Donderslag. Wilbur Smith

so baie praat nie, Boertjie. Doen dit!”

      Diep in die geskeurde vlees kraak been teen gebreekte been en Sean snak na sy asem. Elke spier in sy lyf ruk saam, en ontspan dan toe hy flou word.

      “Ja,” hyg Jan Paulus. “Dis beter.” En nou wys sy gesig vir die eerste keer meegevoel. Hy maak klaar met die verbande, en vir nog ’n paar sekondes bly hy langs Sean se bewustelose lyf hurk. Dan fluister hy so sag dat die twee draers nie kan hoor nie: “Slaap lekker, boet. Mag die Here jou been spaar.”

      En hy kom orent, alle tekens van jammerte of hartseer weer agter die rooi klipwand van sy gesig verberg.

      “Vat hom weg,” beveel hy, en wag terwyl hulle die draagbaar optel en daarmee wegstrompel.

      Hy gaan na sy perd toe, loop effens sleepvoet deur die gras. Uit die saal kyk hy nog een keer suide toe, maar die twee draers en hulle vrag het al tussen die mimosabome verdwyn. Hy gee sy perd die spore en volg die lang optog van waens, gevangenes en kanonne terug na die Tugela toe. Die enigste geluid is die rytuig se geklingel en wawiele wat klaend kners.