die versoeking nie weerstaan om jou te terg nie. Maar al was die omstandighede ook so dat ek vanaand die kamer met jou moes deel, sou dit nog geen verskil gemaak het nie.”
Hy plaas skielik sy hand onder haar ken sodat sy verplig is om in sy oë te kyk. Sy blik versag toe hy op die blosende gesig en skugter oë in die omraming van sy hand afkyk.
“Jy is heeltemal veilig, Karlien. Ek is nie van plan om eise aan jou te stel nie.”
Hulle het hierdie delikate onderwerp nog nooit so openlik bespreek nie en hy voel hoe sy intuïtief terugtrek, maar hy weier om haar te laat gaan.
“Ek het jou nie met voorbedagte rade in die duister gehou, soos jy dink nie. Daar was net nie tyd om op die besonderhede in te gaan nie. Moenie bekommerd wees nie. Gaan bad nou lekker – ek kom jou so halfagt haal vir aandete. Ek het met die hotelpersoneel gereël dat hulle iemand stuur om na Essie om te sien terwyl ons eet.”
Karlien verstom haar aan die weelde van haar kamer. Sy voel soos ’n koningin, soos ’n beroemde filmster. Toe sy uit die bad klim, staan sy lank voor haar tas. Eintlik het sy nie ’n enkele rok wat deftig genoeg is vir hierdie plek nie. Sy kan tog nie weer haar troupakkie aantrek nie! Dan maar ’n romp en ’n bloes; dis die beste waaraan sy kan dink – die beste wat sy het.
Toe Julius haar kom haal, glimlag hy haar bemoedigend toe. Hy het seker gesien hoe ongemaklik sy voel.
In die groot restaurant heers ’n gesellige atmosfeer. Karlien sê sy sal neem wat Julius bestel. Net toe klink ’n joviale groet op en ’n middeljarige man klop Julius op die skouer.
Julius is opreg bly om sy vriend te sien en nooi hom om by hulle aan te sluit.
Pierre Dupré, bestuurder van een van die kopraplantasies op die Seychelle, is totaal van stryk toe Julius vir Karlien voorstel as sy vrou.
Om Julius, die geswore oujongkêrel van die Seychelle, te hoor sê dat iemand sy vrou is, sal al wat bekende is heeltemal verstom laat. Maar wat die grootste rede vir die verbasing, nee, verdwasing is, is dat Karlien nog jonger lyk as wat sy is. Dupré kan hom moeilik daarmee vereenselwig dat Julius Schreider so ’n jong vrou het.
Maar as Julius die ander man se verbystering agtergekom het, laat hy niks blyk nie. Dupré waag dit ook nie om ’n opmerking te maak nie, nog minder om ’n nuuskierige vraag te stel. Soos Karlien reeds agtergekom het, weet Dupré blykbaar ook dat ’n mens nie persoonlike vrae aan Julius Schreider stel nie.
Hoewel die mans die gesprek aan die gang hou, bly daar ’n ongemaklike atmosfeer deur die hele ete heers. Dis die heerlikste ete wat Karlien nog ooit gehad het, maar sy kan dit nie regtig geniet nie. Sy voel Pierre Dupré se blik telkens ondersoekend op haar en daar is ’n boodskap in Julius s’n wat sy glad nie begryp nie. Miskien verbeel sy haar dit maar net.
Sy bedank die nagereg en koffie en maak verskoning. Met ’n goeienag aan albei mans gaan sy na haar kamer.
Sy maak eers seker dat klein Essie gemaklik is vir die nag en begin dan uittrek. Sy is net gereed om te gaan lê, toe daar ’n ligte kloppie aan haar deur opklink. Die volgende oomblik kom Julius sonder uitnodiging binne. Sy sak verskrik op die bed neer en hou haar kussing voor haar.
Hy kyk haar skerp aan. “Moet tog nie so verskrik lyk nie! Hoeveel keer moet ek jou sê …” Dan sug hy en stap nader. “Dit sal snaaks lyk as ek nie eers hierheen kom voordat ek gaan slaap nie. Ons is veronderstel om getroud te wees en jy het netnou vir my nag gesê asof ek ’n groter vreemdeling is as Dupré.”
“Maar … hoe moes ek dan nagsê?”
Sy mondhoeke trek geamuseer en hy neem langs haar op die bed plaas. Sy stem klink soos dié van ’n onderwyser wat ’n moeilike wiskundeprobleem probeer verduidelik aan ’n leerling wat nie te vreeslik intelligent is nie.
