Shéri. Shéri Brynard

nie maklik was nie.

      Dit was ’n harde, tawwe tyd vir hierdie Downsindroom-meisie, maar ek het dit ook vreeslik geniet. My vakke was Sake-Afrikaans, Business English, Kindergesondheid en Didaktiek. Die praktiese deel was vreeslik lekker. Die lekkerste was dat ek geleer het hoe om klasse aan te bied. Ek moes verskillende lesse voorberei, soos ’n skeppende les van plak of teken, Bybelkring, musiekkring en storielesse. In dié tyd het ek in diepte geleer hoe om ’n kleuterskool-assistent te wees.

      Ek het ook baie pret gehad in my studentejare. Ek sal dit altyd saam met my dra. As iemand verjaar het, was daar ’n partyjie. En ons het mekaar dit gegun om goeie punte te behaal.

      Een naweek het Lanel Pietersen my en Riana Venter saam met haar plaas toe genooi. Hulle het my soos een van hulle behandel en dit het nie gevoel of ek “anders” is nie. Dit was nogal spesiaal. My tyd by die kollege het my baie selfstandig gemaak, en hoewel die meeste studente en dosente later Sotho was, het ek deel van hulle gevoel, en gevoel hulle aanvaar my. Niemand was ooit met my lelik omdat ek is soos ek is nie.

      As deel van my kursus moes ek by kleuterskole praktiese onderwys doen. In 2002 het ek by Lettie Fouché begin werk om ervaring te kry. Ek het lesse aangebied met die apparate wat ek gemaak het toe ek geswot het.

      In 2009 het ek ’n nasionale diploma in Educare van Motheo Kollege verwerf, en die Ewald Fichard Spesiale Akademiese Prys is aan my toegeken.

      Die Suid-Afrikaanse Downsindroom-vereniging het sy hoogste prestigeprys aan my toegeken omdat ek die hoogste akademiese kwalifikasie van iemand met Downsindroom in die land verwerf het. Die prys is deur Helen Zille, die premier van die Wes-Kaap, aan my oorhandig.

      Die aand voor my diplomaplegtigheid het my ma vir my ’n cocktail-partytjie gereël. Suzette en ’n paar maats het vooraf viool gespeel. Daarna was my ma aan die woord. Toe sy ’n heildronk op my instel, het sy gesê sy het haar erfgeldjies bymekaargemaak vir ’n geskenk vir my, en uitgeloop om dit te gaan haal.

      Ek kon nie wag vir die verrassing nie. Die volgende oomblik het Marisa, wat in Londen woon, by die glasdeur ingekom.

      Jaco Lamprecht was daardie aand vir die eerste keer by een van ons spesiale gesinsfunksies. Hy en Suzette het toe net begin uitgaan.

      Die diplomaplegtigheid was ’n droomoggend. Die mense op die verhoog en almal in die stadsaal het vir my opgestaan omdat ek die enigste persoon met Downsindroom in Suid-Afrika is wat ’n nasionale diploma verwerf het. Ek het oor die skare mense gekyk en my ma sien huil. Al die harde werk was die moeite werd.