dit was jy!” Hond kantel sy kop. “Jy’s vuil,” sê sy en stap vinnig by hom verby. “Bly net daar, ek vat net kos vir die man, dan kom bad ek vir jou.”
Toe sy die woord “bad” sê, spring hy op en verdwyn om die hoek van die huis.
“Ha!” roep sy agter hom aan. “Nou weet ek hoe om van jou ontslae te raak.”
Sy stap vinnig tot by die kothuis. Kyk nou net na haar – sy praat met ’n vreemde hond en dra kos aan vir ’n vreemde man wat nie haar hulp wil hê nie. Pateties, dis wat sy is.
Sy klop, maar toe sy niks hoor nie, draai sy die voordeurknop. Die huis is nog steeds nie gesluit nie. Die ellendige mansmens. Nou sal sy haar daaroor ook bekommer.
“Steyn!” Sy stap in. Sy sit die broodjie op die kombuistoonbank neer. “Hier is ’n toebroodjie. Sluit jou deur!” Sonder om te luister of hy haar hoor, maak sy haar vinnig uit die voete.
Steyn hoor Kathleen se stem verlangs, maar hy raak weer aan die slaap. Toe hy uiteindelik wakker skrik, is hy ’n oomblik lank gedisoriënteer. Operasie. Longontsteking. Greyton. Hy is op Greyton. Hy swaai sy bene oor die rand van die bed en staan op.
Volgens sy horlosie is dit halfvier. Sy instink is om om te draai en verder te probeer slaap, maar sy skouer is vrek seer. En hoewel hy glad nie honger voel nie, weet hy hy moet iets eet.
Hy haal ’n broek en ’n T-hemp uit sy sak. Om die broek aan te trek, is nie ’n probleem nie, maar hy moet eers sy arm uit die hangverband haal om die T-hemp aan te trek. Sy arm is wragtig seerder vandag as gister.
Magtig, hy kan nie glo hoe min krag hy het nie. Dis asof sy lyf hom wil terugkry ná gister se mishandeling. Dit was ’n sotlike ding om self so ver te bestuur, hy besef dit nou. Die verstandige ding sou gewees het om by sy ma te gaan bly totdat hy meer mens voel voordat hy die amper twee uur lange trippie Greyton toe aangepak het. Maar hy was so keelvol van mense om hom, hy wou net wegkom.
Dis beslis weer tyd vir ’n pynpil. Kathleen het vroeër vir hom pille gegee, dis seker nog in die sitkamer. Hy is verbaas dat hy, ten spyte van die pyn in sy skouer, weer aan die slaap geraak het nadat almal hier uit is, maar nou moet hy beslis iets eet en weer ’n pil drink. Hy kners op sy tande en stap stadig sitkamer toe. Verdomp, hy beweeg soos ’n ou man.
Die houers met medikasie staan nog steeds op die tafel. Hy tel dit op en stap kombuis toe om water te kry. Dis toe dat hy die netjies toegemaakte bordjie sien staan. Kathleen het iets gesê van ’n toebroodjie. Sy maag grom. Hy ís bleddie honger.
Hy is net klaar met die toebroodjie, toe hoor hy ’n gekrap aan sy voordeur. Wat de hel? Dis seker ’n tak of iets. Hy gaan in elk geval nou weer slaap. Maar halfpad terug kamer toe, begin die krappery in alle erns. Vies ruk hy die deur oop.
“Woef,” hoor hy van onder en toe hy afkyk, staan ’n hond met sy tong wat uithang vir hom en kyk.
“Wie’s jy?” brom hy vies.
“Woef.”
“Dieselfde vuil brak van vroeër?” Verbaas hurk hy af en krap die hond onder sy ken. “Iemand het jou gebad, lyk dit my.”
Die hond gee sy hand ’n lek en draai weg. Hy begin teen die trappies af draf. Steyn leun teen die deur en kyk hom agterna. Hy verlang sommer na Kolle, die hond wat hy op skool gehad het. Vandat hy op sy eie bly, is daar skaars tyd om na homself te kyk, wat nog te sê van ’n ander lewende wese.
Die hond kyk terug oor sy skouer en blaf weer. Hy draf weer terug tot voor Steyn en sy geblaf is nou dringender.
“Wat is fout?”
Die hond draai weer weg en storm blaf-blaf teen die trappies af. Aan die onderkant kyk hy terug, gee weer ’n paar blaffies en draf omkyk-omkyk in die rigting van die groot huis.
