Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

weet Victoria nie, maar twee uur later is sy daar.

      Sy lag toe sy sien hoe Victoria uit die enigste ou pannetjie moes eet, bewonder die huis en ry saam Hermanus toe, waar hulle die winkels invaar.

      Victoria moet haar suster die hele tyd teëhou, want Karien se smaak is bietjie uitspattig en eintlik is sy self gelukkiger in die antiekwinkel, waar sy ’n effens verweerde geelhouttafel en agt stoele kry. Karien flankeer so met die verkoopsman dat hy instem om teen geringe koste die tafel en stoele af te lewer.

      Die volgende paar dae is baie besig. Victoria kry omtrent nie kans om langs die see te gaan stap nie. Sy is ook maar bly toe daar ’n sifreëntjie begin val, want sy kan in elk geval nie haar voete uit die huis sit nie. Elke paar uur klop nog iemand aan die deur om meubels af te lewer, ’n yskas of wasmasjien te bring of goed te installeer. Karien is van groot hulp, al is dit net omdat sy Victoria se gedagtes van Roland aflei. Hulle pak die eetstel en kombuisgoed uit, meet gordyne en ry heen en weer dorp toe.

      Toe sy vyf dae later vir Karien terugneem Kaapstad toe, gaan kuier hulle eers by haar pa. Hy is baie bly om hulle te sien, en alhoewel Karien die meeste van die tyd babbel, kry Victoria en haar pa tog ’n paar oomblikke alleen.

      “Is jy gelukkig, meisiekind?” vra hy vir haar.

      “Ja, Pa.”

      “Dié Roland van jou is ’n gawe man,” sê hy. “Ek het nie gehou van julle skielike besluit om te trou nie, maar nadat ek hom gesien het, voel ek heel gerus.”

      Sy glimlag net.

      “Hy sal goed vir jou sorg, mens kan dit sien.”

      “O ja,” stem sy saam. “Dit doen hy ook. Pa-hulle moet kom kyk na my … die mooi strandhuis.”

      “Ja-nee,” sê hy. “Dit klink nie vir my asof die man ’n tekort aan geld het nie. Is hy nou weer heeltemal gesond?”

      “Ja.”

      “Dis goed so. Jy moet hom mooi oppas.” Gelukkig verander hy die onderwerp. “En wat is dit van Karien en sy beste vriend, dié Peter?”

      Victoria lag. “Ja, sy en Peter gaan uit, maar soos Pa kan sien, beteken dit nie sy los die ander mans uit nie. Sy gaan ewe veel met hulle ook uit.”

      “Ag, sy’s nog jonk,” sê hy toegeeflik. “En sy was nooit so verantwoordelik soos jy en Marlise nie – veral jy. Dis hoekom ek so bly is jy het jou Roland gekry. Jy was gans te ernstig vir jou leeftyd.”

      Toe Victoria laatmiddag terugry, maal haar pa se woorde nog steeds deur haar kop. Roland is nie hare nie en sy het hom ook nie gekry nie. Die gedagte stem haar weer droewig, maar toe sy voor haar huis stilhou, voel sy vir die eerste keer tuis. Dis háár huis, dink sy toe sy oopsluit. Dis regtig hare en dis gevul met meubels wat sý uitgesoek het. Sy skakel die ketel aan, maak die kombuiskassies oop en kyk na al die blinknuwe potte en panne, borde en messegoed. Die gezoem van die nuwe yskas is ’n vertroosting. Sy maak dit oop en kyk na die kos wat netjies op die rakke uitgepak is.

      Later gaan sit sy op die stoep en eet, haar blik op die see. Toe sy gaan slaap, voel sy gelukkig en rustig. Maar in haar slaap hoor sy iemand na haar roep – ’n fluisterstem wat sy herken. Dis Roland wat na haar roep. Sy maak nie haar oë oop nie, sy glimlag net. Hy buig oor haar, sy is seker sy kan hom voel. Hy steek sy hand uit en raak aan haar gesig en sy druk haar lippe teen die palm van sy hand. Hy bly haar ontwyk, maar sy weet dis hy en sy skuif eenkant toe in die groot bed om vir hom plek te maak. Hy hou haar vas en sy voel sy hande oor haar lyf streel, maar toe sy haar arms uitsteek om hom stywer teen haar vas te trek, is daar niks nie.

