moontlik van sy troontjie afgestamp kan word. En ’n mens se woorde op sosiale media word verdraai sodat dit aanpas by wat die joernalis wil skryf.”
Sy lig haar ken gesteurd. “Dis nie waar van alle joernaliste nie. ’n Joernalis wat sy of haar werk ordentlik doen, sal nie bevooroordeeld wees nie en ’n gebalanseerde berig skryf, een wat die standpunte van almal betrokke in ag neem. ”
Hy eet sy kos rustig verder. “Jy het nog nie gesê hoekom ek jou irriteer nie.”
Haar oë bly op die bord kos voor haar. “Jy irriteer my nie, Zander. Om die waarheid te sê dink ek nie vreeslik baie aan jou nie. Ek weet dit moet ’n groot slag vir jou ego wees, maar daar het jy dit. Ek is nou maar eenmaal nie die groupie-tipe nie.”
Sy lig haar kop op en kyk hom vas in die oë.
Net vir ’n breukdeel van ’n sekonde is die emosie in haar oë onmiskenbaar … onsekerheid. Sy kyk feitlik dadelik weer af na haar bord, maar hy weet wat hy gesien het.
Dis ’n baie interessante uitdrukking. Afkeur sou hy verstaan het, selfs irritasie, maar onsekerheid?
’n Heerlike, vol majeurakkoord weerklink deur sy wese. Dít het hy lanklaas gehoor. En skielik is hy haastig om by die huis te kom. Miskien, net miskien, kan hy vanaand nog ’n song uitwurg.
Hy skuif sy stoel terug, tel sy bord en glas op en sit hulle in die wasbak. “Ek is op pad, jy kan ontspan. Jy hoef nie langer in my bakkies vas te kyk nie. Kom, sluit asseblief die voordeur agter my.”
Die verligting op haar gesig is net vir ’n oomblik daar, maar hy sien dit. Halfergerlik stap hy voordeur toe. Sy hoef nou nie in sy arms te spring elke keer wanneer hulle mekaar sien nie, maar om so opsigtelik verlig te lyk omdat hy waai, is …
En toe onthou hy weer die onsekerheid in haar oë. En instink neem oor by rasionele denke. Hy is al by die voordeur, maar hy draai skielik om.
Sy gee verskrik ’n tree agtertoe. Haar mond val oop, haar blou oë word donker.
Gefassineerd, gee hy ’n tree nader aan haar.
“Zander, wat …?”
Hy ignoreer die dawerend vrolike D-majeurakkoord in sy binneste, die rooi flikkerligte, die stemmetjie wat hom wil keer, en hy soen haar.
Dit sou sommer ’n piksoentjie gewees het, net een om haar te bly hinder, te terg, ene wat haar ’n bietjie aan hom sou laat dink.
Maar haar mond is warm en sag, en sy soen hom terug. En net daar vergeet hy al die redes hoekom hy haar wou terg en hinder.
Die D-majeurakkoord raak voller, daar is nou glad strykinstrumente ook by, die klank vul sy ore.
Hy verdiep die soen. En op die een of ander manier raak sy vingers verstrengel in die sysagtheid van haar lang hare. Hy weet hy moet ophou, hy moet sy kop oplig en goed, hy sal nou-nou …
Sy druk hom hard weg, trek haar asem vervaard in. “Wat dóén jy?” vra sy ontsteld.
Hy glimlag en laat sak sy kop weer. “Wel, as jy nie weet nie, moet ons dalk weer probeer …”
“Nee!” roep sy uit en druk hom by die voordeur uit. “Jy kan my nie soen nie!”
Hy blaas sy asem uit en druk sy hande in sy broeksakke. “Ek weet. En ek is … ja,” hy skud sy kop, “nee, ek is nie jammer ek het jou gesoen nie. Dit was … jy soen baie lekker, Anine Vos. Dit was ’n D-majeurakkoord.”
“Waarvan praat jy?” vra sy geïrriteerd en vee haar hare ergerlik uit haar gesig.
Haar hande is rukkerig. Nè?
“Toe ek jou soen, het ek net ‘good notes’ gehoor.”
Sy frons nog steeds.
“Het jy nooit die fliek The Holiday met Jack Black en Kate Winslet gesien nie?”
