nodig gehad het ná die fiasko by C&C-Argitekte, en wie verleë is, kan nie kies en keur nie. Die aansporing om iets beters te soek het immer ontbreek.
Van haar woonstelletjie in die stad wat sy eiehandig so lekker knus ingerig het, het sy afstand gedoen en teruggetrek na haar kamer in die huis om naby die hospitaal te wees waar haar pa gelê het. Sy kon die woonstel in elk geval eintlik lankal nie meer bekostig nie, en almal het vermoed haar pa gaan nie terugkom uit daardie hospitaal nie.
“Hanko …”
Haar aandag spring terug na oom Benna en die Engelsman en haar kombuis wat sy nou kwyt is. Nie modern soos die een in die Stalle nie en allesbehalwe prakties uitgelê, maar tog so warm en bekend met die tafel en stoele van haar eie ma se grootjie.
“Hanko, soos jy reeds gehoor het, is die huis joune saam met net minder as ’n halwe akker grond. As jy egter wil verkoop, kry Xanthe of haar ma en suster eerste opsie.”
Haar stiefma en halfsuster hier kom bly? Miskien wanneer die perde horings kry.
“Wat sê jy?” vra oom Benna aan die jonger man wat met ’n onleesbare uitdrukking sit en luister.
Die hand wat sy kuif wegstoot, lyk sterk asof dit gewoond is aan harde werk, met kort, netjies versorgde naels, fyn donker haartjies op die kneukels en … Sy pluk haar gedagtes weg van die afgrond toe prentjies van daardie mooi hande op haar vel skielik toegang tot haar bewuste soek. Die afgelope maande se stres dra nou ruimskoots vrug. Sy is besig om eiehandig haar laaste bont varkie by die kampie uit te jaag.
“Ben, ja …” Die mooi hand ploeg weer deur sy hare agter in sy nek af en laat ’n baie aanloklike prentjie agter.
Oom Benna se selfoon lui, maar Xanthe hoor g’n woord wat hy sê nie. Sy stem is slegs ’n vae agtergrondgeluid terwyl aggressie in haar raas, aggressie teen haarself gemik. Sy ís besig om die kluts kwyt te raak.
Sy klem haar kake opmekaar, gee die man ’n kyk wat sy oë ’n oomblik laat rek en gluur dan vir die yskas met sy lekplek, roeskolle en vrieshokkie wat al jare niks meer behoorlik koud kry of hou nie. Hy moet maar self vir hom ’n nuwe …
Die halfgevormde gedagte stol.
Het sy nou sonder slag of stoot tou opgegooi? Het sy êrens ’n binnevrou wat sy nog nie ontmoet het nie? Een wat sommer so sonder enige as-jou-blief namens haar besluit sy is nou ’n bouer en onderhouer en wie weet wat nog, en dat ’n vreemdeling maar die huis kan kry?
Oom Benna lag en sy keer terug na die kombuis wat nou al kouer word. Dis tyd dat hulle klaar praat.
“Dankie, Ben,” sê Hanko en kom orent. Oom Benna volg.
Wat het sy gemis? Waaroor het hulle gepraat? Hoekom lyk hulle asof alles afgehandel is?
“Is daar nog iets, Xanthe?” vra oom Benna toe sy bly sit.
“E … is alles dus afgehandel?”
Die twee mans kyk vir mekaar.
“Ek begryp nie.” Oom Benna se hand kom lê sag op haar skouer. “Jy het tog ingestem dat ons Vrydagoggend weer hier bymekaarkom en dan maar alles klaarmaak. As ek nie nou ry nie, gaan Susan laat wees vir haar doktersafspraak.” Hy sug. ”Ek sal maar weer moet laat kyk na haar motor. Dis gevaarlik vir ’n vrou om so langs die pad te gaan staan.”
Wanneer het sy nogal ingestem tot ’n herontmoeting? Wat het hulle als bespreek terwyl sy ingedagte was? Moet sy maar eerder vra?
Aikona. Die Joubert-mansmens kyk hoeka na haar asof hy jammer vir haar is, en askies ’n bietjie, sy het niemand se simpatie nodig nie.
“E … oukei.” Haar stoel se pote kras oor die houtvloer. “Nee, wag.” Waar is haar gedagtes? “Vrydagoggend werk nie vir my nie, want ek het ’n afspraak met ’n kliënt. Maak dit drieuur, asseblief,” sê sy meer kortaf as wat sy wou. Simpatie het sy nie nodig nie, maar ’n bietjie selfondersoek wel. Om darem so oor ’n wildvreemde man te sit en dwaal dat jy die drade van realiteit verloor …
Sy druk haar kop ’n oomblik teen oom Benna se skouer. Net om so bietjie te vergoed vir haar kwaai reaksie. “Oom het ’n remote. Sal Oom sommer vir meneer Joubert …”
“Hanko.”
