deur haar kamervenster staan en betrag, wonder sy of die Duque haar regtig vir ’n swem gaan neem.
’n Verborge duiweltjie ontwaak in haar en por haar onverwags aan om vandag daardie luukse kanariegeel bikini-swempakkie van haar aan te trek. Sy het die gewaagde pakkie weliswaar nog nooit gedra nie, maar sy koester op die oomblik ’n onweerstaanbare drang om die preutse Duque ’n bietjie uit sy waardigheid te skok; om hom te laat besef dat sy nie ’n plaaslike marionet is nie, maar wel Ronelle Dekker met ’n sin en wil van haar eie. Ja, sy sal nogal graag wil sien of hy regtig ’n onheilige humeur het en of daardie swart oë van hom werklik vuur kan spoeg as hy kwaad is!
Daar is ’n vreemde vonkeling in haar groen oë toe sy aan die Duque dink. Die man is verbrands aantreklik en sy is ook glad nie meer so seker of sy nie alreeds smoorverlief op hom is nie. Dog sy is verstandig genoeg om te besef dat sy hierdie ongevraagde liefde, as dit wel liefde is vir die Duque, onverwyld in die kiem sal moet smoor. Sy is oortuig daarvan dat Diago hom nooit in der ewigheid met so ’n ellende sal opsaal deur met haar te trou nie!
Nee, hy sal trou met sy niggie wat eersdaags van Lissabon af arriveer. Hulle is immers van dieselfde stand, praat dieselfde taal en deel dieselfde gewoontes en gebruike.
Toe stap sy doelbewus na haar hangkas en neem die geel baaipakkie ter hand, betrag dit ’n oomblik oorwegend en plaas dit dan doelgerig op die bed neer. Daarna neem sy die geel baaikeppie en ’n gitswart handdoek met ’n yslike, wit draak daarop uit die laai en voeg dit by die baaipakkie.
Onderwyl sy ’n aria uit Die Vrolike Weduwee fluit, verklee sy in die gewaagde baaipakkie wat slegs die allerbelangrikste liggaamsdele bedek. Daarna neem sy ’n paar strandsandale en trek dit ook aan – onbewus van die feit dat ’n mens dwarsdeur die dun strandjakkie kan sien.
Met haar baaikeppie in die hand en die swart-en-wit handdoek oor haar arm, stap sy ’n paar minute later op die stoep uit, net betyds om te sien hoe die Duque se lang sportmotor by die hek indraai en voor die deur stilhou.
Die man se onberispelike voorkoms slaan byna haar asem weg. Hy is in ’n wit broek, wit sporthemp, wit-en-swart kleurbaadjie en wit skoene en kouse geklee. Hy lyk inderdaad koel en gemaklik in hierdie ontsettende tropiese hitte, en hartbrekend aantreklik in die gemaklike, wit drag. Sy swart hare wat glad agteroor gekam is, blink soos ’n kraai se vlerk en sy breë, uitdagende skouers doen sy netjiese baadjie eer aan.
Lank, fier en dinamies bestyg hy die trappies, stoot die gaasdeur oop en betree die stoep. Toe rus sy oë op Ronelle.
“Goeiemiddag, señorita,” groet hy haar met ’n onpeilbare uitdrukking in sy donker, broeiende oë. Sy beantwoord sy groet beleef, en dan skuif sy blik stadig van haar vlammende hare tot by haar klein, geskoeide voetjies.
Toe glimlag hy meteens – ’n glimlag wat enigiets kan beteken – hou ’n goedversorgde hand uit vir haar handdoek, en sê met iets soos ’n geheimsinnige, gedempte laggie: “Aangesien jy gereed is, kan ons maar dadelik gaan.”
Hulle het al ’n hele ent gery, toe tref dit Ronelle meteens dat hulle glad nie in die rigting van die strand beweeg nie, maar wel in die teenoorgestelde rigting.
“Het u nie nou verdwaal nie, señor Diago?” vra sy ietwat bedees.
Maar die Duque gee slegs ’n kortaf laggie en verklaar sag, nadruklik: “Nee, señorita, ek dink ek kry nou stellig eers rigting.”
“Maar ons beweeg dan weg van die strand af!” waag sy dit weer, kyk die man vlugtig sydelings aan en toe weer weg.
“Presies,” hoor sy hom ietwat kortaf sê.
“Maar gaan ons dan nie swem nie, señor?” wil sy verbaas weet. Sy kan die man se eienaardige optrede glad nie begryp nie.
Maar dan hoor sy hom weer sê: “Ons …?” Sy merk hoe sy een wenkbrou ’n duidelike vraagteken vorm. “Ek vrees gemengde swemmery word nie hier op Braca toegelaat nie, señorita. Nee, jy gaan alleen swem,” help hy haar met ’n onpersoonlike stem reg, “maar nie by een van Braca se openbare strande nie.”
