haar glas en gaan trek haar slaapklere aan. Dalk moet sy net ’n rukkie lê en lees sodat sy aan die slaap kan raak. Maar die boek verveel haar teen bladsy drie-en-veertig steeds. Sy slinger dit van die bed af en skakel die lig af. Maar iets pla. Daar was iets wat sy nog moes doen.
Ja, ja, teken. Sy weet sy behoort te gaan teken. Sy moker die kussing en draai weg van die straatlig wat deur die venster skyn. Toe onthou sy: Dis die aftree-oord.
Sy het so verdiep geraak in die verduiwelse man se e-posse dat sy hulle nooit laat weet het dat haar ma van plan verander het nie. Sonder om die lig aan te sit, stoot sy haar voete in haar Hello Kitty-pantoffels voor die bed. Sy wil in elk geval gaan tee maak. Terwyl sy vir die ketel wag, gaan skakel sy sommer gou weer haar rekenaar aan.
Toe sy die nuwe e-pos van meneer Weetalles Swart sien, kan sy haar nie keer nie. Sy klik daarop.
Beste me. Le Roux,
Ek weet hoe dit voel. Ek gaan self bietjie deur ’n ding. En ek hou op die oomblik nie baie van myself nie. Ook nie van die simpele spul goed wat ek vroeër getik en gestuur het nie. Onnodig formeel. Ek is jammer.
Chris.
Sy sit ’n rukkie verstom. Die man is dalk nié so ’n koue monster nie. Hy klink byna menslik. En voor sy kan keer, kry haar wysvinger ’n eie lewe en klik op reply:
Watse ding?
Sy tik met haar regterhand terwyl sy haar linkerhand net betyds van haar skoot af oplig om te help met die vraagteken. En sonder om te huiwer, klik dieselfde oorlamse wysvinger impulsief op send. Klaarblyklik is haar brein op pause?
Oombliklik wens Letitia dat sy die boodskap kan teruggryp. Kanselleer. Ongestuur maak. Waar was haar kop? Sy hamer nodeloos op delete. Skielik skop haar rekenaar ghoeps! af en word die skerm swart.
Agge nee, dêmmit! Wat het sy aangevang? Nou is haar rekenaar ook nog stukkend. Sy moes nooit gereageer het op die man se vrypostige e-pos nie. En beslis nie op so ’n intieme, uitnodigende manier nie. Wat het sy gedink doen sy? Dis hoe sy met Roelof praat, nie met hierdie aaklige snob van ’n vent nie. Dalk het die skepsel aanstoot geneem. Dalk het haar rekenaar self besluit sy gaan nou te ver en haar persoonlik afgeskop. Sy sal dit nou nie sommer hardop sê nie, maar sy het ’n vermoede haar rekenaar is vroulik, moontlik selfs met gevoelens.
“Kom nou, skattie,” sê sy vir die masjien, “los nou jou streke, toe? Ek hou niks van wag nie en ek wil nou onmiddellik weet wat die sogenaamde ‘ding’ is waarvan hierdie Chris Swart praat. Oukei?” Sy kniel langs haar lessenaar en vryf aanmoedigend oor die rekenaar se gladde sykant. Geen reaksie nie. Sy buk verder en vroetel in die donker agter aan al die konneksies en kabeltjies. Dalk het iets losgegaan? Maar, nee. Die skerm bly swart. Dis eers toe sy moedeloos plat op die vloer neersak en om haar rondkyk dat sy besef daar brand nêrens meer ’n enkele lig nie. Ook nie buite in die straat nie. Kragonderbreking.
Hierdie tyd van die nag? Verdomp. En onmiddellik is Letitia smoorkwaad en onredelik lus vir tee. Maar eers is sy net vrek nuuskierig. Sy skuifel in die donker kamer toe en gaan soek na haar foon. Sy moet eenvoudig meneer Swart se e-pos in antwoord op haar vrypostige vraag oor sy geheimsinnige “iets” lees. Sy voel-voel in die donker op haar bed. Die foon is nie daar nie. Dêmmit. Sy het dit mos daar gelos.
Sy sukkel gangaf en gaan kry haar handsak waar sy dit op die rusbank gelos het. Die foon is ook nie daarin nie. Vervlaks. Dis nou nie meer snaaks nie. As sy wil sien of daar nog e-posse van die man is, sal sy haar skootrekenaar op die tafeltjie in die voorportaal moet gaan haal waar sy alles al klaar so mooi vir môre reggesit het. Afgeskakel, netjies weggebêre, elke sakkie toegerits, eksterne modem en al.
Of nee, wag. Laat sy net eers lig kry. Netnou val sy oor iets.
