haar gaan ’n deur oop.
“Ek is bietjie haastig –” begin sy, maar word deur ’n stem agter haar onderbreek.
“Juffrou Mulder? Kathleen?”
Sy draai om. Agter haar staan twee mans, een staan met sy rug na haar toe, besig op sy selfoon. Die ander een steek sy hand uit.
“Ek is Koos Terblanche, die prokureur. Welkom in ons dorp. Het jy die sleutel gekry?”
“Dankie, ja, ek het. Ek …”
“Kan ons ’n paar minute gesels?” vra hy. “Ek belowe dit sal nie lank neem nie.” Hy kyk na die man langs hom. “Steyn, dis die dame van wie ek jou vertel het.”
Steyn hoor Koos se stem, maar hy tik die boodskap op sy foon klaar en stuur dit weg. Sy ma kry seker weer die piep, maar hy wil eers seker maak van sy blyplek voordat hy met haar praat. Sy is kapabel en stuur al drie sy susters om te kom kyk of hy oukei is. As hulle hom nou moet sien, sal hulle hom dadelik in die naaste bed stop. Hy voel ellendig en bly met groot moeite regop.
“Steyn …” sê Koos weer en half geïrriteer draai Steyn om.
“Kathleen, dis Steyn Erasmus. Steyn, Kathleen Mulder.”
’n Oomblik kantel die wêreld om hom. Magtig, hy moet slegter voel as wat hy gedink het. Om met ’n pynlike arm so ver te bestuur was beslis nie baie slim nie, maar hy moes net wegkom. Ten spyte van die helse pyn in sy skouer en die longontsteking wat hom nog nie heeltemal gelos het nie, kan hy sy oë nie van die vroumens afhaal nie.
Kathleen. Die naam pas by haar porseleinfyn gesig. Sy’s lank. En mooi. Vrek mooi. En sy ruik na blomme. Landerye vol blomme. Lang, reguit blonde hare hang laag af teen haar rug. ’n Paar ligblou jeans met ’n skeur bokant die een knie pas netjies om ’n baie sexy lyf. Mooi skouers steek bokant ’n wit kanttoppie uit. Blou oë kyk hom koel aan. Sy steek haar hand uit. Hy huiwer ’n oomblik, want iets sê vir hom dis nie ’n goeie idee om aan haar te raak nie.
Sy lig haar ken, haar arm begin sak. Eers toe steek hy sy hand uit. Haar vingers fladder soos ’n verskrikte voël se vlerke onder sy hand. Interessant. Toe nie so koel en kalm soos wat sy voorgee nie.
Voor hy iets kan sê, trek sy haar hand vinnig uit syne en kyk na Koos. “U wou gesels, meneer Terblanche? Soos ek gesê het, ek is haastig …”
Koos sit ’n hand op haar skouer en stuur haar in die rigting van sy kantoor. “Ja, ja, net ’n paar minute. En sê asseblief Koos. Op Greyton is ons baie informeel. En op Greyton, Kathleen, sal jy agterkom, het ons baie tyd.”
Koos draai skuins om die deur toe te maak en sien nie hoe die vrou haar oë rol nie. Steyn grinnik. Hy verstaan haar irritasie baie goed en ’n maand gelede sou hy heel waarskynlik net so geïrriteer gereageer het. Sy’s haastig, sy het dinge wat sy wil gaan doen, sê haar hele lyf.
“Steyn hier soek ’n blyplek vir twee maande. Jou tante het gereeld die klein kothuisie in haar tuin uitverhuur en ek het die verhurings vir haar hanteer. Steyn het so tien dae gelede gevra om die kothuis vir die volgende twee maande te huur en ek …”
“Die kothuis? Ek kan nie ’n kothuis onthou nie?” vra sy fronsend.
“Ja, jou tante het die vervalle geboutjie op die erf laat regmaak en die afgelope paar jaar het sy dit gereeld uitverhuur. So, wat sê jy?” Hy glimlag. “Jou tante het my oordeel vertrou. En jy het my ietwat onkant betrap toe jy van die lughawe af bel om te sê jy is op pad. Ek weet natuurlik jy en jou susters gaan elkeen hier kom bly vir ’n maand, maar ek het nie gedink een van julle sal dadelik wil kom nie. Ek weet ek moes dit met julle bespreek het, maar …” Hy sprei sy hande voor hom uit. “Ek hoop ons kan mekaar tegemoetkom.”
Sy maak haar oë ’n oomblik toe, pers haar lippe saam en druk twee vingers teen haar slape. Die girl is duidelik nie baie opgewonde oor die idee nie.