Hulle is alreeds buite die dorp en die Duque trek die motor terstond uit die pad, in die skaduwee van ’n boom, en hou stil. Hy draai hom skuins op die sitplek totdat hy Ronelle behoorlik in fokus het. Toe brand sy oë in hare van onderdrukte ergernis.
Daar is ook geen vriendelikheid meer in sy stem nie toe hy eensklaps onverbiddelik sê: “Laat ons mekaar asseblief mooi verstaan, señorita. Ek is deeglik bewus van die skrapse baaipakkie onder daardie oulike strandjakkie en ek is seker jy weet wat my beskouing van sulke onbehoorlike kleredrag is –”
“U verbaas my, señor Diago,” val Ronelle hom ewe onskuldig in die rede. “Hoe is dit moontlik dat u weet wat ek onder my strandjakkie aanhet?”
“Dis baie maklik, señorita. Al sou ek ook nie deur daardie dun strandjakkie kon sien nie, sou dit vir my nog baie maklik gewees het om te raai,” antwoord hy, nog steeds onverbiddelik. “Jy weet dit blykbaar nie, maar die goeie señor professor het my eendag die guns verleen om deur julle familie-album te blaai. Ek het al die foto’s van jou gesien, vanaf die dag toe jy ’n maand oud was; foto’s van jou in alle soorte kleredrag. Dog elke foto van jou in baaiklere was absoluut onbehoorlik om in ’n album te vertoon. Jy skyn ’n onweerstaanbare voorliefde te hê vir skrapse baaipakkies, señorita. En om daardie rede kan ek jou nie eens in my Quinta se swembad laat swem nie, want dit is onbetaamlik dat my personeel jou so onbehoorlik geklee sien.”
“Bedoel u dat hier op Braca vir my geen plek is om te swem nie? ” vra Ronelle met ’n gevaarlike vonkeling in haar oë, nou self verontwaardig oor die Duque se pynlike preutsheid. Sy wou hom uit sy waardigheid skok, maar nou wil dit voorkom asof sý die een is wat geskok is … Reken, dat hier op die ganse Braca nie eens vir haar ’n ou plekkie is om te swem nie …!
Maar dan hoor sy die Duque weer sê: “Nee, ek vrees hier is nie, señorita. Maar sodra jy vir jou ’n respektabele baaipakkie gekoop het, kan jy die Quinta se swembad as jou eiendom beskou.”
“Dankie, señor, maar ek glo nie ek sal van u aanbod gebruik maak nie,” antwoord sy, nou bleek en bitter ontstoke. “Ek vrees my vader het ’n groot fout gemaak. Hy moes my nooit hierheen laat kom het nie. Sal u my asseblief sonder versuim terugneem?”
’n Lang ruk kyk die Duque haar aan met nougetrekte, smeulende oë. Toe vra hy met ’n onpersoonlike stem: “Wil jy nie meer gaan swem nie, señorita? Ek weet van ’n afgesonderde plekkie langs die rivier waar jy vanmiddag kan gaan swem. Maar begryp my mooi, ek sê nét vanmiddag.”
Dog Ronelle wil nou niks van die Duque en sy swemplekke weet nie. Sy antwoord dus kil en met vlammende oë: “Moet u asseblief nie langer verontrus nie, señor. Ek sal nie vanmiddag, of enige ander middag, in u rivier gaan swem nie; ook nie in u swembad of op u strand nie. Stel dit u tevrede?”
“Wel, as jy beslis weier om van jou onbehoorlike swemklere af te sien, señorita, stel dit my inderdaad tevrede,” laat die edelman sag en met ’n ligte skouerophaling hoor, skakel die voertuig aan en trek sonder meer weg.
Daar is ’n harde, onverbiddelike trek om sy mond en dis duidelik dat hy nou net soveel van Ronelle verdra het as wat hy in een dag kan verduur. Met laasgenoemde is dit nie anders gesteld nie. Sy hoop van harte dat sy hierdie onuitstaanbare man nooit weer hoef te sien nie!
Die kort rit na die Dekkers se woning lê hulle in absolute stilte af. En toe die Duque eindelik voor die deur stilhou, wag Ronelle nie eens dat hy die motordeur vir haar oopmaak nie, maar klim haastig uit die voertuig.
Ofskoon haar oë nog vlam van diepe misnoeë, bedank sy hom nietemin beleef vir die motorrit, groet hom koelweg en stap die huis binne met haar kennetjie trots in die lug – onbewus daarvan dat die Duque se oë elke beweging van haar volg, nou met ’n vreemde, peinsende blik. Haar trots en die vuur in haar roer iets diep in hom, ’n gevoel waarmee hy nog nie tevore kennis gemaak het nie.
Onderwyl Ronelle in ’n koel somersrokkie verklee, huil sy haar pragtige oë rooi van skone misnoeë, frustrasie en mismoedigheid. Sy wens sy het nooit ’n voet in hierdie miserabele plek gesit