Volmink. Hennie Aucamp

’n baal lusern. Lusern; ammoniak. Dit word die reuke van die donker. Dit prikkel haar; sy wil urineer.

      Die bodeur van die stal word oopgestoot; maanlig, en onmiddellik hierna die fel wit van elektriese lig.

      “Gee hier.”

      Hy is glad nie bang nie; staan breed in die deur, sy hemp oop oor sy harige bors. Hy ken sy merries.

      Sy druk die rewolwer in sy broeksak; áf, áf tot waar sy lewe voel. En huil teen sy sweterige bors. Proe die sout op sy vel.

      “Ons gaan jou kontrak hernieu.”

      Sy kyk op.

      “In die kerk,” sê hy. “Jy bly.”

      Hulle gaan nie terug huis toe nie, maar klim met die leertjie op na die solder waar Prins se kooigoed is, en stoot die hooi reg. In die kort somernag hoor en ruik hulle hom, en sien vonke onder sy hoewe uit spat wanneer hy op die rivierklippe stommel of kap.