“Ek is jammer, Koos, dit gaan nie werk nie. Maar ek verstaan die probleem. Meneer Erasmus kan in die kothuis bly totdat hy ’n ander plek gekry het om te huur. Ek is hier vir ’n maand en dan gaan my twee susters ook elkeen ’n maand lank hier wees. Ek … ons sal verkies dat daar nie ander mense op die perseel is nie.”
“Maar, Kathleen –” begin Koos.
Steyn sit sy hand op Koos se arm. “Dis fine, Koos. Ek sal môre ’n ander plek soek.”
“Maar jou arm …” kap Koos teë en beduie na die hangverband waarin sy een arm rus.
Steyn ignoreer hom en draai na Kathleen. “Sal ons ry?” vra hy en lig sy hand op met die tuinwoonstel se sleutel daarin.
Al haar aandag is nou egter net by die prokureur. “Meneer Terblanche, ons het gewonder – my tannie het nie dalk ’n brief by julle vir ons gelos nie?”
Koos skud sy kop. “Nie by my nie. Maar as jy iets kry, laat weet my tog. Ek is net so nuuskierig oor hoekom sy julle –”
“Dankie,” onderbreek Kathleen hom. “Kom ons ry.”
Sonder om weer in sy rigting te kyk, draai sy op haar hak en groet vir Koos oor haar skouer. Steyn stap agterna, sy oë sak af na waar die punte van haar lang hare wip-wip bokant ’n netjiese sitvlak. Hy sluk ’n kreun in. Vrek. Hy kan skaars regop bly, sal hy nou waaragtig soos ’n tienerseun oor ’n vroumens se agterstewe loop en kwyl.
Kathleen kyk in die truspieël van die huurmotor of die plat, swart sportmotor haar nog volg. Sy leun vorentoe en stel die lugverkoeling in die motor op. Haar hele lyf gloei en vandat Steyn Erasmus haar hand in sy groot ene toegevou het, het haar hart nog nie ophou rondspring in haar binneste nie.
Sy is nege-en-twintig, goeiste, nie ’n lawwe bakvissie nie. Ja, hy is ’n mooi man, maar sy is hier om ’n besigheidsplan op te stel, nie om haar te vergaap aan mooi mans nie. Vir tall-dark-en-handsome-met-viooltjieblou-oë het sy beslis nie tyd nie.
Veral nie een met ’n hangverband om sy een arm nie. Wat sou die man oorgekom het? En hoe bestuur hy met die een arm?
Sy hou die stuurwiel stywer vas. Dit het niks met haar te doen nie. Hy is ’n groot man, hy kan na homself omsien. Buitendien, sy gaan so besig wees die volgende paar weke, sy het eenvoudig nie tyd om nog by iemand anders se beseerde arm betrokke te raak nie.
Ta’ Peet se geld gaan baie help met haar planne, maar sy sal ook hulp van die bank moet kry en hulle wil ’n mooi uiteengesette besigheidsplan hê. Sy het iets daarvan op universiteit geleer, maar dit was baie lank terug en sy onthou nie veel daarvan nie. Presies wat dit is en hoe ’n mens dit doen, sal sy van voor af moet uitvind, maar sy het ’n maand om dit uit te pluis en die BCom-graad sal hopelik iewers inskop.
Wat maak die vent op Greyton? Hy is groot en gespierd, maar daar is donker kringe onder sy oë en hy is blekerig. Miskien is dit maar hoe hy lyk, hoe sal sy weet?
Sy skud haar kop, vies vir haarself. Hy reken hy kan môre ’n ander blyplek kry, so sy sal hom nie gou weer sien nie.
By die oprit na ta’ Peet se huis draai sy in en beduie deur die venster Steyn moet agter haar aanry. As sy reg onthou, is daar baie parkeerplek op die erf. Sy parkeer voor die huis.
Soos baie van die huisies op Greyton is hierdie een ook tot sy oorspronklike glorie herstel. Sy en haar susters het baie naweke vir ta’ Peet help verf en gordyne maak. Die resultaat herinner ’n mens aan ’n prentjie van huise op die Engelse platteland. Die hele dorpie is boomryk en hier voor ta’ Peet se huis is ook baie bome. Maar anders as gewoonlik, is die tuin verwaarloos.
’n Oomblik vergeet sy van die man wat agter haar aangery het en staar na die plek wat soveel heerlike herinneringe vashou. Sy was seker vier jaar laas hier. Hoekom het sy so lank gewag?
Sy onthou nog hoe ta’ Peet sak en pak by hulle kom intrek het om na haar, Livie en Bella om te sien ná hul ma aan borskanker dood is. Kathleen het nog verslae gewonder hoe sy haar pa kan help, toe ta’ Peet daar opdaag. Leen en haar twee susters was toe nog op laerskool, en ta’ Peet het gebly totdat Bella klaar matriek