      Haar oë vlieg oop. “Roland!” roep sy uit en kyk vervaard rond, maar daar is niemand nie. Die straatlig skyn deur die gordyne. Daar is die nuwe laaikas en daar staan die lekker ou leunstoel wat sy gekoop het vir die hoek van die kamer, maar Roland is nie daar nie.

      Sy staan op, trek haar kamerjas aan en loop bibberend deur die koue huis. As hy daar was, sou sy tasse êrens gestaan het, en daar is niks nie. Die voor- en agterdeur is nog gesluit en al die nuwe meubels staan roerloos waar sy hulle geskuif het.

      “Ag!” kreun sy en gaan sit by die tafel met haar kop op haar arms. Wat ’n wrede droom. Dit was so werklik, glad nie vaag en deurmekaar soos drome gewoonlik is nie. Dit was regtig asof hy by haar was.

      Sy maak vir haar ’n beker Milo en neem dit terug bed toe. Die groot bed strek soos ’n verlate woestyn om haar. As Karien nie by was nie, het sy seker twee enkelbeddens gekoop soos vir die ander kamers. Maar Karien het so verbaas gelyk dat sy opsluit hierdie ekstragroot bed gekoop het. Miskien omdat sy diep in haar hart gehoop het …

      Dis onsinnig, probeer sy haarself oortuig. Sy kan nie nou soos ’n verliefde tiener begin ronddwaal nie. Sy en Roland het ’n goeie vriendskap. Hy versorg haar, hy is bekommerd oor haar en hy het vir haar hierdie pragtige huis gekoop net omdat sy gesê het sy wens sy het ’n huis by die see. Wat meer kan sy van hom verwag?

      Sy drink klein slukkies en tuur in die skemerte. Hoe sou sy ander meisies gelyk het? Hoeveel was daar al? Sy wonder hoe dit moet voel om deur hom gesoen te word. Regtig gesoen te word – nie die pikkies wat hy haar op haar wang gee as daar mense by is nie, maar ’n regte, hartstogtelike soen.

      Hoekom sal hy my wil soen? vra sy haarself af. Hy sien haar net as die knap huishoudster. Nee, dink sy koppig, daardie aand in Praag was hy … het hy … Maar dit was omdat sy regtig mooi gelyk het, moet sy erken. Karien en Marlise raas altyd met haar omdat sy altyd sulke vormlose, outydse klere dra. Miskien moet sy nuwe klere koop, hom bietjie laat sien sy is ’n vrou, nie net die huishoudster nie.

      Sy sit haar leë beker neer en krul weer onder die warm komberse op. Sy is nie die soort meisie wat mans kan of wil uitlok nie. Na die gemors met Leo het sy haar hele klerekas verander. Sy wou haarself verander, wegsteek. Sy wou nie hê mans moet sien hoe sy lyk nie. Sy was bang hulle kry ook sulke vreemde idees soos Leo blykbaar gekry het.

      Maar nou het dinge verander. En tog, dink sy somber, Roland is seker omring van mooi meisies by die werk. Modieuse meisies wat nie skaam is om te wys wat hulle het nie. As dit van kleredrag afhang, kan hy op enigeen van hulle verlief raak.

      Sy sug en maak haar oë toe. Sy wil weer van Roland droom. Hy moet weer terugkom en oor haar buig en vir haar fluister. En hy kom inderdaad terug, maar nou in deurmekaar flardes en altyd buite haar bereik. In die droom verdwyn hy elke keer as sy naby hom kom, of soms, as sy na hom toe aangehardloop kom, draai hy om en dan is dit nie hy nie.

      Sy word ’n hele paar keer wakker en huil haar kussingsloop waternat.