Die plesierboom. Audrey Blignault

met ’n paar flink pistoolskote op loop kan ja. Niks op aarde kan ’n mens mos soveel selfvertroue gee soos die wete dat jy op kort kennisgewing ’n kolskoot kan skiet nie. Dit ondermyn ’n mens se hele persoonlikheid om te moet erken dat jy jou op ’n peperpot en ’n ou piksteel vir jou eie beskerming in ’n bose wêreld moet verlaat. En dis nou ongelukkig die geval met my. Ek is weerloos uitgelewer aan alle inbrekers, aanranders, bomgooiers en Jehova se getuies wat my uitkies vir ’n aanval. Ek het geen geweer om hulle te skiet nie. Daarom sal my geknakte ego lewenslank daarby baat as ek net één keer kordaat deur die ruimte kan stap, gewapen met my ruimtegeweer wat ek sekuur op die omringende chaos mik in die kalm wete dat ek my doeltreffend kan weer teen die niks.

      Ja, ek verlang na ’n onbevolkte gebied wat wyd en ongerep om my kring. Ek wil graag na die ruimte reis omdat ek daar vry sal wees van winteruitverkope, mannekynparades, rasseaangeleenthede en padongelukke, maar ek wil darem nie heeltemal alleen gaan nie. Ek het groot sin aan die ruimte, maar ek sien darem nie mensalleen daarvoor kans nie. As ek op ’n ruimtereis gaan, moet my man saamgaan.

      Ek moet iemand hê vir wie ek kan sê wat ek sien en hoe ek voel oor wat ek sien en vir wie ek kan vra of hy dit ook só sien en só daaroor voel. Daar moet darem iemand wees om saam met my aan te sit as ek my buisie ruimtepasta eet. Daar moet iemand wees vir wie ek kan vra: Dink jy ons trek nou oor die Kaap? Sou jy sê dit reën in die Swartland? Ek wonder of die Overbergse boere al skeer.

      En buitendien, as ’n mens deur die ruimte reis, moet daar iemand wees om die lewenslyn vir jou vas te hou. Jy kan nie uit die ruimskip klim sonder die goue koord wat jou verbinding met jou één vaste punt in die vloeibare ruimte is nie. En alleen kan jy jou nie aan die lewe hou nie.

      Ek moet dit erken: ek wil met my voete in die ruimte staan, ek wil die aarde op ’n afstand sien, ek wil die oneindige gewaar, maar ek wil darem weer terugkom. Ek wil darem weer met die goue lewenslyn teruggetrek word na ’n beskutting waar iemand vir my wag.