Drome van gister. Elza Rademeyer

hier? Ek kon jou nie van die oewer af sien nie.”

      “Ek kon seker gehoes het of iets om jou te waarsku, maar dan het jy dalk die hasepad gekies en was ek nou sonder geselskap.”

      “Ek het jou net kom pla. Jy wou seker alleen gewees het.”

      “Nee, jy pla nie. Inteendeel …”

      “Hoekom voltooi jy nie jou sin nie?” vra sy lugtig, sonder om hom in die oë te kyk.

      “Omdat ek bang is jy val in die water as ek jou sê.”

      “Wel, ek het jou pas gesê ek kan darem swem.”

      Dit voel of haar liggaam versteen toe hy ’n haarsliert uit haar gesig vee om dit agter haar oor in te druk en saggies lag. “Ek sal liewer op ’n ander dag jou nuuskierigheid bevredig. Dis vir eers genoeg dat ek jou geselskap kan geniet.”

      Dis of al haar woorde weg is. Haar asem ook. Sy weet sy durf nie praat nie, want haar stem sal net ’n hees gekras wees. Die waarskuwingstemmetjie in haar agterkop is net so vaag. Sy weet dat daar onteenseglik iets met haar aan die gebeur is. Iets wat nie moet gebeur nie, maar wat feitlik onafwendbaar is.