Die koning se wingerd. F. A. Venter

      Josabat rol self die slaapgoed op; die nuwe velslaapmat wat sy gemaak het, haar beste jakkalsvelkaros. Die dogters het ’n velsak met water gevul, en toe is alles skielik klaar.

      “Wil jy dan nie eers skoon klere aantrek nie, my kind?” vra Josabat.

      “Daar is nie tyd nie,” sê Nabot. “Johanan moes al weg gewees het.”

      Hy haal sy boog en pylkoker van die muurpen af en gee dit vir Johanan, asook sy skedemes. “Die beste boog in Israel,” sê Nabot met ’n stroewe glimlag. “Hy dryf ’n pyl dwarsdeur ’n eikeboom.”

      Jerusa bring vir Johanan ’n slingervel en ’n velsakkie met ronde klippe, en toe staan hulle daar bymekaar, sonder om te praat, wag op die oomblik wat hulle nie wil belewe nie. Totdat Nabot kortaf sê: “Kom, Johanan. Daar’s nie tyd nie.”

      Johanan swaai die watersak en die slaapgoed oor sy skouers, vat die kossak en die pyl en boog en groet sy susters haastig. Nabot is reeds buite en Josabat wag by die deur. Toe hy haar groet, hou sy hom styf vas.

      “Jy moet versigtig loop,” f luister sy, “en vra elke dag die Here se genade.”

      “Moenie bekommerd wees nie, Moeder,” antwoord hy dapper. “Ek sal versigtig wees. Ek het veilig tot hier gekom; ek sal veilig verder gaan.”

      Hy maak hom van haar los en gaan by die deur uit, die donker in. Die vroue bly net daar staan. Toe Josabat die trane voel kom, draai sy om en gaan blaas die lamp dood.

      Johanan groet sy broers wat uit die donker nader gekom het, en toe lei sy vader hom van die huis af weg tot onder die ou terpentynboom.

      Daar gaan staan Nabot om nog weer te praat. “Ou seun,” sê hy in die wind wat nou sterker waai, “daar is ’n pestilensie in Israel …” Hy trek Johanan aan die skouer nader, praat vlak by sy gesig. “Het jy gehoor van Elia?”

      “Al van hom hoor praat, Vader,” antwoord Johanan sonder opwinding.

      “Hulle sê hy’s ’n egte profeet, ’n ware man van God.” Nabot druk Johanan se skouer nog stywer. “Ek wil hê jy moet met hom gaan praat. Hy woon in Tisbe in Gilead.”

      “Tisbe? Maar dis heel uit my pad!”

      “Jy móét dit doen vir die Here.”

      “Hoe kan ek met ’n profeet gaan praat? Ek is nog ’n bogkind.”

      “As jy oud en sterk genoeg is om jou teen die koning te verset, dan kan jy maar met ’n profeet gaan praat. Onthou, jy doen dit vir Israel. Gaan vertel vir Elia alles wat in Samaria gebeur het en sê vir hom Nabot van Jisreël laat weet hy moet oorkom en Agab kom bestraf.”

      Al is hy moeg, voel Johanan die ywer, die opwinding, in hom roer. Hy het iemand hoor sê Elia is anders as ander mense en dat hy vir niemand bang is nie. “Ek sal gaan. Ek sal my bes doen, Vader,” sê hy beskeie.

      “Die Here seën jou en sal jou beskerm, my seun. Nou moet jy loop. Soek voor dagbreek vir jou ’n skuilplek. Loop reguit na die Jordaan. Teen môrenag moet jy deur die rivier probeer wees. Daar sal jy veiliger wees. Van Tisbe af hou jy al anderkant die Jordaan langs, by die See van Kinneret verby tot by Merom. Ons vee staan daar by die boer Josia, ’n godvresende man uit die stam Naftali.”

      “Ek sal maak soos Vader gesê het. Stuur gou tyding nadat Vader in Samaria was.”

      Toe groet hulle mekaar. “Sê vir Elia Israel het hom nodig,” versoek Nabot nog vir laas. Hy kyk Johanan agterna, maar sien hom nie. Luister, maar hoor hom nie.