“Ja, ek het, maar …”
“Die karakter wat Jack Black speel, skryf ’n song vir Kate Winslet se karakter. En, sê hy vir haar, hy’t net die ‘good notes’ gebruik. Net majeurnote. Sodat dit mooi klink. Dis wat ek hoor wanneer ek jou soen. Good notes.”
Die uitdrukking op haar gesig is een van totale verstomming. Met ’n amper desperate beweging begin sy die deur toemaak. “En dié soort lines werk vir jou?”
Hy het al begin wegstap, maar gaan staan en kyk oor sy skouer terug. “Dis nie ’n line nie. Dis waar. Ek sukkel nou al maande om weer ’n song te skryf. Dalk kan ek vanaand nog.”
Sy rol haar oë. “Yeah, right. G’n wonder die koerante is vol van jou eskapades nie.”
“Net vir die rekord, jy’t my teruggesoen. As jy so graag wil weet van my ‘eskapades’ soos jy hulle noem, hoekom doen jy nie ’n onderhoud met my nie?”
Hy het nie bedoel om die vraag te vra nie, maar toe dit uit is, klink dit na glad nie na ’n slegte idee nie.
“Moenie simpel wees nie. Ek is ’n politieke verslaggewer. In jou bedstories stel ek nie belang nie.”
“Eina. Jy’s reguit, nè?” Hy besef hy klink vies, maar aarde tog!
“Ja, ek is. Jy wil weet hoekom ek nie van jou hou nie? Goed, ek sal jou sê. Jy is ’n sanger. ’n Sexy, aantreklike een, toegegee, maar verwaand, vol van jouself en oortuig daarvan jy kan enige vrou bed toe kan sleep as jy so voel. Jy sing goedvoel-liedjies sonder diepte net sodat jy kan ryk word. Ek hoef nie ’n onderhoud met jou te voer om dit te weet nie.”
Sy kake trek styf. “Hoe het jy nou weer gesê? ’n Goeie joernalis ignoreer sy of haar vooroordele. En jy reken jy’s ’n goeie joernalis?”
En toe haas hy hom na sy motor toe. Voordat hy iets totaal onbesonne aanvang. Soos haar weer soen.
“En ek het jou nie teruggesoen nie!” roep sy agter hom aan.
Dié keer antwoord hy nie. Sy kruip so agter haar irritasie weg dat sy nie eens wil erken sy het hom teruggesoen nie.
Maar sy het. Heel entoesiasties … as hy reg onthou.
Hy word bewus van die glimlag op sy gesig. Asof hy nie genoeg probleme het nie, sit hy nou hier en dink aan ’n vroumens.
Hy ry stadig weg. Liewe Here, help. Waar is die musiek? Waar is my note?
Die mineur-klanke van ’n D-kruisakkoord klink in sy ore. Dít is nie wat hy wil hoor nie. Hy probeer die suiwer majeurklank van vroeër hoor, maar verniet.
Al klanke wat die hele pad tot by sy huis in die motor hang, is die hartseertoon van die mineurakkoord.
Drie
“Is jy seker jy wil nie maar oorslaap nie, jou bed is reg?” vra Lizet.
“Ek bly net ’n paar blokke van jou af, en jy weet mos ek slaap eerder in my eie bed.”
“Ja, ja, ek weet,” lag Lizet. “Maar jy kan maar so af en toe uit jou groef klim. Jy hoef nie altyd die regte ding op die regte tyd te doen nie, hoor! Soms kan ’n mens maar spontaan en op die ingewing van die oomblik toegee. Sommer oorslaap by jou sus al bly jy om die hoek.”
“Moet jy nie ook aan my karring nie,” brom Anine terwyl hulle uitstap na haar motor.
Sy probeer ongemerk op en af in die straat kyk. As Lizet agterkom sy is bekommerd iemand agtervolg haar, sal sy nooit die einde daarvan hoor nie. Die hele affêre is sekerlik net haar verbeelding.
“Wat bedoel jy? Wie anders het aan jou gekarring?”
“Niemand.” Anine sluit gou haar motor oop.
Lizet gryp haar hand. “O nee, so maklik gaan jy nie wegkom nie. Is dit Zander? Het iets tussen jou en Zander gebeur?”
Anine is dankbaar dit is donker buite. Die gloed wat teen haar nek opklim, kan sy glad nie keer nie. “Niks het gebeur nie. Hy wou weet wat ek van hom dink, en ek het hom