“Kyk, Karlien, op hierdie punt moet ons mekaar goed verstaan. Ons is getroud. Hoe ons getroud gekom het en waarom, is ons saak en het niks met die res van die wêreld te doen nie. Maar ons sal darem ’n soort skyn voor die mense moet handhaaf. Begryp my goed, ek gaan nie dat die hele Seychelle agter my rug vir my lag nie. In die teenwoordigheid van ander mense gedra jy jou asseblief soos ’n getroude vrou teenoor my.” Hy lag kortaf toe hy die verdwaasde uitdrukking in haar oë sien. “Ek weet dis byna die onmoontlike wat ek van jou vra, maar dit kan nie anders nie. Ek sal my bes doen om jou tegemoet te kom, maar daar moet darem reaksie van jou kant af ook wees. Begryp jy wat ek bedoel?”
Sy laat haar ooglede vinnig sak en sê gedemp: “Ja, ek begryp. Ek is darem nie só jonk nie!” Maar al wat sy werklik ten volle begryp, is dat sy ’n probleem vir haarself geskep het wat elke minuut meer gekompliseerd raak. Wat het haar besiel?
Hy staan op. Sy blik dwaal oor haar en daar verskyn ’n trek om sy een mondhoek waarvan sy niks hou nie.
“Daardie klomp sal hul eie oë nie glo as hulle jou nou moet sien nie. Jy lyk kompleet tien jaar oud. Dit gaan goeie toneelspel verg om hulle te oortuig dat alles pluis is met hierdie huwelik.” Hy stap na die deur en sê oor sy skouer: “En, om liefdeswil, sluit jou deur.”
Toe hy uit is, spring sy op om sy bevel te gehoorsaam. Dan gaan staan sy voor die spieël. Lank bestudeer sy haar gestalte in kort somerpajamas, die fynbesnede gesig met die groot bruin oë … Oudergewoonte vang sy haar onderlip met haar tande vas. Dis waar. Sy kan dit nie ontken nie. Sy lyk bitter jonk. Maar dis nie nodig dat hy haar dit elke keer voor die kop gooi nie, dink sy ergerlik. Sy kan mos nie help hoe sy lyk nie!
Met ’n ligte sug draai sy eindelik terug na die bed en kruip in. Julius – en so ook die res van die Seychelle – sal maar vir lief moet neem. Daar is niks wat sy daaraan kan verander nie. Ná al die bekommernis van die afgelope tyd, is sy net verbaas dat sy nie al ’n klomp plooie gekry het nie. As dit so moet aanhou, sal sy een van die dae soos Julius se ouma lyk! Sy glimlag effens, maar dis ’n weemoedige glimlaggie. Wat kan dit haar tog skeel wat Julius van haar dink?
Karlien en klein Essie is nog in droomland toe Julius die volgende oggend klop. “Goeiemôre, goed geslaap?”
“Môre. Ja, dankie. Essie slaap nog steeds.”
“Jy sal jou moet roer. Ons moet net ná ontbyt winkels toe dat ons daar is wanneer hulle oopmaak. Ons tyd is bitter min – die vliegtuig vertrek om eenuur en ons moet omtrent ’n uur voor die tyd op die lughawe wees.”
Toe hulle by die boetiek instap, neem Julius asof vanselfsprekend die leiding. Dit is vir Karlien al asof sy haar hand in syne moet lê, want sy voel kompleet soos ’n skoolmeisie wat deur haar pa geneem word om nuwe skoolklere te gaan koop.
Omdat haar kennis van klere gebrekkig is – sy het maar altyd by ’n verkoping die noodsaaklikste aangeskaf – laat sy hom begaan. Dit blyk dat Julius ook op hierdie gebied ’n kenner is en sy wonder waar hy aan dié kennis kom.
Sy sit met gevoude hande soos ’n welopgevoede kind eenkant terwyl die verkoopsdame die een rok ná die ander voor Julius uitsprei. Hy wys die meeste sommer met ’n handgebaar af. Daar is enkeles wat hy eers van naderby beskou en dan eenkant laat, en toe Karlien met die verkoopsdame in een van die aantrekhokkies verdwyn, kyk sy oor haar skouer asof sy verwag dat Julius ook hier sal wil help.
Woordeloos loop sy ’n draai met elke kledingstuk voor hom vir sy goedkeuring, wat hy net met ’n knik van die kop gee. Een van die rokke dra nie sy goedkeuring weg nie.
“Dis te oud vir jou,” is sy kommentaar en Karlien keer sonder protes terug na die aantrekhokkie.
Daar sê sy: “Sit hierdie een by die ander, asseblief.”
“Maar jou pa dink dis te oud vir jou, juffrou.”
Karlien byt haar onderlip vas, innig dankbaar dat Julius nie nou by is nie. “Nietemin. Ek wil dit hê. Sit dit asseblief by.”
Daarna volg onderklere en nagklere en dies meer. Hier bewaar Julius tot Karlien se heimlike verbasing en geamuseerdheid ’n veilige afstand. Toe hy ’n rukkie later sonder ’n woord ’n tjek uitskryf, kom hy niks agter van die ekstra rok nie. Dis ’n stywe bedrag wat hy op die tjek invul en Karlien kyk