Sy skuifel kombuis toe en kry die vuurhoutjies en ’n halwe kers uiteindelik in haar deurmekaar laai tussen al die stukkies tou en ou batterye. Sy het die kers met druppende waks net mooi in ’n piering staangemaak terwyl sy haarself weereens belowe om in die toekoms meer paraat te wees, toe sy haar foon in haar kamer hoor piep. Vaderland. Tee is sekerlik nie die antwoord wanneer Eskom ’n mens so rondfoeter nie, besluit sy en skink haar wynglas eers weer vol.
WhatsApp, sien sy toe sy haar foon met behulp van die lig van die kers op haar bedkassie kry. Onbekende nommer. Letitia frons. Hierdie tyd van die aand? Dis óf nonsens óf slegte nuus en sy is nie vir een van die twee lus nie.
Maar haar nuuskierigheid kry die oorhand. En sy kyk.
Jammer. Ek kan die vraag nie beantwoord nie. Nie onbeskof bedoel nie. Boonop is my krag af.
Chris Swart.
Letitia se mond hang oop. Wil hy haar vraag nie beantwoord nie, of kan hy nie? Daar is tog ’n verskil? En dat hy haar e-posadres het, het sy nou aanvaar, maar haar private selnommer? Nee. Nee. Nee. Die man is … wel … vindingryk, maar dit is cheeky verby. Hoe …? Haar tikvinger werk haastig. In hoofletters. Shouting type se moses:
WAAR KRY JY MY NOMMER AS EK MAG VRA?
Die antwoord kom binne sekondes:
Op dieselfde departementele lys waarop die e-posadresse is! Ontspan tog.
Letitia gaan sit swaar op haar bed. Die kers gooi net ’n klein poeletjie lig in die kamer en die Kaapse wind ratel elke ruit. Iewers deur ’n skreef of sleutelgat kerm dit soos iets uit ’n scary movie. En skielik wil sy nie alleen in die huis wees nie. Sy verlang sommer na Gunther. Nee, Letitia, vermaan sy haarself, jy’s ’n sterk vrou. En jy is lankal oor Gunther. Buitendien slaap Gunther nou lekker knus agter mejuffrou Jennifer se rug.
Letitia sit eers met die foon in haar hand. Toe vererg sy haar vir haarself, neem ’n laaste sluk uit haar wynglas en begin tik. Sy kan netsowel …
Oukei, praat dan maar klaar, die krag is buitendien hier ook af.
Die man moet hom tog net nie verbeel sy is paranoïes of beskikbaar nie. Sy is immers net nuuskierig. Die antwoord verras haar:
Kragonderbrekings suck. Veral as mens alleen is en nie kan slaap nie.
Hmpfff, dink Letitia, Mr High and Mighty is alleen en slapeloos, nes sy? Wat van al sy sogenaamde tegnologie? Hoe werk dit nou?
Hmmm, tik sy, insomnia is nie vir sissies nie.
Jy ook?
Uhu. So wat is hierdie ding wat jou wakker hou?
Ek sien jy gebruik nie die tipiese SMS-mode van skryf nie? Hy ontwyk haar.
Nee. En ek voer ook nie gesprekke oor koeitjies en kalfies nie. En jy antwoord nie my vraag nie.
Nag, me. Le Roux. My foon se battery is op sy laaste.
Chicken, stuur sy sonder om te dink.
Wat maak jy, Letitia? vra sy haarself af. Sy bly sit met die foon in haar hand soos een wat ontuis in haar eie bed is. Uiteindelik gee sy moed op, want daar kom geen antwoord nie. Geen wonder nie, sy het weer met die man gepraat asof hy haar maatjie is, eerder as haar kollega. Nie dat dit haar skuld is nie. Dis immers hy wat na ure met haar op allerhande onortodokse maniere kommunikeer.
Tog effe afgehaal, blaas sy die kers dood, stel haar foon se wekker en sit dit op die bedkassie.
Toe die foon weer piep, gryp sy gou in die donker daarna.
Nag, me. Le Roux, lui die boodskap.
Nag, Chris, tik Letitia in die donker. Nee. Te familiêr. Sy wil nie weer goed tik waaroor sy spyt gaan wees nie.
Sy vee die woorde uit en tik: Nag, mnr. Swart.
Agge nee. Klink simpel, besluit sy, en vee weer uit. Nou wat sal sy die vent dan nou noem? Arnoldus? Christoffel? Sy glimlag in die donker. Arnie-the-man?
En so lê sy besluiteloos om eers mooi te dink hoe sy hom sal antwoord.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте