testament wil sien.”
“Jy sal,” antwoord Lelani kortaf, begin wegdraai om na die studeerkamer toe te gaan, maar steek vas toe tant Charity en tant Patience soos twee verwilderde kwikstertjies die eetkamer binnekom.
“Ons meubels, Lelani,” sê tant Charity na aan trane.
“Sý,” begin tant Patience strydlustig en bedwing haarself net betyds om nie alle etiketreëls te oortree en met haar vinger na Yvette te wys nie, “het ’n lys van my en Charity se persoonlike besittings gemaak. Sy het selfs die antieke horlosie wat al die jare in die ontvangsportaal van ons plaashuis gehang het, opgeskryf.”
“Ek het Huis Winterrus van my pa geërf. Alles in hierdie huis is ook myne,” kom dit verwoed van Yvette.
“Nee, ou kintatjie,” sê oom Giepie met ’n droë laggie. “Jy het slegs die huis geërf. Die meubels wat nie ons persoonlike eiendom is nie, sal verkoop word om jou pa se skuld te betaal. En enige kapitaal wat oorbly, is Lelani se erfenis.”
Yvette swaai na hom asof hy haar geklap het. “Wat weet jy, jou armsalige ou man? Jy is net een van die spul parasiete wat op my pa geteer en hom uitgeroei het,” snou sy.
“Dalk,” antwoord oom Giepie rustig, “maar ek was toevallig jou oorlede pa se vertroueling. Ek het ’n afskrif van sy testament gelees. As jy my woord in twyfel trek, kan ons saam na jou pa se prokureur toe gaan sodat hy die testament opnuut aan jou kan voorlees.”
“Sê haar, meneer Taljaard!” kom dit opgewonde van tant Charity.
“Kalm bly, Charity,” maan tant Patience. “Ons het die wet om ons te beskerm.”
“En om te sorg dat reg en geregtigheid doodgeskiet word,” kom dit triomfantelik van tant Charity.
“Geskied, Charity,” korrigeer tant Patience. “As ’n mens jag, skiet jy diere dood.”
“Ek het geweet dit het iets met ’n geweer te doen,” sê tant Charity ingenome. “Kom, Patience. Meneer Taljaard en Lelani sal sorg dat ons nie besteel word nie.”
Die twee vroue stap die vertrek met statige waardigheid uit, oënskynlik onbewus van Yvette wat hulle met moord in haar oë aangluur. Sy lig haar ken en betrag Lelani met onverbloemde minagting. “Jy en jou spul bloedsuiers het ’n week tyd om Huis Winterrus te ontruim. Ek en Roland sal intussen ’n besoek aan my pa se prokureur bring. Wie was hy nou weer?”
“Meneer Wilhelm Kritzinger. Sy kantoor is op die dorp, naas die stadsaal. Julle sal dit maklik kry,” antwoord Lelani koel.
“Kom, Roland,” beveel Yvette.
Roland huiwer en kyk na Lelani, maar sy het reeds op ’n stoel naas oom Giepie plaas geneem met haar rug op hom gekeer. Hy frons en volg Yvette na die ontvangsportaal.
“Sy is giftiger as ’n nagadder, jou stiefsuster,” sê oom Giepie gedemp. “Maar moenie jou deur haar laat ontstel nie, ounooi. Ek het jou pa se testament gelees en gister het meneer Kritzinger dit aan jou voorgelees. Jy weet tog jy het die meubels geërf?”
Lelani sug en skud haar kop verward. “Ek het nie werklik geluister nie, oom Giepie. Die ontsteltenis oor Huis Winterrus het my doof en blind gemaak vir alles wat om my aangaan. Vreemd, ek het altyd geweet Huis Winterrus het aan my stiefpa se vorige vrou behoort, maar ek het nogtans gehoop … geglo … Dit was my eie ma se geld wat gebruik is om sowat tien jaar gelede ekstra badkamers aan te bou en die ou teëldak te vervang. My stiefpa het volstrek geweier om enige verbeteringe aan die huis aan te bring, want volgens hom was dit ’n swak belegging. Maar my ma was so trots op ons woning… op Yvette se huis,” vertel sy verslae.
“Die meubels wat jy van jou ma geërf het, is ’n klein fortuintjie werd,” sê hy paaiend.
Sy kyk magteloos na hom. “Ek gaan dit nodig kry, want …” Sy sluk hoorbaar, lek oor haar droë lippe en vertel hom van die gebeure vroeër die oggend in die Greyvenstein-huis.
Oom Giepie luister aandagtig. Sy gesigsuitdrukking is onpeilbaar, maar sy lees die smeulende woede in sy diepblou oë.
