’n slegte voorbeeld terwyl jy weet dat sy nie gesond is nie.”
Magriet gluur hom behoorlik aan.
“Wat bedoel jy, dokter?” Dis duidelik dat hy dink dis sy wat gisteraand se jolyt in die motel begin het en dat Thero toe maar moes bly om haar ontwil.
Hy gee haar egter nie kans om te verduidelik nie. “Ek het julle ’n hele rukkie gesit en dophou. Jy kan my niks vertel nie!”
Sy gaan staan vierkant voor hom. “Luister ’n bietjie hier, dokter Fraser! Ek was bitter teen gisteraand se dinge gekant. Ek het my bes gedoen om Thero vroeg daar weg te kry sodat sy ’n goeie nagrus kan kry, maar sy wou nie luister nie!”
“As jy geen beheer oor jou niggie het nie, waarom het jy dan saamgekom? Dit het ook nie vir my gelyk asof jy so vreeslik baie moeite gedoen het om haar daar weg te kry nie. Inteendeel, jy was die hele aand besig, en sommer druk besig, om met wildvreemde mans te dans! Of was hulle almal ou kennisse?” vra hy openlik sarkasties.
“Nee, natuurlik nie, maar …” antwoord sy boos, en swyg dan. Wat sal dit help om hom te probeer oortuig? Hy glo wat hy wil en basta!
“En nou, nadat julle albei jul bes gedoen het om julself en mekaar graf toe te help, kom julle na my toe en verwag dat ek ’n towerstaffie moet swaai en die pasiënt gesond moet maak sodat julle weer môreaand jolyt kan gaan hou!”
“Dokter!” Magriet kan die woedende bewing van haar liggaam nie beheer nie. Op hierdie oomblik stem sy volkome met Thero saam. Hierdie man is ’n onbeskofte, ongemanierde buffel!
Hy strek ook nou sy rug reguit en kyk op haar neer vanuit die hoogte sonder ’n flikkering van ’n ooglid.
“Ek is jammer, juffrou, maar my diens is net vir mense wat hul gesondheid sal oppas wanneer hulle dit weer teruggewen het. Vir mense wat besef dat gesondheid ’n genadegawe is wat gewaardeer moet word. Ek is nie van plan om my tyd te mors op iemand wat dit weer net so sal gaan verspil in die najaag van roekelose en doellose plesiersug nie. Dit kan jy self ter harte neem en ook aan jou niggie oordra.”
Magriet besef dat as sy nie op hierdie oomblik uit hierdie man se geselskap wegkom nie, sy iets drasties gaan doen. Maar sy vorder net ’n paar treë voordat sterk hande op haar skouers haar omswaai.
“Ek is nog glad nie klaar nie, juffrou. Ek sal jou niggie ondersoek net as sy belowe om my haar volle samewerking te gee en, indien dit nodig blyk, hier te bly so lank as wat ek dit nodig vind – al is dit ook ’n paar maande, soos wat ek vermoed die geval gaan wees.”
“Maande hier bly? Thero sal dit nooit doen nie,” sê Magriet met oortuiging.
Sy hande val van haar skouers en hy staan terug. “In daardie geval het julle verniet gekom.”
Skielik is alle ander gevoelens op die agtergrond geskuif en is Magriet bewus van haar diepe kommer oor Thero. As hierdie man klaar reeds ’n vermoede het dat Thero maande lank hier behandeling sal moet ontvang, is haar toestand ernstiger as wat selfs sy, Magriet, vermoed het. Hulle durf nie onverrigter sake terugkeer nie.
“Maar, dokter, asseblief, jy móét verstaan! Sy sal dit nooit maande lank hier uithou nie! Kan sy dan nie maar gereeld kom vir behandeling nie?”
“Elke dag van die stad af?” vra hy sarkasties.
“Nee, ek bedoel sy kan miskien op Simonsvlei gaan bly. Dis net tagtig kilometer hiervandaan. Of selfs die motel is binne bereikbare afstand.”
“Wat? Dink jy een oomblik dat ek ná wat ek gisteraand aanskou het, haar sal toelaat om dáár te bly solank sy onder my behandeling is? Sodat alles wat ek deur die dag probeer opbou, weer saans en snags met jolytpartytjies afgebreek kan word?” Sy oë vernou tot twee harde splete. “Nee, juffrou, ek dink eerder dis ’n geval dat jý nie maande lank hier wil bly nie. Jy is besig om vir jouself te pleit, nie waar nie?”
Sy kyk hom onbegrypend aan. “Ek verstaan nie, dokter.”