“… vir Hanko ook uitlaat?”
Hulle groet en stap uit, en vinniger as wat goeie maniere dalk sal dikteer, druk sy die agterdeur met ’n klappie toe teen die koue wind. Dis amper Oktober, maar die winter kry net nie einde nie. Byna ’n jaar lank al, voel dit.
Nou is daar nog twee dae van wonder oor haar pa se testament … Sy moet maar solank haar aandag aflei. Sy gryp die sleutels en storm na die studeerkamer om die planne te kry.
Dankie tog vir Wessel wat met die pap band gehelp het. Die bakkie staan gereed in die skuur en môre sal hy die stukkende band by die garage aflaai om reggemaak te word.
Sy sal later selfondersoek doen. Of is dit indaba hou? Sy sit mos nou met ’n binnevrou wat eensydige besluite oor háár lewe neem.
2
“Nou waar op aarde is jul koppe? Goeie land, Wessel, julle mors met voorrade en met geld wat ek nie het nie, én met die huiseienaar se tyd en geduld.” Xanthe sluk teen frustrasie wat, soos moer in mens se koffie, net nie reg wil afgaan nie.
“Eers laat julle die helfte van die sand wegspoel. Ons moet nie net nóg kry nie, maar mors ure om op te ruim en die huiseienaar se oprit weer gangbaar te maak. Vergeet nog van die straat en die buurman wat kom kla het.”
Haar selfoon lui en sonder om te kyk, druk sy die ding dood. “Toe stapel julle ’n vrag bakstene só skeef dat dit omfoeter. Maak nie saak dat dit nie baie was nie, daar sit ’n man by ongevalle wat sy gebreekte voet moet laat dokter, en dis naweek. Ons kan nou niks voor Maandagoggend doen nie.”
Daar kan nie meer veel emalje op haar tande oor wees nie. Sy het dit afgekners in die tyd sedert sy die onderneming oorgeneem het.
“Wessel, jy maak óf seker dat jou manne ordentlike werk doen, óf iemand gaan betaal. En ek belowe jou dié keer gaan dit nie ek wees nie.”
“Xanthe, ek is regtig jammer.” Die kort, stewige man lig sy pet en vee oor sy kaal kop. Nie geskeer nie, daarvan is sy seker. Sy het hom maar so sonder hare leer ken toe hy toentertyd vir haar pa begin werk het. “Die ou wat ons die begin van die maand gekry het, was nie ’n goeie aanstelling nie en dis hy wat die stene moes stapel.”
“Nou hoekom het julle dan nie gewag dat ons iemand beter soek nie?”
“Jy het die oukei gegee, want jou pa was op sy laaste en jy moes op ses plekke gelyk wees. Toe is Doepie ook so skielik weg …”
“Jammer, Wessel.” Sy moenie haar getrouste ondersteuners ook nog die bosse in verwilder nie. “Maar hoe nou? Ons kan tog nie so aangaan nie. Ons het hulp nodig, en dadelik ook.” As hulle net ’n slag iemand kan kry wat weet wat hy doen én bereid is om hard te werk.
“Ek weet. Toe ek hierdie gemors sien, het ek die ou huis toe gestuur. Ek is nie seker wat sy probleem is nie, maar het gesê hy kan Maandag kom, dan sal ons gesels. Ek hoop jy sal daar kan wees.”
“Reg so, maar wat …?” Haar selfoon lui weer, en sy pluk dit uit haar baadjiesak. “Ek is regtig baie besig, oom Benna. Die wêreld staan op sy kop. Kan ons later praat?”
“Xanthe, ons wag al hóé lank vir jou. Waar is jy?”
“Wag vir my? Waar …” Dis Vrydagmiddag! Haar polshorlosie sê dis twintig voor vier, en al ry sy nou, sal dit amper ’n halfuur duur om by die huis te kom. “Oom, ek is jammer.” Sy sug. “Ek is by ’n perseel en ons …”
“Jy het twee dae lank geweet van vanmiddag, Xanthe. Kan iemand anders nie daar oorneem nie?”
Iemand kan seker, maar sy is so oorweldig deur ’n taak waarvoor sy nie behoorlik opgelei is nie dat sy te bang is om die leisels vir ’n oomblik te laat gaan. Só weet sy ten