“Arno Greyvenstein is ’n muishond – maar met ’n ma soos ou Helena kan ’n mens niks anders verwag nie,” sê hy grimmig.
“Oom blameer ’n vrou vir haar seun se gedrag?” vra sy geraak.
“Ek het oorgenoeg rede. Arno word as ’t ware in ’n huwelik met ’n meisie gedwing, bloot omdat sy ma dit van hom verwag. Ek praat nie die jongman se optrede goed nie, maar ek kan sy magteloosheid en frustrasie verstaan, want sy ou ma dra die beursie.”
“Ek gaan nie maklik weer werk kry op Sekelbaai nie, oom Giepie. Tant Helena is ’n invloedryke vrou en ek glo sy sal my naam so beswadder dat ek nie eens ’n betrekking by die hospitaal sal kan kry nie. Sy … sy het gedreig om dit te doen,” sê Lelani mismoedig.
“In daardie geval…” begin oom Giepie en swyg toe oom Barend Stoltz die eetkamer binnekom. “En nou, Barend? Waarheen is jy op pad in jou Sondagse pak en met jou briewetas in jou hand?”
Oom Barend prop ’n suiglekkertjie in sy mond, suig ’n paar oomblikke en sluk hoorbaar. Hy skuifel met kort treetjies na Lelani se stoel toe en steek sy hand na haar uit. “Ek is op pad, Lelani. Die taxi wag voor die deur. As ek die nege-uurtrein haal, is ek vroegmiddag by my dogter.”
Sy spring vinnig op. “Sommerso? Ons het nie eens ’n afskeidspartytjie gehou nie. Ek bedoel, ek het nog nie tyd gehad om gewoond te raak aan die gedagte dat oom vir goed weggaan nie,” verwyt Lelani, haar stem hees van dreigende trane.
“Ek hou nie van ’n uitgerekte afskeid nie, want …” Oom Barend snuif en kug en probeer om ongemerk oor sy oë te vryf. “Jy was net vyftien toe ek hier kom woon het, Lelani, maar jy was altyd ’n bedagsame kind. Hier – dis ’n pakkie suiglekkertjies en so ’n ietsie. Gebruik dit, want jy sal dit nodig kry. Ek los vir jou die antieke Duitse bierbeker wat jy altyd so bewonder het. Dag, my dogtertjie.” Hy buk nader en druk ’n taai, soet soen op Lelani se wang voordat hy omdraai en vinnig na die deur toe skuifel.
“Tot siens, oom Barend,” groet Lelani verwese, skaars bewus van die koevert en pakkie lekkers in haar hande. “En baie dankie.”
Oom Giepie staan op. “Ek stap saam na die taxi toe, Barend,” sê hy en haas die vertrek uit.
Lelani sak stadig terug op haar stoel, maak die koevert oop en staar oopmond na die pakkie vyftigrandnote. Sy begin werktuiglik die geld tel en spring ontsteld op juis toe oom Giepie die vertrek binnekom.
“Dis te veel geld, oom! Dis diefstal!” krys sy, reeds op pad na die deur. “Oom Barend het ’n fout gemaak. Stop die taxi, oom!”
Oom Giepie se hand sluit ferm om haar arm. “Dit was nie ’n fout nie, ounooi. Barend Stoltz was ’n suksesvolle sakeman. Hy het my gevra om toe te sien dat jy die geld gaan bank.”
“Maar … maar hoekom? Hoekom betaal oom Barend my noudat ek hom as ’t ware weggejaag het?” vra sy, haar stem skor van trane.
“Liefde neem soveel verskillende vorme aan, Lelani. Vir Barend is liefde om sy suiglekkers met jou te deel … of om vir jou geld te gee, omdat hy nie weet hoe anders om aan jou te sê dat jy sy verblyf hier aangenaam gemaak het nie.”
“Het hy vir oom ook ’n geskenk gegee?”
Oom Giepie lag gedemp. “Nie Barend nie. Ons twis al sewe jaar lank oor sy suiglekkers en my onwelriekende pyp. Dink mooi na, Lelani: jy is die enigste persoon in Huis Winterrus wat hom nooit laat voel het hy is ’n vraat omdat hy so graag eet nie. Ek het my vir die man vervies en die Freeman-susters het hom in geskokte stilte met afkeer aangestaar. Jou pa het hom geïgnoreer. Net jy het hom aanvaar. Aanvaarding is ’n vorm van liefde.”
“Ek was lief vir oom Barend,” erken sy en kyk na die geld. “Ons sal nie nou sukkel om ’n blyplekkie te kry nie, oom Giepie. Maar dis beter as oom solank vir my die geld hou.”
Oom Giepie huiwer, lees die kinderlike vertroue in Lelani se oë