“O ja, jy verstaan baie goed! Jy weet goed dat jou niggie daarop sal aandring dat jy ook hier moet bly vir die tyd dat sy behandel word en dis jy wat nie daarvoor kans sien nie. Jy sal nog bly as jy op Simonsvlei in ’n hotel of in die motel langs die pad kan gaan bly, maar anders nie. Is ek nie reg nie?”
Magriet kry skielik lus om onbeheers aan die lag te gaan. Dat sý darem nou beskuldig word daarvan dat sy plesiermal is en dat sý Thero verlei, is lagwekkend! Maar sy antwoord so kalm as waartoe sy op hierdie oomblik in staat is: “Jy sal my natuurlik nie glo nie, dokter, maar die enigste rede hoekom ek nie maande lank hier wil bly nie, is omdat ek ’n werkende meisie is, soos jy reeds weet. Dis buite die kwessie dat ek vir Thero geselskap sal kan hou as sy lank hier moet bly.”
“En as ek daarop aandring dat jy moet bly?”
Sy kyk hom agterdogtig aan en trek dan haar skouers ongeërg op.
“Ek kan nie sien watter verskil dit aan my kan maak nie, dokter. Jy kan die baas van Abendruhe wees, maar jy is nog nie mý baas nie. Goeiemiddag.”
Hierdie keer stap sy so beslis weg dat hy haar nie weer probeer keer nie. Sy kan nie onthou dat sy al ooit tevore so na daaraan was om ’n man te lyf te wil gaan as wat sy vanmiddag was nie. Die absolute verwaandheid om haar sommer te veroordeel voordat hy al die feite ken! Haar lippe sluit styf saam. Niks, niks onder hierdie son sal haar beweeg om maande lank saam met hierdie man op hierdie plek te bly nie. Sy sal werklik al haar maniere en verfynde opvoeding kwytraak in Emile Fraser se teenwoordigheid. Maar wat kan ’n mens anders van so ’n kluisenaar verwag? Hy het klaar die verwronge idee dat die hele wêreld om hom draai en dat hy almal se lewe kan reël en regeer hier op Abendruhe.
Maar hierdie keer gaan hy hom vasloop. Hy moet darem dink sy is ook in ’n halwe beswyming oor hom soos wat al wat vrou in sy personeel blykbaar is!
Thero sien dadelik dat haar altyd so bedaarde niggie hewig ontsteld is toe sy by haar in haar kamer kom en wil summier weet wat gebeur het.
Magriet vertel kortliks en tot haar verbasing lag Thero hartlik.
“Ek sien niks wat snaaks is nie. Jou houding het skielik verander. Ek het gedink jy sal wil slange vang as jy hoor dat jy dalk maande lank hier sal moet bly,” sê Magriet verwytend.
Thero lag weer. “My liewe niggie, ek het skielik tot die besef gekom dat dit glad nie so onaardig hier is nie. Eintlik behoort dit nogal interessant te wees om ’n rukkie hier te bly – veral met ’n vuurvreter soos dokter Fraser! Die man interesseer my geweldig. Hy is so … anders. Dit sal nogal ’n aardigheid wees om te kyk hoe ver ek met hom kom!”
“Hemel, Thero, dit klink so banaal! In elk geval, jy is welkom. Ek wens ek het die man nooit ontmoet nie.”
Magriet voel beslis swaarmoedig. Natuurlik sal ’n man soos dokter Fraser haar bedorwe niggie se belangstelling wek. Soos sy Thero ken, sal dié nie rus voordat ook die grote dokter Fraser soos ’n lammetjie uit haar hand eet nie. Dan sal sy hom by haar versameling tweebeenskoothondjies voeg en Abendruhe se stof van haar voete afskud. Sy kan haar egter net nie voorstel dat daardie man ooit ’n skoothond sal word nie. Hy laat haar eerder dink aan ’n aggressiewe bulhond waarvan die tande altyd ontbloot is.
Maar dis Thero se saak, dink sy ongeërg. Laat sý hom maar probeer mak maak. Of miskien sal sy eindelik haar tier in Emile Fraser raakloop.
“Wanneer jy dokter Fraser onder hande neem, leer hom tog sommer ook terselfdertyd ’n bietjie maniere en wat die woordjie takt beteken,” sê sy terwyl Thero haar opstandigheid blykbaar terdeë geniet. “Ek is nogal jammer dat ek nie hier sal wees om jou vordering dop te hou nie.”
Thero se glimlag verdwyn dadelik. “Magriet, jy gaan nie weg nie! Ek gaan nie sonder jou hier bly nie, verstaan?”
Magriet neem vasbeslote voor haar stelling in. “Daar is iets wat jy liewer moet verstaan, Thero. Ek is oorbodig hier. Jy het my nie nodig nie. Ek gaan so gou moontlik terug huis toe.”
“Maar