My redder, my beminde. Malene Breytenbach

is jy?”

      “Adela Morgan. Aangename kennis.”

      Sy blik talm op haar, gaan na verpleegster Jackie, en weer terug na haar. “Is jy nie daardie filmster wie se gesig so vreeslik geskend is nie?”

      Adela sug ergerlik. “As jy van my praat, ek is ’n aktrise, nie ’n filmster nie, en my gesig is nie so erg geskend dat dit nie kan herstel nie.”

      “Ag, nou ja, mense oordryf mos vreeslik, veral in die pers.”

      “Verskoon ons asseblief,” sê die verpleegster.

      “Oukei, ek wou eintlik net sien of die kos al kom. Ek is vaal van die honger.”

      Jackie maak die deur oop. Hulle gaan in. Toe die deur agter hulle toe is, sê Adela: “Wel, nou het ek die man met die skewe neus en blomkoolore ontmoet.”

      Jackie giggel. “Ja, soos ek gesê het, hy’s nie heeltemal lelik nie, nè? Sy oë het omtrent uitgepeul toe hy jou sien. Dit gebeur seker heeltyd met jou.”

      “Ag, nee, nie regtig nie. Ek is ook honger. Ek hoop ek kry binnekort kos.”

      “O ja, ek sal daarvoor sorg.”

      Jackie help Adela eers na die badkamer en gaan roep toe die kelners. Adela het net by haar tafel gaan sit toe hulle inkom met ’n geurige bord kos en ’n bak mengelslaai. Die hoenderborsie, rys en groente word vars en aantreklik aangebied, en lyk nie naastenby so vervelig soos gewone hospitaalkos nie.

      “This looks delicious,” sê sy vir die kelners.

      “Would you like some wine with your food, Miss?” vra die een.

      “Nee, dankie, net bruiswater. Ek dink nie ek moet alkohol gebruik terwyl ek medikasie kry en vanmiddag ’n gesigskandering ondergaan nie. Bedien julle altyd ons kos op dié vloer?”

      “Ja, juffrou,” sê die lang, maer een. “Ek is Simon, en dit is George.”

      Die kort, ronde George glimlag vir haar. “Bly te kenne, juffrou Morgan. Mag ek so voorbarig wees om jou handtekening te vra?”

      Adela glimlag terug. “Met plesier.”

      Hy haal ’n notaboekie en pen uit sy sak. Sy teken haar naam.

      Hy kyk ingenome daarna voordat hy die boekie weer in sy sak steek. “Dankie, ek versamel handtekeninge vir my meisie. Hier kom mos gereeld beroemde mense na ons kliniek.”

      “Geniet jou maaltyd, juffrou Morgan,” sê Simon. “Jy kan enige tyd iets bestel, en ons bring dit dadelik. Ons twee werk op dié vloer.”

      “Dankie Simon en George, ek gaan die kos verslind.”

      “Ek sien jou tweeuur vanmiddag,” sê verpleegster Jackie. “Ek gaan ook gou eet. Maar as jy my enigsins voor dan nodig kry, moenie huiwer om my te roep nie.”

      Terwyl Adela alleen eet, wonder sy oor die vroue op haar verdieping. Jackie het haar nuuskierig gemaak.