Iets moet fout wees. Steyn stap so vinnig soos wat sy wankelrige bene hom toelaat agter die brak aan, om die hoek van die huis tot voor die voordeur. Die hond krap-krap teen die voordeur en begin met ’n allervreeslike geblaf.
Die deur word oopgeruk. “Hond, sjuut!” raas Kathleen.
Steyn gryp die pilaar aan die bokant van die trappies vas. Bliksem. Die vroumens beroof hom van sy laaste bietjie asem. Vandag het sy ’n kort rompie aan wat bokant haar knie sit. Daarby het sy ’n ligblou toppie aan wat styf om haar bolyf pas en elke kurwe beklemtoon. Haar hare is deurmekaargekrap en sy het ’n gefrustreerde uitdrukking op haar gesig, maar dis heel waarskynlik omdat sy hom weer sien.
“Steyn!” roep sy bekommerd uit en kom vinnig nader. “Wat is fout? Is jy oukei?”
“Dankie, ja.”
“Wat soek jy hier?”
Hy beduie na die hond. “Hy het my kom haal.”
Sy glimlag, die kuiltjies maak vir ’n paar millisekondes hul verskyning.
“Hy het my ook vroeër kom haal. Maar ek is nie siek nie …”
“Enige ander probleme?”
“Ek sukkel met ’n besigheidsplan, maar jy moet in die bed kom, dink ek. Kyk hoe bleek is jy.”
“Ek het jou broodjie geëet, dankie. En ek voel nou beter, hoewel ek eerder moet sit as staan.”
Sy klik met haar tong en trek hom aan sy gesonde arm die huis in. “Ek verstaan nie hoekom ’n groot man nie na homself kan kyk nie. Kom sit. Kan ek iets vir jou kry? Koffie? Tee?”
“Net ’n glas water, asseblief.” Hulle stap deur die sitkamer na die eetkamer wat daaruit vloei. Hy gaan sit op ’n stoel by die eetkamertafel. Haar selfoon lê langs ’n skootrekenaar wat oopgemaak staan. Hy hoor haar nog in die kombuis en voordat hy mooi nadink oor wat hy doen, stuur hy vir homself ’n boodskap van haar foon af. Dalk moet hy haar die een of ander tyd bel. Hy sit die foon neer en draai die rekenaar sodat hy kan kyk wat daarop staan.
’n Besigheidsplan. Dit lyk asof sy op die internet gaan soek het na voorbeelde.
“Hier is jou water … Wat doen jy?” Sy klik vies met haar tong, stap vinnig nader, sit die glas water langs hom neer en draai die rekenaar terug.
“Ek sien jy kyk na besigheidsplanne?”
“Ek het jou gesê ek het nie jou hulp nodig nie.”
“En ek het vir jóú gesê ek het nie jou hulp nodig nie, maar jy bring in elk geval vir my ’n toebroodjie.”
“Enige mens sou dit doen –” begin sy heftig, maar hy skud sy kop.
“Nee, Kathleen, ek kan jou verseker, min ander mense sou so iets vir ’n wildvreemde doen.”
“My susters sê vir my Leen.”
Hy steek sy hand uit en raak aan haar hare wat oor haar skouer hang. “Jy’s ’n Kathleen.”
Sy ruk haar kop terug. “Kan ek jou help om terug te stap huis toe?”
“Ek het so pas weer ’n pynpil gedrink, ek is oukei vir die oomblik. Ek kan jou help, weet jy?”
Vies pers sy haar lippe saam. “Ek sê mos dis nie nodig nie, ek sal regkom.”
“Sien dit as ’n dankie vir die toebroodjie.”
Sy gluur hom aan. “Jy’s siek, ek het probeer help. Jy skuld my nie iets nie.”
“Jy’t ’n probleem, een waarmee ek kan help. Dis nou natuurlik as jy nie te hardekwas is om iemand anders se hulp te vra nie.”
“Ek is nie die een wat hardekwas is nie! Selfs jou ma dink dit van jou.”
“En wat sê jou ma van jou?”
Sy trek haar asem skerp in en vou haar arms. “My ma … my ma is lankal terug oorlede.”
Hy sit agteroor, voel soos ’n idioot. “Ek is jammer.” Met sy gesonde arm se hand druk hy op die tafel voor hom en kom orent. “Nou maar goed, ek sal jou nie verder pla nie.”